Het is weer begonnen allemaal. De zon, de snoei en met de snoei naar de poubelle, waar je altijd bekenden ziet die hetzelfde idee hadden. Altijd feest bij de poubelle en kijk, soms neem je er iets mee terug naar huis. Eigenlijk mag het niet, want voor je het weet heb je het halve zigeunerkamp in de oud ijzerbak te stampen, zoals bij de tri in de Charente-Maritime het geval was, die ook nog onderling begonnen te ruziën. Maar de beheerder is de kwaadste niet en bovendien kennen we hem. Iedereen kent hem en iedereen mag meenemen wat hij wil, zodat het er op een kringloopwinkel begint te lijken, maar dan zonder te betalen. Zo hoort het ook, wat jij weg doet kan ik misschien gebruiken. Zo vond ik er dit schattige verroeste oranje stepje. Waar ik niets mee kan, hoewel het wel rijdt, met mij er op zelfs, maar het is meer uit jeugd sentiment. Ik herinner mij nog heel goed hoe verrast ik was toen mijn moeder mij kwam afhalen bij een vriendinnetje met het lokkertje dat er een stepje thuis op mij stond te wachten. Een oudje weliswaar en net zo verroest als het exemplaar hier boven, maar het reed! Ik was de koning te rijk, want een autoped vergrootte je aktieradius in belangrijke mate. Een fiets was helemaal het einde natuurlijk, maar die mijlpaal was nog ver weg, maar toch nog dichterbij dan dat ik toen dacht. Ongeveer een jaar later kreeg ik mijn eerste fiets, een 2de handsje met blokken op de trappers. Ik ben er nog op naar de ULO gereden, pas aan het einde van de eerste klas erfde ik de fiets van mijn grote zus die naar Canada vertrok. Ik hield van mijn vervoermiddelen alsof het levende wezens waren, maar ik behandelde ze niet zo. Ze waren de halve tijd lek of kapot. Gelukkig was daar huisvriend Piet Bakker met zijn fietsenreparatiewerkplaats in de Kerkbuurt die hem voor een scheet en drie knikkers weer oplapte.
Met dit stepje zal ik voorzichtig zijn, want Piet is niet meer en zijn werkplaats ook niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten