Hoe is de stand bij Ellis op Pied Sec plage? Nog steeds zomer en het klinkt gek, en vooral ondankbaar, maar ik begin die warmte beu te raken. Blijkbaar heeft een mens een ingebouwde seizoenwekker die  hem voorziet van bijbehorende gevoelens. Nu is de zomer al 9 dagen officieel afgelopen, de blaadjes vallen schoorvoetend, het is pas om half 8 licht en des avonds willen de chickies het nachthok om 8.15 dicht hebben en mijn seizoenwekker zegt dat het zomerluieren maar eens afgelopen moet zijn. Ik wil aan de slag. Nu is de tijd dat er gestekt en geplant moet worden. De lente is te riskant hiervoor de laatste jaren, te droog. De moestuin moet onttakeld, omgespit en bemest. Ik moet trouwens ook nog ergens mest vandaan halen, maar ook daar is het te warm voor. Ik heb tussen haakjes besloten om de helft van de moestuin op te doeken. Te droog hier, niet voor niets heet het hier Pied Sec. Het enige dat risicoloos goed gaat, is winterspul. Knoflook, uien, tuinbonen, winterspinazie. De rest is veel werk met weinig resultaat en hoge waterrekeningen. Bovendien heb ik er geen tijd voor. Het erf is zo omvangrijk, dat het al mijn beschikbare tuintijd (max. en min. 2 uur per dag), in beslag neemt. Nu gebruik ik de eerste 2 uren van mijn wakkere dag hiervoor, daarna is het alweer te warm. Maar als het nu wat koeler zou worden, zoude ik wat meer tuintijd van mezelf lenen. Nog 4 dagen warm, dus niet zeuren en nog maar even genieten van het koffie drinken in de ochtendzon, die dan nog te doen is en buiten eten onder het zonnescherm, daarna kan ik weer schelden op de regen en de kou. 

Krokusjes, zomaar in het gras. Dit is een teken dat het najaar nadert.

Voorouders, de oranjegezinde dominee.

Hier heb ik weer wat aardige, aanvullende informatie over mijn voorgeslacht, mij toegezonden door mijn lieve stamboomnicht. Wij werden de vorige keer geïnformeerd over Jan Stolp, een 17de eeuwse voorouder van mijn overgrootmoeder Eva Stolp. Die van het Stolpiaans legaat dus. Deze Jan Stolp was gehuwd met Kinrisia Tegnejus. Leest U maar verder:

Kinrisia was een dochter van Franciscus Tegnejus, bedienaar des Goddelijken woords te Barendrecht en Zevenhuizen, en een kleindochter van Tobias Tegnejus, predikant te Warns, Leeuwarden en later Den Haag. Hij leidde de doopdienst in 's-Gravenhage van de jonge Willem III van Oranje in januari 1651, de latere koning van Engeland en Schotland, wiens vader (stadhouder Willem II) enkele dagen voor zijn geboorte was overleden aan de pokken. Deze doopdienst verliep nogal chaotisch in een overvolle kerk. Dominee Tegnejus kon zich niet verstaanbaar maken en staakte de preek. Wat was er aan de hand? Er was ruzie ontstaan over de naam van het ventje. De moeder van de kleine, Mary Stuart wilde hem Charles noemen, naar haar vader. Zijn grootmoeder, Amalia van Solms hield vast aan Willem Hendrik. De ruzie duurde voort tot op de dag van de doop. Grootmama won echter, met als gevolg dat Mary weigerde bij de doop aanwezig te zijn. Bij zo’n relletje wilde natuurlijk iedereen aanwezig zijn. De preek is wel bewaard gebleven, te koop in het antiquariaat voor een kleine € 300.

Dit zijn Maria Stuart en prins Willem 2 tijdens de huwelijksplechtigheid. Zij waren 9 en 14 jaar oud.

Ze was 20 toen ze een prinsenkind kreeg. Haar man was een week daarvoor gestorven aan de pokken. Het arme kind was al jong weduwe, maar misschien vond ze het wel niet zo erg, tenslotte was het een gearrangeerd huwelijk, dus veel liefde zal er niet bij geweest zijn. En over de centen hoefde ze ook niet in te zitten. 

Wat een schande. Niet alleen blijken talloze dominees mijn stamboom te ontsieren, maar ze waren nog oranjegezind ook! Mij blijft ook niets bespaard. Maar wel een leuk verhaal weer.

Weektaak

Afgelopen week is er ontzettend veel in de tuin gebeurd. Dat kwam omdat ik Marimon, die uit zichzelf niet ziet wat er allemaal gebeuren moet in een tuin om hem gaande te houden, had voorgesteld om hem een weektaak te geven, alwaar hij mee akkoord ging. Marimon kan slecht op gang komen, maar als hij eenmaal begint, gaat dat met zo'n vaart en met zo een doeltreffendheid, dat hij zijn weektaak er in een dag doorheen jast zodat hij de rest van de week weer op z'n krent kan zitten. 

Ik vroeg om de Tamaris wat bij te knippen. Maar Marimon is net als mijn kapper, als hij eenmaal begint te knippen kan hij niet meer stoppen.

Hier liggen de resten van de Tamaris te wachten op de crematie.

Ik weet eigenlijk niet wat voor boom dit was, maar dat hij begiftigd was met een bovennatuurlijke groeikracht is zeker. Vorig jaar zomer is hij, in het kader van het bestemmingsplan 'de vijver moet vrij', gekapt op halve hoogte, omdat de houthakker dacht dat de buurman hem wellicht met wortel en al uit de grond kon trekken. Dat ging natuurlijk niet met het mini-trekkertje van Tourtelot, dus bleef de stronk maar uitlopen met een niet bij te houden snelheid. Marimon heeft ook met deze vijand korte metten gemaakt.

Maar hij was wel mooi. En keihard, dus we stoken er weer een paar weekjes op.

En daar gaat de kromme berk (stond niet op de doe-lijst).

Het ziet er ineens veel ruimer uit en het terrein lijkt ook groter.
Maar het is wel een beetje kaal. Ik denk dat ik Marimon maar geen weektaak meer geef...

Een stralende herfst

Waarachtig, de kalender zegt dat het herfst is, maar dan zeker bij de buren. Hier op Pied Sec plage merken wij er slechts zijdelings iets van. De kippies gaan wat vroeger slapen (nu tijdens le journal de 8 heures, het enige moment op de avond waarop ik T.V. kijk, dus dat komt slecht uit, want denk maar niet dat ze 10 minuten voor tijd in die saaie binnenren willen waar alles wat interessant is voor een chick al uit -en kaalgepikt is. En 's morgens is het nog een paar uurtjes wat fris, super om de tuin te doen of iets sporterigs. Gister hebben we ons zelfs op het strand gewaagd. Ik bedoel wagen i.v.m. de temperatuur, en dan niet wegens koude, maar wegens hitte dat we het niet gewaagd hebben op het strand te verschijnen tot nu toe. Nu was het 23 graden, zon met een briesje en bijna het hele strand voor ons.

Mijn jonge God, geboren uit een zonnestraal en het schuim van de zee.

Mijn jonge God zet zijn Mc Kinley vouwstoeltje van 10 euro bij de Lidl op.

Natuurlijk duurde het niet lang of mijn jonge God viel in slaap, waardoor ik via zijn wijdgeopende tater een vue imprenable kreeg op zijn vorige week ingezette, nog niet geheelde, implantaten en daar ras een fotoserie van maakte als materiaal voor een in de toekomst misschien nodig zijnde chantage. Maar Marimon, welbekend met de slechte aard van zijn vrouwtje, had daar een adequaat antwoord op: Hij schoot snel een aantal gruwelijke plaatjes van vouwen en plooien, bulten en buikspek, kortom alles wat ruimschoots voorhanden is bij een 63-jarige in bikini. 
Wij beloofden elkaar plechtig het belastende materiaal niet wereldkundig te maken. In Mescher-haven, hebben we elkaar getrakteerd op een ijsco met 3 bollen in 3 smaken. 
Dat de herfst nog maar lang mag blijven duren!

Stolpiaans legaat en landloperij

Dit is een portret van Simon Stolp, een van mijn voorouders. Een nicht van mij, doet in stambomen en dan hoor je nog eens wat. Dit is een broer van onze overgrootmoeder, Eva Stolp. Mijn nicht vindt, dat moeder Lien (haar tante, mijn moeder), gelijkenis vertoont met deze man. En waarachtig, de beroemde oerschedelvorm is dezelfde. Ook kijkt hij net zo brutaal uitdagend als mijn moeder en ook haar vader kon doen. Deze verre oom was het waarschijnlijk spuugzat om het vuur uit de sloffen te lopen voor zijn baas, die hem stank voor dank gaf. Hij liep gewoon weg en werd landloper. Zo te zien is hij nog steeds beledigd.


Maar er is ook een andere voorvader waarmee we meer eer kunnen inleggen. Jan Jansz. Stolp was chirurgijn te Westzaan, oorspronkelijk kwam hij uit De Rijp. Zijn broer Cornelis vergaarde als schipper een fortuin in de Oost. Zijn zoon Jan ging vervolgens op zijn vader's lauweren zitten en werd eeuwig student op kosten van zijn tante, die hem een toelage bezorgde zolang hij studeerde. Jan heeft dit zijn hele leven weten te rekken. Toen hij stierf, en dat was tegen de 80 geloof ik, was hij nog steeds student. Maar hij was wel dankbaar. Dit uitte hij door bij zijn dood een testament achter te laten, waarin hij een legaat van 10.000 gulden achter liet, te gebruiken voor duidelijk omschreven doelen, waarvan vele op theologisch terrein lagen. Dit staat bekend als het "Stolpiaans Legaat". Het wordt nog steeds uitgekeerd en wordt beschouwd als de eerste wetenschappelijke prijs van Nederland. Google het maar eens. Leuk zo'n stamboom nicht.

Trois oeufs par jour

De laatste 3 dagen leggen de kipjes het recordaantal van 3 eieren per dag. Hoger zullen ze nooit komen, dat zit niet in hun genen, maar ze kunnen wel groter, want het zijn hoewel erg lekker, nog maar kleine snerteitjes, waar ik overigens al héél trots op ben.
We eten geen 3 eieren per dag, daarom ontstaat er na een week een overschot, dat we als zoenoffer aanbieden als we op visite gaan.

Rond de etenspot.


Hoewel de verwende meiden iedere dag hun ruif vol vinden met gemengde granen, gemalen oesterschelpen en nog veel meer onontbeerlijks voor een gezonde groei en schaalontwikkeling, krijgen ze toch nog iedere dag een extraatje waar ze hevig naar uitkijken. Ik heb dan ook de populariteit die ik bij hen geniet te danken aan de inhoud van die schaal. Vandaag stond op het menu:
filet van gebakken visjes, gekookte krieltjes, tagliatelle in bolognesesaus, druiven en het kapje van een 7-granenbrood om uit te pikken als toetje. Dit alles in beperkte hoeveelheden in de vorm van restjes. 

Hoewel je er niet bij stil staat vanwege het mooie weer en we het ons dan ook niet kunnen voorstellen, is het over 2 weken oktober en zouden we de eerste vuile herfstwinden kunnen verwachten, iets waar de chickies van gruwelen in hun open hokje. Marimon die zich op dit Pied Sec plage gebeuren verantwoordelijk voelt voor kou en warmte, honger en dorst, heeft zich onvervaard gezet aan het pasklaar maken van een deur, twee zelfs, die hij na een degelijke schilderbeurt, in het hok zal monteren zodat onze levende have warm en droog de winter door zal komen. Hoewel hij ondanks de eiertroost nog steeds niet van de kipjes is gaan houden, fantaseert hij toch over de aanschaf van nu nog in een ei verblijvende eenden waarvoor hij door vrienden is lekker gemaakt. 
Als hij zorgt dat er winteraccomodatie voor de in de maak zijnde gele pluisjes is, vind ik het meer dan best. Hoe meer zieltjes, hoe meer vreugd. Straks nog een ezel wellicht?
Sauvegarder maintenant

Het rode bed

Voilà Marimon en Pipeline op en in het rode bed. Eindelijk heb ik het gedaan. Ik ergerde mij al heel lang, eigenlijk al jaren, aan het fleecedekentje waarmee we ons bedekten in niet al te snikhete zomernachten, als een enkel lakentje net iets te fris was. Fleece dekentje alleen is super, maar niet als er een poes bij komt liggen en dan vooral geen langharige poes, die in alle seizoenen verhaart. Ik was dan ook de halve zomer bezig dat dekentje te zuigen, mopperend op die verwende kat, die i.p.v. des nachts zich in het avontuur te storten, mijn bed kwam beharen. Pipeline wil niet "die kat" genoemd worden, was het enige commentaar dat Marimon op mijn gemopper leverde. 
Tot ik op een dag de geest kreeg en mij twee lakens bezorgde bij de GiFi, met bijbehorend hoeslaken en kussenslopen. Ik maakte met al deze attributen netjes het bed op en naaide vervolgens een laken op de fleece; en toen bovenkant onder of onderkant boven of van welke kant je het zien wilt, in ieder geval de haren aanzuigende fleecekant verstopt tussen 2 lakens. Sindsdien iedereen blij. Dat ik daar nou niet eerder opgekomen ben.

Wijnoogst 2010

http://www.dailymotion.com/video/xl25jo_recolte-2010_fun

Filmpje van de wijnoogst bij vorig jaar bij Dries en Mélancolie, een dorpje verderop. Morgen moeten we weer. Laten we hopen dat we nu meer plukkers hebben.

Le Mascaret

Vandaag waren we met le chorale marin, waar Marimon in zingt, uitgenodigd om als behang te dienen bij la fête du Mascaret. De Mascaret is een flinke golf in de Dordogne, in normale doen een tamme rivier, die zoetjes kabbelend vanuit het Massif Central, via de Gironde en ons huis, in de Atlantische Oceaan stroomt. Die golf ontstaat door een kuil en een hobbel, door de maanstand en de prijs van de spruitjes. Kortom, men verklaart wel het een en ander, maar ieder heeft een ander verhaal. Feit is, dat het fenomeen zich gemiddeld 10 keer per jaar voor doet, de ene keer zijn de golven hoger dan de andere en het aantal keren per maand verschilt ook. Ik zie hier in de tabèl dat het in aug. en sept. 12 keer voorkomt en in nov. en dec. maar 5 keer. en dan alleen in het dorpje St.Pardon, dat er een zekere bekendheid door gekregen heeft, vooral bij de surfers en kanoërs. Dit keer hadden ze wel heel veel bekijks, want het was zoals gezegd het feest van de Mascaret. Marimon heeft het allemaal gefilmd en we proberen nu voor het eerst of het ook op het blog getoond kan worden. Experiment!!


Saint Pardon ligt tussen Bordeaux en Libourne en is een klein uur rijden van ons huis. Vorig jaar hebben we er ook naar gezocht, maar niet gevonden. Bleek dat we aan de verkeerde rivier zaten.

Winterslaapje alstublieft

Sinds halverwege augustus kom ik er niet meer toe mijn blog behoorlijk bij te houden. Dat komt omdat er te veel tegelijk gebeurt en daarom zou ik alles even willen stopzetten voor een winterslaapje, want het gaat me allemaal te snel. Nu is de zomer ineens voorbij zonder dat we één keer naar het strand geweest zijn  bijvoorbeeld en alle toeristen zijn ook stiekem vertrokken zonder zich af te melden.

Zo'n zomer zou warm en sloom moeten zijn, met lange siësta's en lekkende ijslollies. Je moet je een beetje vervelen, naar de herfst verlangen met koelere dagen, zodat je wat kunt doen. Het was wel warm, maar niet sloom genoeg. 19 aug. gingen we een dagje naar Paulette en Raymond in Ronce-les-Bains. Dat is ook weer zo'n plaatsje waar je je oude dag zou kunnen door brengen. Des zomers vol  maar niet te vol met vrolijke vakantiegangers, 's winters bijna leeg met een handjevol chagrijnige bejaarden, zoals wij( dan). 

Over Paulette en Raymond zal ik later vertellen in een apart blog, want die hebben wel een eigen editie verdiend.


De volgende morgen kwamen Dorry en Pee, op vakantie hier te lande, op de koffie. We hadden ze een jaar of 4 niet gezien. 's Middags kwam Dick Bloothoofd( nee, zo heet hij echt) vanuit Bretagne om een weekje bij ons te woofen. Wat betekent dat? Dat was voor ons ook nieuw, zagen we op T.V. Vroeger heette het au-pair, of stagiaire of nog eerder: voluntaire. Het komt op hetzelfde neer, je werkt gratis tegen kost en inwoning. Om ervaring op te doen, heb je wat om op je C.V. te zetten. Dick kwam niet voor de ervaring, maar voor de gezelligheid en om een traditie voort te zetten die 2 jaar geleden zo akelig werd onderbroken toen zijn zwager, kluspartner en maatje ziek werd en  later overleed. Dick heeft heel de hele week heel veel gesnoeid en gekapt, want zo als bekend, zijn we hier vooral bezig met uitroeien. Diezelfde avond zijn we naar een moules-frites -film avond in de open lucht gegaan in het haventje van Mortagne sur Gironde georganiseerd door Coen en Ariane. Staan toevallig in het augustusnummer van En France, waar wij ook in staan!


Die week, van 20 tot 27 aug. was het toevallig ook theaterweek in Blaye, hier 25km. vandaan. We hebben mooie dingen gezien, maar ook overgeslagen wegens hitte. De voorstellingen werden gegeven in de Citadel aldaar, in oude fortachtige gebouwen. Je zou zeggen dat het daarbinnen koel is, nou dat kun je vergeten. Toevallig viel de voorstelling die binnen opgevoerd werd op een snik hete dag en de buiten voorstellingen in het amphietheater op koele avonden( vol muggen, waartegen je bij de ingang een citroneldoekje kreeg aangereikt en een dekentje tegen de optrekkende koelte, waarvoor je 5 Euro statiegeld moest betalen)


Zondagmorgen ben ik met Dick per automobiel met airco naar Nederland vertrokken, een zeer voorspoedige en comfortabele reis. 8 uur en een kwartiertje erbij voor de files voor Parijs vanwege de Rentrée. Heel wat anders dan mijn openbaar vervoer terugreis, zie vorig blog. Ik ben groen en vol goede wil om de aarde te redden, maar dan mag er wel iets verbeteren in het O.V.
Goed, genoeg geklaagd. Ik ben weer thuis en hoe! Na een week grijs weer in nederland schijnt hier de zon!


Weekendje uitrusten op Pied-Sec plage. Maandag naar Bordeaux, alwaar Marimon een gruwelijke ingreep te wachten stond. Hij diende zich te vervoegen bij de kiezenchirurg, die hem na een lichte plaatselijke verdoving, 3 kiezen in zijn kaak schroefde. Hij vond dit niet leuk.

Hier is Marimon gemarteld. De voordeur verklaart waar onze centen blijven.

Omdat we toch te vroeg waren, even een promenade door Bordeaux om de sfeer van de Rentrée te proeven. Al die eerstejaars studentjes op met verwachtingsvolle snoetjes op hun allereerste grotemensenstudiedag.


Maar wel dikke blaren van het voor het eerst weer op gewone schoenen lopen, i.p.v. slippers( ik).


Volgende dag:
Wie staat daar voor mijn neus?

Lo Heijnen rechts), waarmee ik vanaf de kleuterschool in de klas heb gezeten en wiens ouders bevriend waren met de mijne zodat we onze jeugd hebben gedeeld. Hij was in de VUT na een leven als internationaal vrachtwagenchauffeur en wilde nu met een collega de route nog eens per luxe auto doen. Heel toevallig, ook weer door het artikeltje over ons in En France, dat hij bij zijn zusje( mijn vroegere vriendinnetje, die ook in Frankrijk woont, maar dan aan de andere kant, had gelezen en waar ons adres bij stond. Zo zie je maar. Ze hebben in het huisje geslapen, waar even geen huurders in zaten en 's avonds zijn we gaan eten in, goed geraden: het vrachtwagenrestaurant. Morgen verder.

L

een weekje in Holland

Hier ben ik weer. Terug op Pied Sec plage, na een weekje Holland.

Ik jok, want ik heb geen stap in Holland gezet, ik kwam niet verder dan Zeeuws-Vlaanderen en dat was ook de bedoeling, want het was bijna 3 jaar geleden dat ik daar geweest was. Als ik afgelopen winter niet meereken toen ik eigenlijk in Gent was, waar mijn schoondochter mee ging doen aan een strip-tease wedstrijd, die ze ook nog won, maar die ik miste omdat ik overvallen werd door een acute aanval van buikgriep en derhalve in gehavende staat van bed naar bed werd vervoerd en zo belandde in het stadje T., alwaar ik liefdevol werd opgevangen en verpleegd door familie en vrienden. Nu was het andersom en kwam ik om mijn bedlegerige broer te bezoeken, die overigens aardig aan het opknappen is, terwijl ik logeerde bij de andere broer, die opgestaan uit de lappenmand niet alleen een dikke kop bleek gekregen te hebben, maar zowaar ook het begin van een buikje. 

Mijn neefje Jelle in zijn hoekje.

Zijn vriendinnetje Kimberly.

Uit eten met mijn vriendinnen van weleer.

Weleer betekent in het ene geval 30 en in het andere meer dan 40 jaar. Nog van de Dam, je weet wel, toen we nog hippies waren.


So far so good. en toen de terugreis.
De T.G.V. lijkt een hele mooie uitvinding, maar het nadeel is, dat ze op tijd vertrekken terwijl andere treinen dat niet doen. Dus als je op weg naar de T.G.V. vertraging op loopt, ben je de klos.
En dat was dit keer het geval. Het is al een hele toer om Zeeuws-Vlaanderen uit te komen, aangezien daar geen treinen rijden, maar om zonder kleerscheuren door het derde wereldland België te reizen is ook geen sinecure. Ik ben om 13.45 uit het stadje T.  vertrokken om de trein van 17.45 in Lille te halen. Een afstand van 115 km. waarover ik dus 4 uur zou hebben gedaan, normalement. Maar ik miste de aansluiting in Kortrijk omdat de trein uit Gent vertaging had. Daardoor moest ik een uur wachten en mistte ik de T.G.V. in Lille. Een volgende ging pas 's morgens om 6 uur. Ik moest dus mijn ticket laten verlopen en een nieuwe aanschaffen, plus een hotel voor de nacht zoeken. 

De volgende morgen 6 uur. Eindelijk in de trein naar huis. Hoera!!