Dan is het ineens alweer 5 jaar geleden dat ik voor het eerst in Baclesse kwam. Het kwam me toen voor als een enorme bestralingsfabriek, wist niet waar ik naar toe moest of waar ik de weg kon vragen. Bij de balie in de hal stond wel een hele drom dames in roze t-shirts met roze ballonnen die er uitnodigend feestelijk uitzagen, maar het bleek dat die daar alleen stonden om de wereldborstkanker dag luister bij te zetten. Zij wilden niets van darmen weten. Na 5 jaar weet ik blind de weg naar waar ik moet zijn. Section verte, volg de groene strepen op de vloer. Aan het einde, trek een nummer uit het daartoe bestemde machientje. Loop door naar de wachtkamer, ga zitten en wacht. Als je cijfer verschijnt loop naar de inschrijfbalie. Naam, geboortedatum, de naam van de arts en wachten maar weer. Er was een nieuwe, een jonge gast, mijn oude lieve Afrikaanse dokter M'Vondo was er niet meer. Nog ziek, maar herstellende, zei de jonge arts gerustellend. Ik denk niet dat hij nog terug komt. Ik heb mij altijd afgevraagd hoe je dat uitspreekt, M'Vondo. Ik kan het hem niet meer vragen, maar hij was de liefste, de geduldigste, de menselijkste dokter in het hele gebouw. De nieuwe was ook aardig, ik mocht met zijn stethoscoop naar mijn eigen longen luisteren, omdat ik niet kon geloven dat je de longen kon horen door al die kleren heen. Het consult was zo klaar. Ik woog nog hetzelfde, zag er goed uit, longen goed, tong schoon, tot nooit meer ziens. Daarom waren er rijen wachtenden bij M'Vondo en was nu de wachtkamer leeg. Hij zet er de sokken in. De oude dokter nam de tijd.
Honger. Naar de kantine. We hadden het kunnen weten, wisten het ook eigenlijk wel, maar ja als je honger hebt doe je domme dingen. We bestelden een croque-monsieur. Een tosti, maar niet te vergelijken met een tosti in enig ander land in de Europese Unie. Een slap ding samengesteld uit wit brood, raspkaas en een bloemkoolsauspapje. Je treft het als hij tenminste ontdooid is als hij uit de magnetron komt. Een bekertje vieze koffie en een paar blaadjes sla, die tenminste wel vers en knapperig waren deze keer.
Je eet het uit een plastic bakje met waaiboomhout zacht mes en vorkje. Koffie uit een kartonnen bekertje. Alles recycleerbaar, stond er met grote letters op. Na afloop flikkerden we alles tesamen in een daartoe bestemde afvalbak. Wie gaat dat nu uitzoeken, vroeg ik mij af. Daar hebben ze mannetjes voor die in de kelder de boel zitten te sorteren, zei Marimon. Ze hebben ook overal aan gedacht daar in Baclesse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten