La Rentrée, een nieuwe herfst een nieuw begin.

 

Bij de aanvang van het nieuwe schooljaar, la Rentrée genaamd in Frankrijk, zit ik altijd boordevol nieuwe plannen. Vorig jaar was dat 'la couture', een naaicursus. Niet dat ik dat niet al kon, maar je leerde er de fijne kneepjes. Het was me wel goed bevallen, heb ook een en ander er van opgestoken, maar het was nogal prijzig. Nu wil het geval, of het toeval, dat ik kort geleden in het dorpscafé werd voorgesteld aan een dame die zich ook bezighield met couture, maar dan geen kleding maar meer tassen en tasjes. Zij vond het wel leuk om onze vaardigheden met elkaar te delen en nodigde mij uit om eens in haar atelier te komen kijken. Ik wist niet wat ik zag, every needlewoman's dream. De hele zolder was ingericht als atelier, met een keur van stofjes, lapjes, knopen, ritsen, en noem maar op. Het leek wel een fourniturenmagazijn. en dat in tijden waarin je kilometers moet rijden om zulke winkels te vinden. 

Ik kreeg van haar een patroon voor een tas mee met een precieze omschrijving van de stof en fournituren die je er voor nodig had. Ook gaf ze me het adres van een winkel op een uur afstand rijden, waar je dit alles kon kopen. Marimon, die als kleermakerskleinzoon geïnteresseerd is in het couturevak, en ik er op af.

De kleurrijke hoeveelheid aan stoffen deed ons letterlijk wankelen in de smalle laantjes tussen de rekken. De verkoopsters waren vriendelijk, behulpzaam en ter zake kundig. Ik gaf een van hun het patroon met de lijst benodigdheden en samen werkten we in overleg het lijstje af. Een topwinkel. En nu aan de slag in het atelier van mijn nieuwe toekomstige vriendin!

Het trof dat de winkel niet ver van het strand was, zodat we voor het eerst dit jaar dan toch nog een strandwandeling hebben gemaakt en gebakken mini visjes op een terras hebben kunnen eten.

Om onze conditie wat op te vijzelen hadden ons ook nog  ingeschreven voor badminton, maar dat viel vies tegen, onze conditie bleek nul. Na twee keer geweest te zijn hebben we besloten dat we eerst maar eens gaan oefenen bij ons op het padje, want we houden de hele boel op daar. Het is meer shutteltjes van de grond rapen dan ze terug slaan. En dan misten we die ook nog.

Laatste keer Baclesse.

 Dan is het ineens alweer 5 jaar geleden dat ik voor het eerst in Baclesse kwam. Het kwam me toen voor als een enorme bestralingsfabriek, wist niet waar ik naar toe moest of waar ik de weg kon vragen. Bij de balie in de hal stond wel een hele drom dames in roze t-shirts met roze ballonnen die er uitnodigend feestelijk uitzagen, maar het bleek dat die daar alleen stonden om de wereldborstkanker dag luister bij te zetten. Zij wilden niets van darmen weten. Na 5 jaar weet ik blind de weg naar waar ik moet zijn. Section verte, volg de groene strepen op de vloer. Aan het einde, trek een nummer uit het daartoe bestemde machientje. Loop door naar de wachtkamer, ga zitten en wacht. Als je cijfer verschijnt loop naar de inschrijfbalie. Naam, geboortedatum, de naam van de arts en wachten maar weer. Er was een nieuwe, een jonge gast, mijn oude lieve Afrikaanse dokter M'Vondo was er niet meer. Nog ziek, maar herstellende, zei de jonge arts gerustellend. Ik denk niet dat hij nog terug komt. Ik heb mij altijd afgevraagd hoe je dat uitspreekt, M'Vondo. Ik kan het hem niet meer vragen, maar hij was de liefste, de geduldigste, de menselijkste dokter in het hele gebouw. De nieuwe was ook aardig, ik mocht met zijn stethoscoop naar mijn eigen longen luisteren, omdat ik niet kon geloven dat je de longen kon horen door al die kleren heen. Het consult was zo klaar. Ik woog nog hetzelfde, zag er goed uit, longen goed, tong schoon, tot nooit meer ziens. Daarom waren er rijen wachtenden bij M'Vondo en was nu de wachtkamer leeg. Hij zet er de sokken in. De oude dokter nam de tijd. 

Honger. Naar de kantine. We hadden het kunnen weten, wisten het ook eigenlijk wel, maar ja als je honger hebt doe je domme dingen. We bestelden een croque-monsieur. Een tosti, maar niet te vergelijken met een tosti in enig ander land in de Europese Unie. Een slap ding samengesteld uit wit brood, raspkaas en een bloemkoolsauspapje. Je treft het als hij tenminste ontdooid is als hij uit de magnetron komt. Een bekertje vieze koffie en een paar blaadjes sla, die tenminste wel vers en knapperig waren deze keer.

Je eet het uit een plastic bakje met waaiboomhout zacht mes en vorkje. Koffie uit een kartonnen bekertje. Alles recycleerbaar, stond er met grote letters op. Na afloop flikkerden we alles tesamen in een daartoe bestemde afvalbak. Wie gaat dat nu uitzoeken, vroeg ik mij af. Daar hebben ze mannetjes voor die in de kelder de boel zitten te sorteren, zei Marimon. Ze hebben ook overal aan gedacht daar in Baclesse.

De onpraktische dromer, mijn vader.

 

Mijn vader geboren in 1909. Hier 18 jaar jong. Chique ventje, beetje verlegen. Op het punt om de wereld in te gaan. Dromer, schoolverlater. Ga jij maar bij de timmerman in de leer, want studeren wordt toch niks. Hij wilde helemaal niet timmeren. Groots en meeslepend wilde hij leven, maar hij wist nog niet hoe. Toch maar timmeren dan, maar niet in Delfzijl. Alsjeblieft niet in Delfzijl. Overal, maar niet tussen die Groninger boeren. Door heel Nederland heeft hij getimmerd, tot de grote crisis hem inhaalde en hij werkloos dreigde te raken of misschien al was. De vader van zijn zwager bracht redding. Hij was hoofd bij Rijkswaterstaat van de Noord-Zeekanaal verbreding. Dat was wat voor de jongens. Zijn zoon die na de zeevaartschool in Delfzijl eenmaal op het echte water, zeeziek  bleek te zijn en de broer van zijn a.s. schoondochter, (mijn vader). Deze, als schoolverlater, begon onderaan, als waker op een baggerschuit. Hij zou in de avonduren de nodige studies gaan doen. De boeken daartoe heb ik mijn hele jeugd zien liggen, ik kan mij niet herinneren hem er één keer in hebben zien kijken. Maar hij was gelukkig op de sluizen van IJmuiden, waar hij mede verantwoordelijk was voor het onderhoud. De vrijheid op en aan het water gaf hem de gelegenheid verder te dromen. De oceaanstomers die door de sluizen kwamen brachten hem in verre oorden. Hij probeerde het wel eens om verder te komen, schreef de prachtigste sollicitatiebrieven, werd ook altijd uitgenodigd voor een gesprek. En dan liep het stuk, want hij was wel een schrijver, maar geen prater. In zijn timmerschuur, waar hij in zijn element was, voerde hij opstandige gesprekken met zijn meerderen.'Ik zeg, ik zeg, zeg ik'. In het echte leven zei hij niet zo veel, maar als hij onverwacht toch wat zei, lagen de toehoorders vaak dubbel van de lach. Ja, hij was ongewild geestig. En een beetje vreemd, anders dan anderen, eentje met gebruiksaanwijzing. Mijn moeder was zijn praktische tegenhang en hield hem met beide benen op de grond, wat hij haar ook weer kwalijk nam. 'Jij bent nooit ergens voor in mens, je hebt geen fantasie!' Gelukkig niet, anders hadden we nu in berooid op een zieltogende sinasappelplantage in Brazilië gezeten.

September, de ideale maand.

 

Eindelijk september, mijn favoriete maand. Niet meer zo warm, nog niet te koud, perfect temperatuurtje voor mij en voor de winterprei die ik toch nog heb kunnen planten dankzij een door mij ontdekte hobby-tuinder in de buurt, die er nog wat had staan. Ook wintersla, pain de sucre, nooit van gehoord, die tegen wat vorst schijnt te kunnen. Hij had ook een adres waar je in november te planten knoflook kunt bekomen. Alleen mijn moestuin is op, dus een stukje bijspitten en gelijk voor de uitgezaaide aardbeien wat ruimte maken. Vergroten gaan we i.p.v. verkleinen. Word ik niet te overmoedig nu dat alles het weer doet?

Niet alleen is september ideaal om in de tuin te werken, maar ook omdat gelijk met de scholen alle clubjes weer beginnen. Dat betekent voor mij theater, gym, koor en naai. Leuk om iedereen weer te zien en iets nieuws, n.l. het koor, te proberen. 

Vooral spannend vinden wij het nieuwe culturele seizoen waarvan we gisteravond hebben mogen proeven. Wij hadden tot nu toe eigenlijk de indruk dat er niet veel bijzonders te beleven viel op theater en dansgebied, maar gisteravond hebben we met open mond en kloppend hart de presentatie van het komende seizoen in het theater van Flers mogen aanschouwen en onze mening bij moeten stellen. Goed, Parijs en Caen zijn voor ons onbereikbaar, want midden in de nacht moet je niet verder dan een auto-uur hoeven te rijden. Dat wordt Flers of Alençon maar daar wordt al meer vertoond dan we aankunnen. Of zelfs Domfront of ons buurdorp Passais met een eigen theater waar ook aardige voorstellingen zijn. 

We kregen vanmorgen bij het ontbijt bij het uitpluizen van het pak folders dat we meegenomen hadden net zo'n blij opgewonden gevoel als toen mijn moeder vroeger met de nieuwe catalogus van de reizende bibliotheek thuis kwam. Welke werelden zullen er weer voor ons open gaan? Het leven blijft spannend.