De poesjes

Oui, oui, de poesjes zijn geboren. Wij hebben slechts een glimp van ze mogen opvangen, omdat moeder ze achter haar verbergt.

Toen we door hadden dat de doos ook van boven open ging, werd poes zo zenuwachtig van die plets licht van boven, dat ze er snel bovenop ging liggen. Nog niks kunnen zien dus.

Ik denk dat het er twee zijn, een met een zwart-wit kopje en een cypertje. We wilden haar niet te veel storen, zien het morgen wel.

Wateroverlast alom.

Hier voor de verandering regen en wind. De tomatenplantjes staan te verpieteren en wij ook. Van ellende maak ik de ijskast schoon. Het gegraaf in het plonsbad staat stil wegens wateroverlast en ik ben om dezelfde reden steeds bezig de waterbakken te legen op bomen en struiken. Gister heeft  Marimon wel een verdachte plek gevonden in de afvoer. Kijkt U zelf maar.

Het lijkt er op dat een vorige bewoner de afvoerbuis heeft proberen te repareren met spuitbussenschuim maar niet meer kon ophouden. Waarschijnlijk zit nu de afvoer daardoor half dicht.

Marimon heeft zich weer flink uitgeleefd. Ongelooflijk dat er zo'n berg grond uit zo'n klein hoekje kan komen.

Hoewel ik dus zoals gezegd voordurend bezig ben met overtollig water de vijver in te pompen, stijgt het niveau niet of nauwelijks.

Er gebeurt hier verder niks. Het poesje heeft nog niet gebaard en wij zien waarschijnlijk, na nader intern beraad, toch maar af van een nieuwe poezengeneratie. Je bent toch gauw weer zo'n 15 jaar zoet met zo'n handenbindertje. Voor mij niet zo'n probleem, want ik laat mijn huisvee vrij makkelijk over aan een aardige oppas, maar voor Marimon ligt dat anders. Wij zullen zien of ons ferm besluit stand houdt bij de aanblik van een nest poezensnoesjes. Wij zullen zien.., wordt vervolgd.

Regen en taartjes.

Zo is de situatie, wat moet ik er meer van zeggen?


Maar ook:

en:

Marimon is jarig en wij vieren een klein feestje met ons twee.


en: Vanessa zit op dit moment bij de notaris en tekent het koopcontract. Laat je borrel staan, schuif gezellig aan, op de Merelstraat. 


en: Vanmiddag gaan we kijken of er nog leven zit in de buik van poes, en of ze soms assistentie nodig heeft of een opbeurend woord.

De tuin in en na de regen.

Een kleine geïllustreerde up-date van Pied Sec plage, na weken regen.

Vanmorgen van de koffievisite gekregen. Twee roquette plantjes, rucola heet dat geloof ik, maar deze zijn geen sla maar een kruid voor over de sla, leekr pittig. De andere twee zijn augurkenplantjes. Is het niet schattig? Zo teer. Krijg ik een herkansing met de augurkeninmaak, vorig jaar waren ze te zuur. Nog meer suiker dus. Is het dan nog wel gezond?

Lila des Indes, Lagerstroemia komt uit. De bedoeling is dat hij op 1 maart totaal wordt gesnoeid, wat ik dan ook altijd trouw doe. Echt met de zaag soms zelfs. Hij krijgt dikke roze pluimen als suikerspinnen. Hoe meer je er af snoeit, des te minder takken en  blad, des te meer bloemen.

Het zelf aangelegde terras dat ik de bult noem.

De Gouden Regen in bloei. Zie je hier niet zo veel. Staat er nu een paar jaar en begint goed te bloeien, eindelijk.

Onderkant van de bult.

De bult linkerkant.

Ajuga, op de talud naar het huisje beneden. Breidt zich snel uit. Gelukkig maar, want die hele talud mag er vol mee van mijn part.

De fosse septique beneden, dat er nog steeds een beetje uitziet als een massagraf. De dahlia's, waarvan ik dacht dat ze allemaal verloren waren na 12 graden vorst, beginnen waarachtig weer uit te lopen. Buurman Tourtelot zei het al: Dahlia's gaan niet dood van vorst , maar van vocht. Ils pourissent. Hij haalt ze er ook uit om ze te scheuren. Zo heeft hij er meer en overwinst is waar het bij de boer om draait. 

Het tuintje voor het kleine huisje. Alles wat hier staat heb ik uit andermans tuinen bij elkaar geritseld en alles doet het als een tierelier.

De vijver, waar nog steeds te weinig water in staat.

Marimon's zwembad loop intussen vol.

Ik probeer de vijver te voeden door het water uit de regentonnen er in te leiden.

Zo kan ie wel weer. Ik moet nodig naar de T.V., want het nieuws begint en er zal een nieuwe regeringsleider gekozen zijn. Wij gaan een ommezwaai maken van rechts naar links, precies andersom als in de rest van Europa. Wie er ook komt, niemand kan Frankrijk meer redden van het faillissement. Dus beter een rechtse, dan heeft die tenminste de schuld. A demain.

Drasgloom

Sinds enige nachten worden we wakker van een gerommel en geblub, dat het midden houdt tussen Pipeline met akute maagklachten en een verkalkt koffiezetapparaat. Het geluid komt uit de W.C., die vlak naast onze slaapkamer is en klinkt onheilspellend in het holst van de nacht waar alles altijd erger is dan overdag als de zon schijnt. Het geluid wordt natuurlijk veroorzaakt door een verstopte afvoer. Maar in welke mate verstopt? Slapen we op een borrelende, bruisende septic tank?. Een soort drasgloom-moeras, waar Ollie B. en zijn maatje Tom Poes in verzeild geraakt waren? Wij vrezen dat ieder moment het huis kan gaan drijven en de nozellarven zich door het linoleum dringen.
Marimon heeft vanmorgen voor een tijdelijke oplossing gezorgd, hij heeft de verstopte afvoer doorgestoken met een (flinke lange)bamboestok. We zullen er op een dag toch aan moeten geloven en het hele afvoerbuizensysteem rond het huis en onder het achterterras, op de schop nemen. Dan zal er tegelijkertijd een ander achterterras moeten komen om de huidige verzakte te vervangen. Dat lijkt me nu echt een leuk werkje voor Marimon voor als het plonsbad klaar is. Hij kijkt er niet echt naar uit, geloof ik.

Vanmorgen heb ik, met welwillende medewerking van Marimon die de planken voor mij op maat gezaagd heeft, de moestuin waterpas gemaakt. Dit is iets waar ik al een poos over fantaseerde, maar ik dacht dat het een ernorm karwei zou zijn. Te groot voor een meisje zoals ik. Maar toen ik eenmaal begon was het een fluitje van een ochtend. En gelijk alles geplant dat al bijna een week in de buitenbadkamer stond te wachten. Dit is mijn kleine bijdrage in de strijd tegen de uitdroging op Pied Sec plage et j'en suis fière!


Verder is het hier alle dagen buitjes en 12 graden.

De kachel weer aan sinds een paar weken en we maken het gezellig binnen met veel kranten en nog meer koffie.

Nog een geluk dat het huisje niet verhuurd is en we geen gasten hebben, want dan voelen wij ons altijd zo schuldig. Vorig jaar om deze tijd daarentegen, hadden we èn het huisje verhuurd aan 2 fietsende meiden, en hadden we bijna de hele maand vrienden op het erf. Gelukkig was het toen stralend weer met soms 28 graden.
Hopen dat het beter wordt in mei. Hoe het ook zij...het spreekwoord zegt: Als het regent in mei, is april voorbij. En daar houd ik mij aan.

Zwarte zigeuner, geluk van mijn jeugd.

http://www.youtube.com/watch?v=IIQwgf2txt8

Zwarte zigeuner, het lied van mijn jeugd.


 Na de donkere jaren vijftig, waarin  Nederland (en de rest van Europa), nog de te kampen had met de naweëen van de w.o. 2, was er ineens de grote opleving. Iedereen ging meer verdienen en korter werken. Het grote feest van de welvaart kon beginnen. Bij ons thuis was dat te merken door wat meer luxe, een douche, een koelkast, buitenlandse vakanties. Maar ook begon het feesten, het drinken, het dansen en  het cafébezoek. Ik was toen 12 en ik vond het heerlijk. Het café- feest werd veelal bij ons thuis voortgezet en menig nacht werd ik wakker door het dreunend gestamp van ome Chris met zijn accordeon. Slepende tango's trokken door onze salon, waar hartstochtelijk werd gedanst door mijn ouders en hun vrienden plus de aanhang van onbekende herkomst, opgedaan in het café.

Kermis werd in het dorpje A., waar ik geboren werd en opgroeide, met veel inzet gevierd. Hier mijn vader met tante Jopie en haar schoonmoeder tante Kee. In hotel Assumburg, werd ieder jaar op de eerste zondag in oktober, een groot draaiorgel binnen gereden. Het hele halve dorp kwam op de muziek af. Oude mensen uit het bejaardenhuis aan de overkant, zaten langs de kant te kijken naar alles wat nog dansen kon. Kinderen dansten, sprongen en renden tussen de paren door. Iedereen werd in meer of mindere mate teut, het geurde naar drank en de rook was te snijden. Heerlijk.

Mijn moeder met tante Jopie op oorlogspad.
 Op dinsdag van de kermisweek, ontstond vanaf 's morgens een uur of 10, een semi-spontaan feest, dat het eerste deuntje werd genoemd en bezocht werd door iedereen die niet naar zijn werk moest. Niet gehinderd door hun werkende mannen, namen de huisvrouwen het er van, bijgestaan door alle mannen die toevallig in het dorp voorbijkwamen, zoals een vertegenwoordiger, de postbode of de een marskramer. 

Iets ouder geworden deed ik ook aktief mee aan de feestvreugde.
Hier met een medevierder die we kameraadje noemden. Ik weet niet meer hoe hij in het echt heette.

Dit was in 1951, ik was 3 jaar, met mijn zus Rita, die toen 9 was. Deze jas met mutsje, door mijn moeder gemaakt, had ik ook aan toen ik voor het eerst naar de kleuterschool ging, dat weet ik nog. Ging je toen naar kleuterschool op de dag dat je 4 werd? Ik denk het, want ik ben op 1 febr. jarig, zo'n muts heb je eind augustus niet op. Ik kijk niet al te vrolijk, waarschijnlijk onder de indruk van het gebeuren. Hoewel ik nooit meer een café bezoek, (er zijn in Frankrijk geen gezellige café's), vind ik dranklucht nog steeds lekker. Ik heb alleen maar goede herinneringen aan drank in mijn jeugdjaren. Mijn ouders hadden een vrolijke dronk en ze dronken alleen in gezelschap.
 Hulde aan de zwarte zigeuner, geluk van mijn jeugd!  


  

Een wilde orchidee

Je bent als een wilde orchidee

De hierbovenstaande link draag ik op aan de wilde orchidee die we zojuist op het erf aantroffen. Ik wist niet dat Willy Alberti zo een keurig Nederlands sprak. Het was toch een Amsterdams straatjochie? Zijn neef Johnny Jordaan, bleef tenminste zuiver plat praten. Zou hij eigenlijk nog leven die Willy? Johnny in ieder geval niet. Dat hoort ook bij mijn leeftijd, wie is er dood en wie niet.
Ik in ieder geval niet, heb weer urenlang met mijn neus in de aarde gezeten om alles wat we vanmorgen gekocht hadden te planten.
Morgen de moestuin. 12 trostomaten, 3 potirons (pompoen) en 2 courgettes. Ik weet nu alleen niet meer welke wat was, want pompoen en courgettes ziet er in het begin hetzelfde uit. We gaan het gokken. Voor vandaag hebben wij onze sporen weer verdiend.
A demain..Wordt vervold.

Onze inwonende pop met nieuwe outfit.

Onze inwonende pop heeft een nieuwe outfit, en wel de mijne, vers gemaakt. Gewoon een net pakje voor nette omstandigheden.
Marimon vindt het maar zo zo geloof ik, die houdt meer van stijl Lady GaGa. Wat ook aardig is, maar niet altijd kan.
Ze mag het nog even aan, tot het weer omdraait.


Verder heb ik mij bezig gehouden met de moestuin en een verzekeringsjuffrouw, die Marimon op ons dak gestuurd had. Terwijl zij al voor de deur stond, stonden wij achter de deur te bekvechten wie van de twee verantwoordelijk was voor haar komst en wie haar dus te woord moest staan. Uiteindelijk hebben we haar samen onderhouden en zij ons. Het bleek een hele aardige juffrouw, die haar verzekering toch 40 euro in de maand goedkoper levert dan onze huidige. Maar ja, dat is ook zo'n aardige dame. Zal mij er vanavond eens over buigen. 

Heb de moestuin ontvangstklaar gemaakt. De spitvork er door, de 5-tand, en de hark. Helemaal schoon en prachtig rul. Vannacht hopelijk nog een buitje er op, morgen het landbouwplastic tegen uitdroging en onkruid. Morgenochtend tomaten, courgettes en pompoenen kopen op de markt in Blaye. Dan gaten maken in het plastic, stokken erin en in de plantkuilen een handje brandnetels (met handschoenen). Dan zou het deze keer toch goed moeten gaan.

De slaatjes zijn flink gegroeid en bijna hapklaar. Jammer dat ik geen chickies meer heb.

Bezoek op het bankje

Kom gauw kijken, vlug. Er zit iemand op het bankje!
Het zal niet wezen, we hebben er een gevangen.
Het is een grijs hoofd, zeker een vermoeide wandelaar.
Is het een man of een vrouw?
Ik weet het niet. Het neemt iets uit een zakje. Het eet.
Het staat op, kijk het is een vrouw. Ze loopt slecht.

Ze gooit haar afval in de container, dat is netjes. Oh, ze komt weer terug. Ze gaat zitten. Ze begint weer te eten.
Zullen we haar een glaasje wijn brengen?
Nee, dan wordt ze kopschuw en komt ze misschien niet meer terug. 
We moeten haar rustig aan tam maken, lokken met een banaantje.
Ze weet nog niet dat we de bank met 2 componentenlijm ingesmeerd hebben.
Ze blijft wel lang zitten zeg. Kijk, nu drinkt ze.
Wat drinkt ze?
Plat mineraalwater.
Wat saai.


Ze is weg. 
Hoe kan dat nu ineens?
Misschien moest ze alleen wat in de container gooien en omdat ze zo slecht loopt heeft ze haar lunchpakketje meegenomen.
Ze wordt misschien een vaste bezoeker.
Als ze morgen weer komt ga ik ernaast zitten.
Ja, en dan krijgt ze een glaasje wijn.
Of appelsap.
Of karnemelk.
Of jenever.

Brandje in de palmboom

We zouden wel gaan wandelen gister, maar eerst nog even tuinen. De boompjes verzorgen, dat leek mij wel een goede paasinvulling.

Een cirkel rond de boom trekken, alle onkruid en grassen eruit, paardenstront erop, een aantal emmers water en haksel. Uiteindelijk gaat het er dan zo uitzien.

Marimon, aangestoken door mijn werklust, besloot zijn karretje uit de schuur te halen en een rondje te gaan maaien. Dra hoorde ik het vrolijke gesnor langs berg en dal gaan.


Op gegeven moment bedacht ik dat een rolmaatje handig zou zijn om de preciese diameter van de cirkel onder de boom te meten. Rolmaatje ligt niet op zijn plaats( in een la in mijn boudoir). Enige verdachte in dit huis is Marimon. Op zijn werkbank is het echter moeilijk zoeken.

Ik stond hier te staren en te peinzen hoe iemand het toch voor elkaar krijgt om zo te werken, toen het langzaam tot me doordrong dat mijn naam geroepen, nee geschreeuwd werd in grote paniek.
ELLIS!!!!Ik rende op mijn sokken naar de schreeuw en zag daar een brandende palmboom en Marimon die zijn maaimachine als een wilde probeerde weg te sleuren van de plek des onheils. Samen trekken en scheuren bracht het karretje (met volle benzinetank) ook niet in beweging. Water, onze lieve palmboom redden. De tuinslang, het verlengstuk, de pomp. Nee, dat duurt allemaal veel te lang. Een wateraansluiting, waar hebben we in godsnaam een kraantje om de slang aan te sluiten? Totale paniek maakte zich van mij meester. Een emmer uit de waterbak dan maar vast. Emmer op de palm en ...gedoofd was het vuur. 

Achterkant van het maaikarretje was tegen de palm gegleden en had de boel in de hens gezet. Het kokosachtige omhulsel van de stam werkt blijkbaar als een gaskousje. Bij brandgevaarlijk denk ik aan kortsluiting, onweerinslag, vlam in de pan, kerstboom in de fik. Maar een palmboom in combinatie met een grasmaaitrekkertje, nee.


Toen ik terugkwam met mijn fototoestel, was de trekker al vlotgetrokken, dus te laat voor een illustrerende opname.


Zo ziet onze lieflijke tuin eruit zonder brand en zonder mist. Genomen op dezelfde plek als de mistfoto van gister.

We zijn maar niet meer gaan wandelen.

Mistige Pasquetta

De tweede Paasmorgen kondigt zich in nevels gehuld aan. Dan maar geen vroege wandeling met Marimon, zoals gepland. Maar wel de stofzuiger over de vloer en de hakselaar uit de schuur. De was staat al te draaien. Afgelopen met de luibakkerij! Of Marimon er ook zo over denkt? Het zwembad, of laten we het liever 'le plongeoir' noemen, het plonsbad, want zwemmen kun je niet in 3 meter doorsnee, ligt er stil bij. Nadat Marimon een kleine verkoudheid had opgelopen door met naakt bovenlijf te staan graven en dus transpireren (vies woord, maar zweten is erger), is de installatie gestagneerd, want de grond was inmiddels te hard en later door een paar dagen regen, te plakkerig geworden. Morgen is het allemaal misschien net weer in evenwicht en zal hij de spa weer oppakken, deo volente. Maar vanmiddag, als de mist zal zijn opgetrokken, eerst de beloofde wandeling. Acht kilometer om te beginnen, want ik ben niet zo'n geweldige wandelaar. Bovendien loop ik de halve route in draf achter Marimon aan, die met zijn geweldige passen allang achter een bak koffie zit in een caféetje aan het eindpunt, terwijl ik met mijn tong op m'n schoenen aan kom dweilen. Nee, iets sportiefs doen in gezelschap van Marimon werkt niet inspirerend. Het café of restaurant na afloop gaat beter.

Pasen in Leclerc

Het valt niet mee om het paasfeest in één woord samen te vatten, daarom dacht ik dat een fotootje van het paasaanbod in Leclerc de lading wel zou dekken. Dit is er van het Heilige Paasfeest overgebleven en dat nog wel in een land dat zich katholiek noemt.


Overigens was het nemen van deze foto niet helemaal zonder gevaar. De werknemer die daar zo wantrouwend staat te kijken, besprong mij gelijk na de klik. Waarvoor neemt u foto's? Weet u wel dat dit verboden is? Is het professioneel of privé? U moet hiervoor toestemming vragen aan de bedrijfsleider. Het is privé vertelde ik hem vrolijk. Voor mijn blog. Bij het woord blog raakte hij in totale paniek, hij zag zijn paashazen al te grabbel gegooid van Amsterdam tot Leningrad. Ik zal het met uw chef overleggen, beloofde ik hem. Wij hadden verwacht en ook een beetje gehoopt, dat we bij de uitgang in de kraag zouden worden gevat door de veiligheidsdienst of de contraspionageafdeling van het Elysée. Maar nee, ze waren ons al vergeten en ik heb mijn lumix met de verboden foto in mijn roze boodschappentas veilig naar buiten kunnen smokkelen. Vrolijk Pasen allemaal. Ach, als je er maar in gelooft is alles leuk en ik hoef lekker niet naar de bollen morgen.

Secours Populaire

Het bureau van de Secours Populaire. Links Arlette, die hier de klanten ontvangt, of patiënten of hulpvragers, hoe zullen we ze noemen de mensen die op donderdag en dinsdagmiddag in de rij staan om hun problemen te vertellen, in ruil waarvoor zij hulp hopen te ontvangen. Geen werk, elektriciteitsrekening niet betaald, huurachterstand, koud, geen eten, geen T.V. We delen er voedsel uit, tassen vol. Maar ze moeten er tegenwoordig wel wàt voor betalen. Van 1 tot 5 euro, naar gelang de hoeveelheid. Ze kunnen goedkope kleding en spullen bij ons kopen. Soms voor niks, als ze helemaal geen geld hebben.

Dit is Aude, zij werkt ook bij ons. Ze is een beetje traag in haar hoofd, door zuurstofgebrek in haar hersenpan, als kind opgelopen. Ze werkt goed als je haar aanstuurt en een opdracht tegelijk geeft. Ze is ook een stuk verbeterd sinds haar alcoholische vader het huis uit is, ze is nu bijna normaal eigenlijk.In deze ruimte zitten de klanten te wachten, wordt de verse voorraad kleding uitgezocht en drinken de bénévoles thee.

Afdeling brocante en afschuwelijke damestruien.

Bij de kassa.


De niet zo vermogende mens komt bij ons voor een paar euros shoppen. Vaak is het ook om er eens uit te zijn en iets nieuw-tweedehands aanschaffen geeft ook altijd plezier.
Mijn afdeling is aan de andere kant, baby, kinder en ado kledijen. alles wat nog niet volwassen is dus. Zal er dinsdag een fotootje van maken, hoewel het nu een beetje rommelig is, want het is seizoens wissel. Bergen gooi ik weg, want als het er de hele winter gelegen heeft zonder verkocht te zijn, is er blijkbaar iets mee mis. Denk niet dat mensen hun kinderen alles aantrekken omdat ze arm zijn. Liever naakt dan uit de mode. En zeker geen goedbedoelde door oma gebreide truien, lekker warm maar verkeerd in elkaar genaaid en prikken.


Wat we binnen krijgen aan kleding is kwalitatief steeds minder. Misschien door de goedkope kleding uit India en China, die na een seizoen alleen nog de vuinisbak waard is. Ook kan het zijn dat men zijn gedragen kleding op internet of rommelmarkten verkoopt. Is er bij het Leger des Heils in Nederland ook minder aanbod tegenwoordig? 


Ik doe het graag, die Secours. In mei 2007 kwam ik er voor het eerst. Het werk vond ik leuk en de klanten, maar tussen de vrijwilligers boterde het niet. Ik bemoeide mij dan ook zo min mogelijk met de rest en uiteindelijk ben ik boos weggelopen. Eigenlijk was maar één persoon de oorzaak voor de slechte sfeer. Die is nu weg en daarom ben ik terug. En ook enkele anderen die dat niet openlijk zeggen, want Fransen laten nooit in het achterste van hun tong zien. Maar sinds het vertrek van die ene is het de stemming heel aangenaam en hebben wij een goed samenwerkend team. Van de zomer weer een dagje uit met de kindjes, hoera!

Eten in Rochefort.

Alweer eten? Ja alweer, maar ik heb altijd nog hetzelfde gewicht, hoe bestaat het zou je zeggen. Ditmaal in Rochefort, met dat gezelligheidskoor van Marimon. Ja, we hebben ook netjes een touwslagerij bezocht (une corderie). Ja, we zijn ook naar een cabaretavond geweest waarin alleen maar gezongen werd, van die leuke liedjes je weet wel, een beetje schuin, ha ha ha ha. Maar toen we dat allemaal doorstaan hadden mochten we aanschuiven...


Eerst de verplichte corderie.

Kijk ons eens braaf luisteren.

Eindelijk mochten we dan. Portie fruit de mer voor Marimon.

Steak frites mayo voor moeder. Als entrée had ik een haringsalade.
Als toet een crème brûlée.

Dit allemaal voor 14,50. In die prijs zat ook nog een apéritif, een kir mûr en een koffie.


Marimon nam een profiterolles. Maar dat ging mij toch te ver.

Ik kreeg er ook nog een schattig tussendoortje bij cadeau.

Hij was ietwat bedwelmd door de scherpe sladressing. De mosterd wellicht?

Antonietta, onze herdershond die steeds de ploeg bij elkaar houdt.