zaterdag 28 januari 2023

Mijn moeder is jarig, hoera!


 Mijn moeder zou vandaag jarig geweest zijn,113. Zo ongeveer de oudste mens op aarde. Gelukkig voor haar heeft dat niet zo hoeven zijn, ik weet zeker dat zij zich niet zou hebben thuisgevoeld in de digitale wereld van vandaag, gezellige klep als zij was. Zelf haar boodschappen scannen in de super, telebankieren, reizen met een o.v. pas...ik zie het haar niet doen. Ik zie het mijzelf nauwelijks doen. Gelukkig werd het de laatste jaren allemaal voor haar gedaan door liefhebbende familie.

 Zij was er al tijdens W.O.1 (4 ooms aan de grens, haar grootmoeder die de dominee de deur uit schold). Zij heeft het elektrische licht zien komen toen ze 11 was (zij vond het een wonder). Zij heeft met haar vader meegelopen in S.D.A.P. optochten. Zij zat bij de gym, de handbal, de zeilclub. Allemaal dingen die haar victoriaanse moeder vreselijk vond. 


Foto boven, moeder in het midden, charmant als altijd. Foto  onder, moeder knielend links onder. Onderste foto ergens op een bootje tijdens een wedstrijd, denk ik. Ze zal wel meegegaan zijn als mascotte, want ik denk niet dat ze veel verstand van zeilen had.

Tja en toen was het uit met de pret, want ze moest trouwen. Een klein drama, hoewel 26 jaar oud, verloofd, uitzet klaar en een centje op de bank. Haar moeder noemde haar een slet.

Dat was in 1936. Crisistijd, maar haar verloofde had vast werk en er was (nog) geen woningnood. De foto boven met haar zus links en haar aanstaande is denk ik in de zomer voor de "ramp"genomen. Ze zien er gelukkig uit alle drie. Tante Bep met een snotje in haar neus zo lijkt het, en mijn vader als de gebraden haan in het midden.


Een kindje, een nieuwbouwhuisje in Koog-Bloemwijk, wat wil een mens nog meer?

Ja, mijn vader wilde meer. Hij wilde een grote tuin en ruimte om zich heen. Hij wilde dichter bij zijn werk wonen, waar hij op de fiets naar toe moest. Zo kwam moeder Lien, hoog zwanger van de tweede, in een tochtig huis met een verwilderde tuin in een boeren modderzooi terecht, vlak bij het Noord-Zeekanaal, waar haar man werkte. Hij had zijn zin. Zij zat met de gebakken peren. 3 maanden later brak de tweede wereld oorlog uit en zat ze met nog meer gebakken peren.

Maar het kwam toch nog een beetje goed. De buren ontvingen haar heel hartelijk en zij waren elkaar tot steun de hele oorlog door. Het dorp bleek mee te vallen, zij kreeg er nog een paar kinders bij en is er gelukkig 98 jaar geworden (en kon nog steeds de C.D.speler niet bedienen).


Geen opmerkingen:

Een reactie posten