Onze dagen.

 Voor het eerst weer met licht wakker, poesje snapte ook dat er iets met de tijd gebeurd was en kwam niet voortijdig jengelen dat wij op moesten staan. Vanmiddag daarentegen begon hij op zijn gebruikelijke etenstijd te mauwen en moest hij een uur wachten, want de klok heeft gelijk in dit huis en niet het gevoel. 

Eerst even naar de verdwenen mais kijken. Gister was er de hele dag het gegrom van tractoren en combines, die ik niet voor de voeten wilde lopen met het risico dat ze het mij zouden doen.

Eindelijk weer uitzicht, maar waar moeten nu de hertjes blijven die ik gister nog uit de mais zag springen en voor mij weg rennen  met  hun wit oplichtende achterwerken. 

Volgende week zijn wij aan de beurt. Dat zal opknappen want het stukje mais bij ons langs het pad is helemaal bruin en dood door de hagelbui die het een maandje geleden op zijn kop heeft gekregen. Geen vrolijk gezicht, ik hoop dat de boer er nog wat voor vangt.

Verder ben ik de hele dag niet van 't padje geweest. Je gaat niet op visite en ook niet naar de bioscoop als je ieder moment in een hoestbui uit kunt barsten. Wat doet een mens dan zo'n hele dag? Ik lees 'de Poes', van Simenon. Ik heb het al eens gelezen, lang geleden en misschien wel meerdere keren. Ook heb ik de film gezien. Le Chat, met Jean Gabin en Simone Signoret in de hoofdrollen. Over een echtpaar dat op latere leeftijd met elkaar getrouwd is, uit eenzaamheid waarschijnlijk, maar dat helemaal niet bij elkaar past en elkander begint te haten als hij haar ervan verdenkt zijn poes vergiftigd te hebben en hij uit woede haar papegaai de veren uit zijn kont trekt en in een vaasje zet. Sindsdien praten ze niet meer tegen elkaar en converseren ze via venijnige briefjes die ze in elkaars schoot plegen te werpen. Maar ze houden elkaar wel de hele dag in de gaten.

Verder lees ik zoals iedere morgen bij de koffie de Roemeense krant op het internet, zoals een ander misschien een kruiswoordraadsel invult of een doorloper oplost, maar daar ben ik niet zo goed in, sterker, dat kan ik helemaal niet.

En niet te vergeten heb ik ook nog de blote poppen aangekleed.

Nu nog een mutsje er bij breien, anders heeft hij zo nog een meningitus te pakken met die kouder wordende dagen. 

Ach ja, we vermaken ons wel.

Op vakantie naar het bijna buitenland.

 Vakantie in Valkenburg 1961, ik was 13 jaar. 

Wij waren tot dan toe nog maar 2 keer echt op vakantie geweest. Een keer naar Schoorl, in een tot pension verbouwde boerderij waar wij met de hele familie een kamertje met stapelbedden moesten delen, pa, moe en vier kinderen. Dirk, de oudste, ging niet meer mee maar bracht ons weg met de bagage op zijn brommertje geladen. Pa ging ook op de brommer en de rest van de familie op de fiets. Een paar jaar later, ook op de fiets, maar nu met alleen nog mijn broer Ruud en ik, een weekje in een huisje op de Veluwe. Dat was voor mij echt een openbaring. Zoveel bos had ik nog nooit bij elkaar gezien. Heuvels en dalen en dat op je eigen fiets! Ik was een jaar of 10/11. Maar Valkenburg, dat was pas het echte avontuur, want ik stak voor het eerst de grens over met mijn eigen toeristenkaart waar nog geen stempeltje in stond.

Mijn moeder had een kamer gehuurd bij een familie met 4 kinderen, zie foto. Ik denk dat wij daar ook met de familie mee aten. De reis er naar toe ondernamen we afzonderlijk. Ik bij mijn vader achterop de brommer, dit maal geen berini met een eitje, maar een echte, met zo'n buddyseat (buddysit zeiden wij onwetenden). Het was een prachtige rit, (door bloeiende boomgaarden in mijn herinnering, maar dat kan haast niet in juli). In 1961 was het nog niet druk op de weg en wij zoefden naar onze bestemming zonder opstoppingen of opgebroken wegen en zonder de weg kwijt te raken, wat al heel wat was met een bestuurder als mijn vader. Mijn moeder ging met de koffer in de trein. Wij maakten iedere dag een uitstapje met de bus. Naar het drielandenpunt, waar je in 3 landen tegelijk kon kijken en helemaal naar de buitenlanden Duitsland en België, waar je pas werd gecontroleerd aan de grens en je er een heuse stempel in kreeg waardoor je jezelf een beginnende wereldreiziger voelde. Naar Monschau, dat er echt Duits uitzag met zijn vakwerkhuizen, naar de grotten van Han en de watervallen van Coo, die zich niet eens in Coo bevinden maar in Stavelot, leert mij Google. Ik herinner mij niet meer hoe we, eenmaal in Valkenburg aangekomen, de ontvangst familie gevonden hebben zonder telefoon of plattegrond. Ik weet ook niet hoe moeder met de ongetwijfeld zware koffer op het logeeradres gekomen is. Vast niet met een taxi, want dat was voor rijke mensen. 

Maar ik herinner mij nog heel goed dat mijn vader mij met de portemonnee naar de overkant van de straat stuurde om 'ein pfund Italienische Pflaumen' bij de groenteboer te kopen. Dat moet dan wel in Monschau geweest zijn, want in Valkenburg spraken ze ongetwijfeld Limburgs, wat voor ons noorderlingen overigens hetzelfde klonk. Wat een avontuur! En wat fijn een keer enig kind te zijn...

Het vlees is beter dan de benen.

 October 1990, onze huwelijksreis naar de Franse kust. Le Rivage, een dorpje richting Barfleur en Cherbourg, een paar uurtjes rijden van waar we nu wonen. We woonden toen nog lang en breed in Nederland en hadden nog helemaal geen emigreerplannen, maar vonden dit een ideaal huisje voor als... We gaan er nog wel eens heen om te kijken of het er nog staat en of de stop nog in het bad zit. Stop?Ja, want op deze plek is er een enorm verschil in eb en vloed. Met eb is er strand zover het oog reikt, maar met vloed verandert de achterplaats van het huisje in een soort badkuip en ja met een heuse stop in het midden. Achter het muurtje waar ik voor sta kolkt dan (met springvloed)het water. Ook het padje stroomt onder, maar niet zo ver, want het helt. Gelukkig maar, anders zou de zee zo het dorp instromen. We hebben er nooit iemand gezien, het zal een vakantiehuisje zijn van Parijzenaars en voor ons toch niet te betalen.Het zou leuk zijn nog eens aan de kust te wonen, maar de prijzen daar zijn inmiddels van dien aard dat we er alleen over kunnen dromen. 

Inmiddels zitten we midden in de beloofde stortbuien. Opgediend met zon, een mooi gezicht. Zondag hebben we weer een dorpsetentje onder le chapiteau (de  feesttent). Aangeraden wordt stevige schoenen aan te trekken vanwege het te verwachten soppen.

Afgelopen zondag zijn we naar le Salon du Livre geweest, een evenement waarvan wij het bestaan niet wisten terwijl het al 8 jaar hier gehouden wordt op 8 km afstand. Wij kwamen er achter doordat onze gîte gehuurd was door een schrijver/uitgeversstel. De impressie die we na een oppervlakkige rondwandeling kregen was dat de schrijvers overwegend jong waren (onder de 40, wat voor ons jong betekent) en dat de boeken (van buiten) overwegend zwartgallig, luguber en eng waren. Veel doodshoofden op de kaften. Van binnen zal het er niet veel vrolijker hebben uitgezien.

8 km de andere kant op. Vanmorgen las ik in de Portugese! krant nota bene, dat Omar Bin Laden, de zoon van, die hier al jaren met zijn gezinnetje woont, zijn kostje verdienende als kladschilder, zal worden uitgezet wegens ophemeling van het terrorisme. Waar halen ze dat nu weer vandaan? Nooit last van die man gehad. Hij heeft alleen zijn naam niet mee. Ons locale Sufferdje heeft nog niks gemeld.

Onze hertjes, die we al een paar dagen niet gezien hadden terwijl de jagers lustig doorschoten, zijn gesignaleerd op ons eigen pad. Marimon moest er krachtig voor remmen voor ze weer de mais inschoten. Mooie schuilplaats, alleen niet voor lang. Eind october gaat het er af, volgens de buurman. Ze kunnen het net zo goed laten zitten, want er zit geen behoorlijke kolf meer aan sinds de mega hagelbui van een maand geleden. De boer gelooft niet dat de hagelbuien door de changement climatique komen. Hij gelooft nergens in, ook niet dat zijn mais achteruit gaat doordat hij al 9 jaar, zolang wij hier wonen en misschien wel langer de mais op hetzelfde perceeltje plant. Waar gelooft hij dan wel in? Dat het vlees beter is dan de benen. En daar heeft hij geen ongelijk in.