zondag 23 februari 2025

Voor de oorlog. Net als nu.


 Een familiefoto. Mijn vader en moeder met tante Betsie en alle kinders. Oom Taeke zal de foto genomen hebben, aangezien hij ontbreekt. Het zal zomer geweest zijn of lente zo te zien aan de kleding van de dames en de kinderen. Maar onze Pa dan, zit hij niet te puffen in zijn 3 delig zwart kostuum, met stropdas en pochetje? Een gewone zondagmorgen en famille, waar denkt hij naar toe te moeten? Dicky de woelwater wordt tegengehouden door zijn vader. Hier blijven, je moet op de foto. Frits was er nog niet, die zou pas het volgend voorjaar geboren worden, aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Moeder wilde dolgraag weer zwanger worden, maar het lukte niet erg. Terwijl ze 4 jaar tevoren 'moesten' trouwen omdat ze zwanger was. Het is ook nooit goed. 

Maar die tuinstoelen? Wij hadden helemaal geen tuinstoelen toen ik klein was. Verbrand als kachelhout in de oorlog? Alleen de ligsoelen, die heb ik altijd gekend. Transats, heten ze in Frankrijk. Dekstoelen voor Transatlantische oceaanstomers. Zij hebben de oorlog overleefd


Een jaar of 2 later. Kijk het is gelukt, er is een baby bij. 


En ze zijn verhuisd naar een groter huis met een tuin op de buiten.Wat mijn vader graag wilde, vlakbij het Noord-Zee kanaal, dichtbij zijn werk. Mijn moeder vond het maar een boerenzooi, ver van de winkels, ver van de beschaving met alleen maar een fiets en wat doe je met een fiets met een peuter en een baby aan je rokken..

En de oorlog was uitgebroken. Toen kon ze helemaal geen kant meer heen. 


Maar de buurt viel mee. Ze hebben elkaar door de oorlog heen geholpen. Kijk daar heb je de transats weer, ze leven nog steeds. 

Die wel.



zondag 16 februari 2025

Een oranje stepje. Quel bonheur..

 


Het is weer begonnen allemaal. De zon, de snoei en met de snoei naar de poubelle, waar je altijd bekenden ziet die hetzelfde idee hadden. Altijd feest bij de poubelle en kijk, soms neem je er iets mee terug naar huis. Eigenlijk mag het niet, want voor je het weet heb je het halve zigeunerkamp in de oud ijzerbak te stampen, zoals bij de tri in de Charente-Maritime het geval was, die ook nog onderling begonnen te ruziën. Maar de beheerder  is de kwaadste niet en bovendien kennen we hem. Iedereen kent hem en iedereen mag meenemen wat hij wil, zodat het er op een kringloopwinkel begint te lijken, maar dan zonder te betalen. Zo hoort het ook, wat jij weg doet kan ik misschien gebruiken. Zo vond ik er dit schattige verroeste oranje stepje. Waar ik niets mee kan, hoewel het wel rijdt, met mij er op zelfs, maar het is meer uit jeugd sentiment. Ik herinner mij nog heel goed hoe verrast ik was toen mijn moeder mij kwam afhalen bij een vriendinnetje met het lokkertje dat er een stepje thuis op mij stond te wachten. Een oudje weliswaar en net zo verroest als het exemplaar hier boven, maar het reed! Ik was de koning te rijk, want een autoped vergrootte je aktieradius in belangrijke mate. Een fiets was helemaal het einde natuurlijk, maar die mijlpaal was nog ver weg, maar toch nog dichterbij dan dat ik toen dacht. Ongeveer een jaar later kreeg ik mijn eerste fiets, een 2de handsje met blokken op de trappers. Ik ben er nog op naar de ULO gereden, pas aan het einde van de eerste klas erfde ik de fiets van mijn grote zus die naar Canada vertrok. Ik hield van mijn vervoermiddelen alsof het levende wezens waren, maar ik behandelde ze niet zo. Ze waren de halve tijd lek of kapot. Gelukkig was daar huisvriend Piet Bakker met zijn fietsenreparatiewerkplaats in de Kerkbuurt die hem voor een scheet en drie knikkers weer oplapte. 

Met dit stepje zal ik voorzichtig zijn, want Piet is niet meer en zijn werkplaats ook niet...




zondag 9 februari 2025

Brak maar gelukkig.

 


Wij voelen ons gelukkig, maar wel een beetje brak na gisteravond 3 uur lang de voering uit onze keel te hebben gezongen in het restaurant 'Le Jardin', met voornamelijk of eigenlijk geheel Engels publiek waar het repertoire van het (Engelse) muziekduo op afgestemd was. Gelukkig, want wij Nederlandse boomers zijn opgegroeid met deze muziek en konden alle songs heerlijk meebrullen. Voor onze Franse vrienden aan tafel was het repertoire totaal onbekend. Nog een reden waarom iedere Nederlander enige kennis van de Engelse taal heeft. Als kleuter zong ik al 'que sarà sarà' mee, meestal in phonetische versie. Zoals ik ook zong: Tutti frutti o meloeti. Terwijl Little Richard zingt: Tutti frutti oh Rootie. (Blijkt nu ik alle teksten op kan zoeken op het internet).

Brak of niet, zodra de vries-mist was opgetrokken hebben we ons op deze zondagmorgen weer gestort op de fosse septique, die andermaal totaal was volgelopen met vers regenwater dat de weide had opgeslagen. Dit maal ging het makkelijker, zelfs als een trein, want we hebben een nieuwe pomp, die doet wat hij moet doen, met passende slangen en alles en ook de know how. We kunnen zo een pompstation beginnen. Waar een bejaarde niet allemaal voor staat!







zondag 2 februari 2025

77 jaar jong. Still alive and kicking.

 

Ik heb gister 77 jaar op deze aarde volbracht en ben daar wel een beetje trots op. Niet verdiend, want ik heb er niet specaal iets aan hoeven doen om deze leeftijd te bereiken, maar toch het feit dat ik in redelijke lichamelijke en geestelijke gezondheid nog meedraai en niet mij niet van de matras heb laten duwen, ja daar ben ik trots op.

De foto is van ongeveer 40 jaar geleden, gemaakt door Margarita in haar atelier. Zo zie ik er niet meer uit, maar ik ben het wel. Van binnen, in mijn hoofd, in mijn ziel en in mijn geest.

 Ik las een mooi gedicht van Alejandro Jodorowsky dat mij zeer aansprak. Het heet: 'Veillir n'est pas une chose facile'. (Oud worden is geen makkelijke zaak). Het betekent afscheid nemen van degene die je was en verwelkomen die je bent geworden. Je nieuwe gezicht in de spiegel accepteren en je lichaam met trots dragen. En nog veel meer moois. Zoek het maar op op wiki. Het is wel in het Frans, maar met google translate kom je een heel eind.

Ik was jarig dus gister en iedereen wenste mij een excellent day, wonderful, great, merveilleux. Ik heb echt mijn best gedaan om aan deze verwachtingen te voldoen, maar de septic tank, die woensdag leeggezogen was, maar alweer volliep door het overtollige regenwater van de afgelopen maanden dat de weide niet heeft kunnen opnemen, liep overvloedig over in het regardputje, waar ook de afvoer vanuit huis in terecht komt, als de buizen tenminste niet verstopt zijn, wat ze wel zijn omdat ze niet kunnen lozen op het putje dat vol staat met water uit de fosse. Kortom alles staat vast of loopt over. Voor douchen en verdere behoeftes moeten we naar de gîte, waar alles nog perfect werkt, gelukkig Vanmiddag zouden we naar een concert in de Abdij van Lonlay l'Abbaye, maar we waren zo leuk aan het spelen met water scheppen en kapotte pompen repareren, dat we de tijd vergaten. Het was stralend weer, maar 4 graden, maar met een zonnetje en zonder wind is dat genoeg om een lentegevoel te krijgen. Kortom een heerlijke verjaardag en day after dag.