Ik droomde het weer. Dat ik naar huis toe wilde, genoeg had van alle omzwervingen. Welk huis? Dat van mijn vader en moeder, mijn moeder voornamelijk. Ze woonden niet meer op de Genieweg, dat wist ik. Maar wel in de buurt, bij dezelfde bushalte uitstappen. Hoe kom ik daar. Gaat er een trein naar toe? Een bus met een paar keer overstappen? Ik moet het mijn moeder vragen, zij weet alle trein-en busverbindingen uit het hoofd. Zij kan spoorboekjes lezen. Ik moet haar ook verwittigen dat ik er aan kom. Ditmaal echt. Maar wat was het tel. nr. ook al weer, 02987 en dan 3483 of zoiets?
Kom maar kind, kom maar. Ik zit nog steeds in dezelfde grote stoel met een kussen in mijn rug en ik kijk naar Goede Tijden Slechte Tijden aflevering 1000 en zoveel en ik snap er niks van en ik versta het ook niet, maar ik hoef het ook niet te verstaan, want tegenwoordig praten ze lelijk en ze dansen lelijk en ze kleden zich lelijk. Kom maar bij me zitten kind, dan kijken we samen, dan kan jij het mij uitleggen. Je eet toch wel goed? Je bent al zo mager. Waar ben je toch al die tijd geweest?
Maar ik begrijp het ook niet mama, ik heb zoveel afleveringen gemist, ik ben de draad kwijt en vroeger kon ik het ook al niet volgen omdat ik alleen af en toe eens keek met jou samen. En nu ben ik ook al een beetje doof en ik vind ook dat ze lelijk praten en zich lelijk kleden. We gaan gewoon samen in de grote stoel zitten en we zetten de televisie uit. We zetten het raam open en we luisteren naar de wind, dat geluid is niet veranderd. We gaan hier samen zitten,ik ben de wereld zo beu. We gaan hier samen zitten luisteren naar de wind. Nu ga ik niet meer weg, dat beloof ik...ik ben thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten