Mijn moeder is jarig, hoera!

 Mijn moeder zou vandaag jarig geweest zijn,113. Zo ongeveer de oudste mens op aarde. Gelukkig voor haar heeft dat niet zo hoeven zijn, ik weet zeker dat zij zich niet zou hebben thuisgevoeld in de digitale wereld van vandaag, gezellige klep als zij was. Zelf haar boodschappen scannen in de super, telebankieren, reizen met een o.v. pas...ik zie het haar niet doen. Ik zie het mijzelf nauwelijks doen. Gelukkig werd het de laatste jaren allemaal voor haar gedaan door liefhebbende familie.

 Zij was er al tijdens W.O.1 (4 ooms aan de grens, haar grootmoeder die de dominee de deur uit schold). Zij heeft het elektrische licht zien komen toen ze 11 was (zij vond het een wonder). Zij heeft met haar vader meegelopen in S.D.A.P. optochten. Zij zat bij de gym, de handbal, de zeilclub. Allemaal dingen die haar victoriaanse moeder vreselijk vond. 

Foto boven, moeder in het midden, charmant als altijd. Foto  onder, moeder knielend links onder. Onderste foto ergens op een bootje tijdens een wedstrijd, denk ik. Ze zal wel meegegaan zijn als mascotte, want ik denk niet dat ze veel verstand van zeilen had.

Tja en toen was het uit met de pret, want ze moest trouwen. Een klein drama, hoewel 26 jaar oud, verloofd, uitzet klaar en een centje op de bank. Haar moeder noemde haar een slet.

Dat was in 1936. Crisistijd, maar haar verloofde had vast werk en er was (nog) geen woningnood. De foto boven met haar zus links en haar aanstaande is denk ik in de zomer voor de "ramp"genomen. Ze zien er gelukkig uit alle drie. Tante Bep met een snotje in haar neus zo lijkt het, en mijn vader als de gebraden haan in het midden.

Een kindje, een nieuwbouwhuisje in Koog-Bloemwijk, wat wil een mens nog meer?

Ja, mijn vader wilde meer. Hij wilde een grote tuin en ruimte om zich heen. Hij wilde dichter bij zijn werk wonen, waar hij op de fiets naar toe moest. Zo kwam moeder Lien, hoog zwanger van de tweede, in een tochtig huis met een verwilderde tuin in een boeren modderzooi terecht, vlak bij het Noord-Zeekanaal, waar haar man werkte. Hij had zijn zin. Zij zat met de gebakken peren. 3 maanden later brak de tweede wereld oorlog uit en zat ze met nog meer gebakken peren.

Maar het kwam toch nog een beetje goed. De buren ontvingen haar heel hartelijk en zij waren elkaar tot steun de hele oorlog door. Het dorp bleek mee te vallen, zij kreeg er nog een paar kinders bij en is er gelukkig 98 jaar geworden (en kon nog steeds de C.D.speler niet bedienen).

Ons knuffelziekenhuis

 

De gezondheidszorg in Fankrijk, beter of slechter dan in Nederland?

Ik hoor veel klachten over de gezondheidszorg in Nederland en vooral die in Groot-Brittanië, die totaal op zijn gat schijnt te liggen. In Frankrijk hebben we het probleem van de deserts médicaux, de medische woestijnen, waarmee het tekort aan huisartsen, tandartsen en specialisten in de provincie bedoeld wordt. Om een afspraak met een specialist te krijgen zijn er vaak lange wachttijden en ook moet je wachten op je plekje onder het bestralingsapparaat indien nodig. Als je een tandarts en een huisarts hebt, mag je in je handjes knijpen, maar als je er eenmaal eentje te pakken hebt, zijn ze ook aux petits soins. Zo verwijst onze huisarts je zonder morren door naar welke specialist ook die je wenst te spreken. Alleen zijn ze er soms niet. Een dermatoloog bijvoorbeeld, daar kun je naar fluiten. In de buurt(25 km) zijn ze niet en verderop nemen ze je niet omdat  je dan buiten hun klantenstraal valt. Oogarts, 6 maanden wachttijd.

Maar dan ons knuffelziekenhuis in Flers. We zijn er langzamerhand kind aan huis na de 8 jaar dat we hier wonen. 

Afgelopen week had ik er een coloscopie. De voorbereiding vind ik vreselijk, met 5 dagen dieet (geen groente, geen fruit, geen melkprodukten(wel yoghurt en harde korstkaas), geen vet, geen volkoren. Dus papbrood met witte rijst, gestoomde vis, mager lapje vlees op de gril, spaghetti met niks. Ik was wel 2 kg afgevallen na 5 dagen, wat voor sommige mensen een voordeel zou zijn. Dan op de 5de dag moet je 2 keer een liter water drinken met een vies poeder, plus een halve liter gewoon vocht, met een tussenpoos van 4 uur. Ik begon om 4 uur en was om 11 uur klaar. Maar dan moet je nog wachten tot die twee en een halve liter er uit gekomen zijn tesamen met je darminhoud, en je moet als toetje nog een purge nemen, een soort zeepoplossing in een plastic flacon die je zelf in je achterste moet spuiten. Dat vergt enige gymnastische toeren en zo lenig ben ik nu ook niet meer (zo bleek). Dat moet je dan ook weer netjes in de W.C. pot afleveren (en niet er naast). Al met al lag ik om 2 uur in bed en om 5 uur moesten we er uit, want we werden om 7 uur in het ziekenhuis verwacht en ik moest eerst douchen en mijn haren wassen tegen de infections nosocomiales, de gevreesde ziekenhuisinfectie. En dan ook nog weer zo'n purge. Veel leed, maar eenmaal in ons ziekenhuis is dat zo vergeten want het is of je in een warm badje komt, zo lief en aardig is iedereen. 

Ik hoorde dat je in Nederland zo'n coloscopie zonder narcose moet ondergaan en er daarna zo weer uitgebonjourd wordt. Nou, hier niet hoor. Je krijgt bij binnenkomst een hele vragen lijst over waar je allergisch voor bent, wat voor onderliggende ziektes je hebt, of je gluten lust, hoe je opa heet en weet ik het allemaal nog meer. Dan word je naar een kamer begeleid waar je op een bed mag liggen relaxen, na je te hebben uitgekleed en het operatie hemd te hebben aangetrokken. Je bloeddruk wordt gemeten, er wordt in je mond gekeken of je geen klapperend kunstgebit hebt waar je in zou kunnen stikken. Weer een vragenlijst, hoe heet u, waar bent u geboren en hoe heet uw opa? Ja, want in Frankrijk zeggen ze nog netjes u tegen iedereen die ouder is dan 20. Dan wordt je opgehaald door zo'n stoere beddenpiloot, die je in volle vaart door de gangen rijdt (of je in de kinderwagen ligt), in de lift zet en dan kris kras door de ingewanden van het gebouw naar de catacomben loodst, want daar gebeurt het. Een snoezige anesthesist zet een W.C.plopper op je gezicht. Diep inademen madame. Goed zo..u bent al bijna van de kaart. 

En dan word je een klein uurtje later wakker op de uitslaapkamer waar driftig stappende bezige bijtjes de patiënten controleren. Bent u wakker? Vous avez du gaz? Hier een beetje zuurstof, daar een vriendelijk woord. Bloeddruk wordt automatisch gecontroleerd, je ligt aan een druppelaar opdat je niet onverhoeds uitdroogt, af en toe word ik op mijn zij gedraaid om te controleren of er geen drupje bloed op mijn matje ligt. Na een uurtje of zo wordt je bed weer op zijn plaats gereden en mag je nog een uurtje sudderen tot je ontbijt wordt gebracht. Wat wilt u voor ontbijt? Thee, koffie, jus d'orange, hard broodje, beschuitje, toast, boter, marmelade? Alles, ik wil alles!

Om 5 uur komt de gastro-enterologue voorbij die mij vertelt wat hij is tegengekomen tijdens zijn reis door mijn darmen.  

Niets!! (één klein poliepje dat leek op een schelpje met zo'n leuk Japans hoedje, vertelde hij vertederd), maar niets dat duidde op iets naars. Over 5 jaar terugkomen. Ik had hem kunnen kussen, maar ja er waren zoveel mensen bij...

Als u koorts mocht krijgen, dit nummer bellen. Als u vannacht mocht gaan bloeden de 15 bellen, die brengen u zo weer terug.

Marimon zat al klaar naast mijn bed. Op weg naar huis sneeuwde het grote vlokken. Net voor donker waren we thuis. Wat een geluk allemaal.

Ontwaken als 25 jarige.

 Vanmorgen ontwaakte ik uit een droom die al vaker langs is gekomen. Heel vaak zelfs, met kleine varianten. Ik bevind mij dan ergens in het buitenland en bedenk dat ik het zwervende leven wel beu ben en naar huis toe wil. Welk huis? Dat van mijn vader en moeder, die ik al heel lang niet gezien heb en die ook niet meer in het huis wonen waarin ik opgegroeid ben. Waar dan wel? Ook bedenk ik mij dat ik weer eens wat geld moet verdienen en misschien zelfs wel  een serieuze baan moet zoeken. Maar wat voor baan? Wat kan ik? En trouwens, hoe kom ik thuis, waar en hoe laat gaat de trein. Heb ik nog wel geld voor de trein? Soms ook vind ik mijn ouders. Zij zijn niet veranderd, zelf jonger geworden en ze wonen in een leuk huisje. Blijf je nu een poosje thuis, kind? Ja nu blijf ik, ik ga een baantje zoeken. Maar ik blijf nooit langer dan een uurtje, dan ben ik weer weg. Dan vind ik mij terug in de volgende droom, een paar weken of maanden later. In het buitenland. Geen bagage, geen paspoort, geen geld, geen adresboekje en al helemaal geen mobiele telefoon met nuttige telefoonnummers. Ik ben dan niet in paniek of zo. Ik denk dan:' Komt tijd , komt raad'. En die komt ook altijd.

Maar vanmorgen, toen ik nog nadoezelend uit mijn droom kwam en bezorgd besloot dat ik nodig werk moest gaan zoeken, realiseerde ik mij tot mijn opluchting dat ik volgende maand 75 word. Dat ik niet meer hoef en niet meer kan en niemand mij meer wil..

En ik dacht: Stel dat je wakker wordt en je bent jaren jonger, pakweg 25. Wat zou je dan doen? Je hebt je hele leven nog voor je. Je wordt wakker hier in dit bed in Saint Mars d'Egrenne. Nou, dan zou ik hier zeker niet blijven. Dit is een plaats voor oude mensen. Waar dan wel? In Nederland zijn vele mogelijkheden, maar je moet een hele rits diploma's hebben vandaag de dag en met computers kunnen werken. Dan moet je in een kantoor gaan werken of ergens anders maar altijd achter een lap top, de hele dag achter een scherm, wat voor werk je ook doet. Dan heb ik niet de juiste diploma's dus moet ik weer naar school. Dan kan ik beter wakker worden met 15 jaar, maar dan moet ik weer naar die vreselijke ULO en dan maak ik weer mijn huiswerk niet en blijf ik weer zitten, want algebra en meetkunde snap ik nog steeds niet en scheikunde vind ik een ramp. Boekhouden ook en handelsrekenen ben ik ook niet voor in de wieg gelegd. En er zijn nog steeds geen betaalbare huizen!!

Hier ben ik 22 en werk op een bank aan een gracht in Amsterdam. Geen bal aan, maar een mens moet toch wat en eerlijk gezegd had ik ook wel lol daar, want als je 22 bent heb je overal lol, dat is weer het voordeel. Maar nee, ik hoef geen 15 of 22 meer te zijn, veel te veel gedoe. Laat mij maar lekker 75 zijn. Alleen..., 10 jaar minder mag ook.