Vorige week woensdag was het dan zo ver, de oude, doch sinds kort opstandige wond zou uit mijn been gesneden worden. Vriendelijke oude dokter, zacht klassiekje op de achtergrond. Korsakov mompelt hij. Rimski vul ik fluisterend aan vanuit mijn liggende positie op de snijtafel. Toen was de band gesmeed. Waar ik precies vandaan kwam. Omgeving Amsterdam zeg ik dan altijd maar voor het gemak. Waar precies? Assendelft kent natuurlijk geen hond, dat hoef je niet te noemen. Middenin een bollenveld vlak bij de zee onder de rook van Amsterdam en de Hoogovens, tegenwoordig Tata Steel. Nou hij liet zich niet bedotten, hij wist alles, van Madurodam tot de Keukenhof tot de Bloemenmarkt in Utrecht tot het panorama Mesdag in Scheveningen. Hij was overal geweest. Wist overal tot in detail van. De ontwerper, de opdrachtgever, de uitvoerder van alle genoemde projecten. Toen hij de laatste steek gezet had, 7 hechtingen, vroeg ik of hij ook even naar het rode plekje naast mijn neus wilde kijken dat sinds een jaar gestaag groter wordt. Hij keek, door een loupe, en ja hoor, hij ging het wel even wegbranden. Wegbevriezen eigenlijk, wat hetzelfde voelt als branden. Als het na 2 weken nog niet weg is kunt U bellen. Dank u wel, daar loop ik nu al een half jaar een dermato voor te zoeken. De dichtgenaaide wond wer bedekt met een doucheproef pleister. Niet meer aankomen, hoeft niet verschoond, over 2 weken naar de verpleegster om de hechtingen te laten verwijderen. Hier heeft U 2 reserve pleisters voor als er zich iets voordoet. Hum, dacht ik. Hum, dacht de verpleegster. En wel hoor, de volgende dag eigenlijk al begint het te branden, pijn te doen bij het lopen, enz. Eerst dacht ik dat dit normaal was als de verdoving uitgewerkt zou zijn. Maar het werd erger allemaal en op zondagochtend heeft mijn lieve wijkverpleegster, de reddende engel het de pleister er af getrokken en... een enorme infectie, een abces, zoals ze constateerde, iedere dag ontsmetten en weer een anti-biotica kuurtje. Ik had nog anti-biotica van de fijtvinger, dus stelde ik voor meteen daarmee te beginnen. Nee nee, dat moet een arts beslissen of dat mag en welke soort het beste past. En ook een ordonnance voor het verschonen, want dat mag ik uit mezelf niet doen. Wat zal ik doen? Ik heb de keuze uit 3. De Teleconsult cabine in de pharmacie, de urgence (waar ik de hele morgen mag wachten) of onze kersverse Spaanse huisarts uitproberen. Die moet je boeken via een schema op internet. Geen plek voor over een week. Dan maar er naar toe en voordringen in de wachtkamer. Hallo ik ben urgent!Ik wil voor!
Wij kwamen daar om half negen in de morgen en er was niemand in de wachtkamer. Na een paar minuten (ik heb niet zo veel geduld), klop ik op zijn deur, die na enkele seconden wordt geopend. Komt U binnen. Wat is er aan de hand? Ik toon hem de wond. Ja, ontstoken, iedere dag ontsmetten, verschonen en een anti-biotica kuur. Mag ik mijn oude voorraad gebruiken? Ja hoor, geen probleem.
Dus zit ik weer iedere dag bij de wijkverpleegster. De fijtvinger blijkt ook nog niet helemaal schoon, ook die krijgt een verbandje. Het been doet iedere dag een beetje minder pijn. Ik loop er op als een kieft (zou mijn pa zaliger zeggen). Ik ben koortsvrij. Ik verdraag de anti-biotica goed, wat wil een mens nog meer. Ondertussen regent het maar door en ik ga een lekker kopje thee zetten. Gelukkig bivakkeer ik niet in een tent in Gaza, zonder eten, zonder artsen, waar je leven aan een zijden draadje hangt. Ik tel mijn zegeningen.
