Voor de oorlog. Net als nu.

 Een familiefoto. Mijn vader en moeder met tante Betsie en alle kinders. Oom Taeke zal de foto genomen hebben, aangezien hij ontbreekt. Het zal zomer geweest zijn of lente zo te zien aan de kleding van de dames en de kinderen. Maar onze Pa dan, zit hij niet te puffen in zijn 3 delig zwart kostuum, met stropdas en pochetje? Een gewone zondagmorgen en famille, waar denkt hij naar toe te moeten? Dicky de woelwater wordt tegengehouden door zijn vader. Hier blijven, je moet op de foto. Frits was er nog niet, die zou pas het volgend voorjaar geboren worden, aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Moeder wilde dolgraag weer zwanger worden, maar het lukte niet erg. Terwijl ze 4 jaar tevoren 'moesten' trouwen omdat ze zwanger was. Het is ook nooit goed. 

Maar die tuinstoelen? Wij hadden helemaal geen tuinstoelen toen ik klein was. Verbrand als kachelhout in de oorlog? Alleen de ligsoelen, die heb ik altijd gekend. Transats, heten ze in Frankrijk. Dekstoelen voor Transatlantische oceaanstomers. Zij hebben de oorlog overleefd

Een jaar of 2 later. Kijk het is gelukt, er is een baby bij. 

En ze zijn verhuisd naar een groter huis met een tuin op de buiten.Wat mijn vader graag wilde, vlakbij het Noord-Zee kanaal, dichtbij zijn werk. Mijn moeder vond het maar een boerenzooi, ver van de winkels, ver van de beschaving met alleen maar een fiets en wat doe je met een fiets met een peuter en een baby aan je rokken..

En de oorlog was uitgebroken. Toen kon ze helemaal geen kant meer heen. 

Maar de buurt viel mee. Ze hebben elkaar door de oorlog heen geholpen. Kijk daar heb je de transats weer, ze leven nog steeds. 

Die wel.