Hallo, hier ben ik weer. Het been is dicht en doet wat hij hoort te doen, waar onder dansen, springen en hopsen. Dat deden we dan ook op het feest van de Poirée in Mantilly. En met ons nog enige honderden. Een paar dagen later allemaal aan de Covid. Niets voor niets. Eerst ik, toen Marimon (die nog wel gevaccineerd was, kortelings). Het was niet heel erg, niet meer dan een stevige verkoudheid, maar wel in mijn geval met een flinke koorts, in Marimons geval een flinke hoest. Dat is nu 14 dagen geleden, maar nog voel ik mij enigszins slapjes.
Ondertussen is de ravage in de tuin er niet beter op geworden. Wel mooier. Een paar dagen geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik begonnen, gewapend met een machete, een weg te banen door het oerwoud.
Dat is leuk werk, want je ziet resultaat. Maar nu, 2 dagen laten moet ik weer even stoppen omdat het, door het geruk en geraus, in mijn rug geschoten is. Wat er precies in mijn rug geschoten is weet ik niet, maar het deed wel pijn. Vandaag al weer minder, dus er is hoop.
Volgende week weer een hittegolfje, kunnen we weer niets doen, maar er is een goede kans dat de tuin voor de winter in orde is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten