Wij voelen ons gelukkig, maar wel een beetje brak na gisteravond 3 uur lang de voering uit onze keel te hebben gezongen in het restaurant 'Le Jardin', met voornamelijk of eigenlijk geheel Engels publiek waar het repertoire van het (Engelse) muziekduo op afgestemd was. Gelukkig, want wij Nederlandse boomers zijn opgegroeid met deze muziek en konden alle songs heerlijk meebrullen. Voor onze Franse vrienden aan tafel was het repertoire totaal onbekend. Nog een reden waarom iedere Nederlander enige kennis van de Engelse taal heeft. Als kleuter zong ik al 'que sarà sarà' mee, meestal in phonetische versie. Zoals ik ook zong: Tutti frutti o meloeti. Terwijl Little Richard zingt: Tutti frutti oh Rootie. (Blijkt nu ik alle teksten op kan zoeken op het internet).
Brak of niet, zodra de vries-mist was opgetrokken hebben we ons op deze zondagmorgen weer gestort op de fosse septique, die andermaal totaal was volgelopen met vers regenwater dat de weide had opgeslagen. Dit maal ging het makkelijker, zelfs als een trein, want we hebben een nieuwe pomp, die doet wat hij moet doen, met passende slangen en alles en ook de know how. We kunnen zo een pompstation beginnen. Waar een bejaarde niet allemaal voor staat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten