Vakantie in Valkenburg 1961, ik was 13 jaar.
Wij waren tot dan toe nog maar 2 keer echt op vakantie geweest. Een keer naar Schoorl, in een tot pension verbouwde boerderij waar wij met de hele familie een kamertje met stapelbedden moesten delen, pa, moe en vier kinderen. Dirk, de oudste, ging niet meer mee maar bracht ons weg met de bagage op zijn brommertje geladen. Pa ging ook op de brommer en de rest van de familie op de fiets. Een paar jaar later, ook op de fiets, maar nu met alleen nog mijn broer Ruud en ik, een weekje in een huisje op de Veluwe. Dat was voor mij echt een openbaring. Zoveel bos had ik nog nooit bij elkaar gezien. Heuvels en dalen en dat op je eigen fiets! Ik was een jaar of 10/11. Maar Valkenburg, dat was pas het echte avontuur, want ik stak voor het eerst de grens over met mijn eigen toeristenkaart waar nog geen stempeltje in stond.
Mijn moeder had een kamer gehuurd bij een familie met 4 kinderen, zie foto. Ik denk dat wij daar ook met de familie mee aten. De reis er naar toe ondernamen we afzonderlijk. Ik bij mijn vader achterop de brommer, dit maal geen berini met een eitje, maar een echte, met zo'n buddyseat (buddysit zeiden wij onwetenden). Het was een prachtige rit, (door bloeiende boomgaarden in mijn herinnering, maar dat kan haast niet in juli). In 1961 was het nog niet druk op de weg en wij zoefden naar onze bestemming zonder opstoppingen of opgebroken wegen en zonder de weg kwijt te raken, wat al heel wat was met een bestuurder als mijn vader. Mijn moeder ging met de koffer in de trein. Wij maakten iedere dag een uitstapje met de bus. Naar het drielandenpunt, waar je in 3 landen tegelijk kon kijken en helemaal naar de buitenlanden Duitsland en België, waar je pas werd gecontroleerd aan de grens en je er een heuse stempel in kreeg waardoor je jezelf een beginnende wereldreiziger voelde. Naar Monschau, dat er echt Duits uitzag met zijn vakwerkhuizen, naar de grotten van Han en de watervallen van Coo, die zich niet eens in Coo bevinden maar in Stavelot, leert mij Google. Ik herinner mij niet meer hoe we, eenmaal in Valkenburg aangekomen, de ontvangst familie gevonden hebben zonder telefoon of plattegrond. Ik weet ook niet hoe moeder met de ongetwijfeld zware koffer op het logeeradres gekomen is. Vast niet met een taxi, want dat was voor rijke mensen.
Maar ik herinner mij nog heel goed dat mijn vader mij met de portemonnee naar de overkant van de straat stuurde om 'ein pfund Italienische Pflaumen' bij de groenteboer te kopen. Dat moet dan wel in Monschau geweest zijn, want in Valkenburg spraken ze ongetwijfeld Limburgs, wat voor ons noorderlingen overigens hetzelfde klonk. Wat een avontuur! En wat fijn een keer enig kind te zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten