Boontjes afhalen op een zondag in de zomer..

 

Op de foto mijn vader en huisvriend Piet, gebroederlijk aan de sperziebonen afhaal voor de inmaak. Naast hen vermoedelijk de grote zinken teil  waarin niet alleen de kinderen op zaterdagavond afgeschrobd werden, maar ook de afgehaalde boontjes in terecht kwamen en de volgende dag weer klaar stond om de maandagse grote was te weken en te spoelen. Ja, die teil had een belangrijke functie in ons huishouden. 

Het zal eind augustus geweest zijn, en we werden, net als nu,  overspoeld met verse groenten uit de volkstuintjes. Gister kwam de ene buurvrouw aanzetten met een emmer haricots verts, die ik weer met de huurders en de andere buurvrouw gedeeld heb en vanmorgen bracht de andere buurvrouw een pannetje soep die zij weer van de courgettes van de ene buurvrouw gemaakt had. Gesloten economie.

Courgettes had ik in mijn jeugd nooit van gehoord, net als van pompoenen, courgettes en voor mensen eetbare maiskolven. Daar had ik trouwens wel van gehoord, want in de Donald Duck gezien hoe Donald en de neefjes overdwars smakelijk smakkend een maiskolf naar binnen snavelden. Dat leek me wel zo lekker.., maar viel tegen toen ik mijn tanden zette in de eerste gekookte kolf met  boter die er op het plaatje zo lekker had uitgezien. Meloen viel  ook tegen, (behalve watermeloen, die zijn belofte nakwam), en perziken vond ik ronduit vies, totdat ik door had dat het fluwelen velletje er af moest(mocht). Het was mijn zeevarende broer Dirk die al deze exotische heerlijkheden in ons jaren 50 huishoudentje introduceerde. En o ja druiven waren er ook nog, maar alleen in de fruitmand voor als je heel ziek was of juist aan de beterende hand om je een duwtje in de rug te geven.

Piet Bakker de fietsenmaker, al jaren dood en mijn vader Gerard Bakker, ook al jaren niet meer onder ons. Dat hadden ze niet gedacht toen ze daar zo monter zaten te pielen op het plaatsje achter het huis ( zie vorig blog), mijn Pa met wit overhemd en stropdas omdat het zondag was en Piet in zijn beige zomerjasje. Er was ze vast een borreltje in het vooruitzicht gesteld. Pa een citroentje met suiker en Piet een ouwe klare...Daar wil je wel een boontje voor afhalen.

Het huisje waar ik opgegroeid ben.

 Dit is het huisje waarin ik niet helemaal geboren, maar wel opgegroeid ben. Ik was 2 dat ik er kwam wonen en heb geen herinnering aan mijn geboortehuis een paar km verderop. Het was een enkelsteens huisje met houten kap er tegenaan getimmerd aan de achterkant. Enkelsteens, dus warm in de zomer en koud in de winter, tochtig in de herfst. Het rook er altijd een beetje schimmelig. Er was geen douche of bad, één waterpunt (koud) in de keuken. Er was zelfs een waterput, maar die is volgestort met cement nadat een van de katjes er in was gevallen. de W.C. was achter in de schuur, een hele tocht vanuit de slaapkamer, vooral in de winter. Geen verwarming boven in de slaapkamers, 2 kolenkachels beneden in de voor en achterkamer, die je af kon sluiten met schuifdeuren, wat wel gebeurde in de winter om brandstof te sparen. We hokten dan met vader, moeder en 5 kinderen in het achterkamertje, waar ook nog op een rekje rond de kachel het wasgoed hing te drogen. Mijn broer Frits noemde het een proletenhok, ik had er geen moeite mee, vond het gezellig. Maar ik was de jongste, dan heb je nog niet veel ruimte nodig, speelde met mijn mini popjes achter het wasrek, waar ze in de brandhoutdoos woonden. IJsbloemen op het raam, een kruik en een stapel dekens. In de zomer de wanden van de voorslaapkamer waar mijn zus en ik sliepen zwart van de muggen, die in de wilde wingerd nestelden. Mijn vader had voor elk raam passende horren gemaakt, behalve voor onze muggeninlaat, want dat  was een klapraam, wat je met een stok met haak er aan moest bedienen. voor het naar bed gaan dus een half uurtje met opgerolde krant , muggenmeppers nooit van gehoord, de wanden te lijf. Dan gauw het licht uit en insmeren met citronel. 

In de zomer was er het strand op 15 km afstand of met minder weer het Heemskerkerbos. Het Noordzeekanaal op enkele km als we geen zin hadden om te ver te fietsen, of als onze ouwe barrels van fietsen onklaar waren en niemand zin had in bandenplakken of ketting omleggen. De durfals doken vanaf de dukdalven bij de pont het het kanaal in, wat verboden was, eigenlijk. niemans keek er naar. Aan het eind van de straat was het zwembad, iedere zomer een gezinsabonnement. En bij de school een enorme speeltuin met hoge en gevaarlijke attributen. De bunkers, ijssieledderen, slootjespringen (en er in vallen), liggend langs de prutsloten salamanders vangen, peren poeren, schele Bertus de schilleboer pesten, op het karretje van Ko Vod springen en er af geslagen worden. Opschuildertje, slagbal, badminton, dieffie met verlos, allemaal op straat. Tenten bouwen en winkeltje spelen met het etalagemateriaal van de sigarenboer als koopwaar. Kleine huizen, veel kinderen. Je hoefde de straat maar op te gaan en er gebeurde altijd wat. Dat we nog leven mag een wonder heten. Hoewel sommigen van mijn leeftijdgenoten er al niet meer zijn. Maar ja, van leven ga je nu eenmaal dood.

Voorkant met muggenraam.

Van Fijt naar Been via Covid naar Rug.

 Hallo, hier ben ik weer. Het been is dicht en doet wat hij hoort te doen, waar onder dansen, springen en hopsen. Dat deden we dan ook op het feest van de Poirée in Mantilly. En met ons nog enige honderden. Een paar dagen later allemaal aan de Covid. Niets voor niets. Eerst ik, toen Marimon (die nog wel gevaccineerd was, kortelings). Het was niet heel erg, niet meer dan een stevige verkoudheid, maar wel in mijn geval met een flinke koorts, in Marimons geval een flinke hoest. Dat is nu 14 dagen geleden, maar nog voel ik mij enigszins slapjes.

Ondertussen is de ravage in de tuin er niet beter op geworden. Wel mooier. Een paar dagen geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik begonnen, gewapend met een machete, een weg te banen door het oerwoud.

Dat is leuk werk, want je ziet resultaat. Maar nu, 2 dagen laten moet ik weer even stoppen omdat het, door het geruk en geraus, in mijn rug geschoten is. Wat er precies in mijn rug geschoten is weet ik niet, maar het deed wel pijn. Vandaag al weer minder, dus er is hoop.

Volgende week weer een hittegolfje, kunnen we weer niets doen, maar er is een goede kans dat de tuin voor de winter in orde is.