Leeg strand

Wij zitten midden in een hittegolfje waar we overmorgen weer uitregenen. Dit keer zitten we niet achter gesloten luiken te wachten tot het over is, maar gooien wij ons er met volle kracht in. Maandag naar het poedelbad op Pied Sec plage, gister naar het strand.

Om 9.15 troffen wij een maagdelijk strand. 

Bij vertek om 12.15 ietsje meer animatie.

Voor ons een platte, bijna lege zee, waarin zich soms aardige familietafreeltjes voor ons afspeelden. Zoals zo'n klierige, saaie oma, die almaar bezig is haar kleinkinderen in te prenten dat ze lief moeten zijn. Niet spatten, niet gooien, niet in het water, niet uit het water. Soyez sage, soyez calmes, soyez gentils.
Geen wonder dat alle volwassen Fransen anti-depressiva slikken.

Verder is de gemiddelde Fransman op vakantie (en niet alleen op vakantie) bezig met eten. Kan je dat eten, hoe vang ik het en hoe maak ik het klaar. Kijk maar naar de hier volgende boeiende serie.

Harry the whale, storia di una lotta.

Do not use in offshore wind/no usar con viento di tierra/Nicht bei abländigen Wind verwenden.

Nadat Eddie the Shark 5 jaar geleden in de Corrèze jammerlijk was leeggelopen, hebben we nu nieuw leven ingeblazen bij Harry the Whale.

De strijd kan beginnen. Zal ik er in slagen Harry te temmen?

Overwonnen!!! Zo zie je maar dat een simpele ziel zich zelfs in een badje van 3 meter 70 kan vermaken.

Muismatje

Vanmorgen vond ik muizenkeutels in ons bed. Achter Marimon's hoofdkussen om precies te zijn. Dat houdt in dat ik geslapen heb terwijl er een muis om mijn hoofd dartelde. Ik met mijn muizenfobie..!.Een paar nachten geleden spookte Marimon wel midden in de nacht door de kamer, mompelend dat hij zeker wist dat er een beestachtige door het bed liep. Ik wenste daar op dat moment niet wakker van te worden, chagrijnig als ik ben in nachtelijke uren. De volgende dag lag er een spoor van minuscule bloeddropjes door de kamer verspreid. Pipeline had al wat voorwerk gedaan blijkbaar. Later op de dag hoorde Marimon gerommel in zijn computerkast en zag hij dat zijn muismatje door kleine tandjes aangevreten was. Ook had de muis, naar ik vanmorgen pas zag, een voorraadje kattenbrokjes aangelegd onder de kist in de hal.Wel schattig allemaal, maar toch werd de klem zijn deel. 
Marimon pikt veel van zijn medehuisbewoners, maar van zijn muismatje moeten ze afblijven.

Poezenintegratie

De poezenintegratie is goed op weg en bijna voltooid, want nu eten ze al uit één bakje. In dit geval Léon's bakje. Hij is slim en vermijdt confrontatie, want tenslotte staat Piep hoger in rang, maar duwt haar wel zachtjes en met beleid, uit zijn bakje. Nu nog samen slapen. Bevestigt dat niet een stabiele relatie?

 Marimon achter zijn computer is een rustpunt voor hen in deze woelige wereld.

Leon is rustig en makkelijk. Ik zou hem zo mee kunnen nemen in de trein.

Ik ga ze maar niet allebei meenemen in de T.G.V.
Dat wordt poezenvangen in Gare Lille Europe.

Feestjes en feestvarkens

Tegenwoordig hebben wij steeds feestjes die gegeven worden door mensen die ofwel 40 jaar getrouwd zijn, of die hun 70ste  verjaardag vieren. Jeetje, hoe kan dat nou? Zijn we plotseling zo oud alweer? Ja, blijkbaar. Maar ik kan niet zeggen dat we er met de jaren saaier op zijn geworden, getuige de geanimeerde gesprekken rond deze dis. Alleen het feestvarken zelf (rechts voor), zit er wat beteuterd bij. Het was dan ook een surprise party, wat soms als een hele schrik kan worden ervaren.

Des morgens voor vertek naar Ribérac nog even naar de markt in St. Ciers voor de volgende aanplant sla en andijvie.

Dat moet om de 14 dagen om een constante aanvoer van vers voer te garanderen.


Verder is het warm en zonnig op Pied Sec plage. Het poedelbad is door de gasten onder leiding van badmeester Marimon in gebruik genomen. Liever geen foto's, paparazzi worden op afstand gehouden.

Wel een vredige leessessie van onze gasten in het avondlicht.

Marché des Capucins

Wie had gedacht gister, toen we op zoek waren naar het musée Goupil, dat we hier terecht zouden komen.
We hadden besloten dat er eens een ander Bordeaux boven water moest komen dan altijd de bekende winkelstraten of de door ons bezochte theatertjes buiten het centrum. 
Marimon zou als eerste reisleider zijn. Hij koos het musée Goupil, waar oude Bordeause prenten en kopergravures worden bewaard. 


Waarschijnlijk waren we wat uit de route geraakt, want ineens werden de straten smaller en zaten we vast in de steegjes van de souk. Geen witte meer te zien. Het leek of heel Afrika zich vlak achter het chique waterfront had gevestigd. Wat een verrassing. Wat een kleuren. Wat een geuren. En niet alleen Afrika, maar ook Italië, Spanje, Portugal..Een grote overdekte gemengde markt, waar van van alles te koop was en van alles te ruiken en te zien. 


Te eten ook: Juan José met zijn cocina espan(met tilde op de n)ola. La cocina del lobo! Spontaan kwam mijn beschimmelde Spaans boven borrelen. Hij verstond me! En praatte Spaans terug!

Een heuse tortilla om half 12 in de morgen. Met een paar koppen zwarte koffie. Voor 3 euro 50 hadden wij ons middagmaal weer binnen. Geen wonder dat er zoveel zwerfvolk rondliep, dat bedrag kun je met je bedelnapje op straat nog wel bij elkaar schrapen.


Nauwelijks van de verbazing bekomen liepen wij de souk uit en een steegje weer in, dat de ingang bleek van een semi-antiek/brocante warenhuis, gevestigd in een bouwvallig, vergane glorie immeuble. Stenen trap op, versleten marmeren trap af. Nog hoger, tot op de zolder lag antiek en kitsch door elkaar.

Zo komen we natuurlijk nooit bij de prenten in musée Goupil.

Tijdens onze speurtocht naar het doel van onze reis, vond ik in een Noord Afrikaans hoofddoekenwinkeltje deze superlegging. Dat is toch het laatste wat je daar zou verwachten. We kwamen ook nog een spannende boekwinkel tegen, een soort de Slechte. Zo een heb ik al die tijd in Frankrijk al gemist. Hier kwamen we voorlopig niet uit, dat spreekt. Het museum, waar we uiteindelijk toch aankwamen, bleek gehuisvest in het pompeuze Musée d'Aquitaine.
Een zwoele nicht op leeftijd die vanuit de receptie zoete ogen naar Marimon gooide, nam al zijn tijd om ons (Marimon) dat eens haarfijn uit te leggen. Waar het op neer kwam was, dat het museum niet voor het lekenpubliek geopend was, maar dat in speciale gevallen er voor een heel select groepje een rondleiding georganiseerd kon worden, op afspraak. Marimon heeft van deze uitzonderingsregel maar geen gebruik van gemaakt. 

Kniëen en kantjes.

In mijn jeugd in de jaren 50, waren wij arm. Niet armer dan de anderen, iedereen was zo'n beetje hetzelfde. Waarin uitte die armoe zich? We hadden iedere dag voldoende te eten, we hadden het niet koud  (in de huiskamer) en we hadden hele, door moeder genaaide of gebreide kleren aan ons lijf. De rest hadden we niet, maar misten we ook niet, omdat niemand het had. Mode was er misschien wel ergens, in Parijs of Londen, maar niet bij ons in het dorpje A. Op tafel kwam datgene wat op dat moment bij de buurman in de tuin groeide en de kleren kwamen, als ze niet zoals gezegd door moeder waren gefabriceerd, van een nichtje (2 maten te groot, daar groei je wel in, niet dus).
 Nu is armoe anders. Zoals mijn trouwe blogvolgers weten, werk ik bij de Secours Populaire. Mensen komen daar om hun financiële rompslomp op orde te krijgen, om uitzetting uit de woning of afsnijding van elektriek te voorkomen en de rest. Ook kun je er een voedselpakket bekomen. Ik beheer daar de kinderkleding die we krijgen en dan voor weinig geld doorverkopen, en zie dat hoe behoeftig ook, men wel degelijk aan mode doet. Sterker nog: Des te armer mensen zijn, hoe   belangrijker het is dat er geen vlekje ergens op zit. Een babytruitje blijft geen uur zonder vlek en een jongensbroek geen dag zonder scheur, maken jullie je toch niet zo druk om een vlekje of een gaatje, den ik dan.
Mensen die bij ons komen hebben dus niet genoeg te eten (maar zijn wel vaak zo dik dat ze moeite hebben met lopen), ze kunnen hun huur niet betalen of het schoolgeld van de kinderen, maar ze zien er meestal uit om door een ringetje te halen, (vooral de zigeuners) en ze hebben altijd een knots van een oude, vervuilende, benzineslurpende automobiel. Dat kan niet anders, want als je geen auto meer hebt kun je wel op het dak gaan zitten, dan kun je niet eens je voedselpakketje meer afhalen. 
Vroeger was voedsel relatief duur. Kleding en schoenen ook. De rest, dat wat we niet hadden, was nog duurder. Daarom hadden we het ook niet. Nu is voedsel niet zo heel duur (als je datgene koopt wat je echt nodig hebt) en kleding kost helemaal niks, sinds alles uit China en India komt. Het is de rest waar het geld aan op gaat. Geen eten, maar wel een mobieltje. En een compu en een T.V. en een D.V.D.speler en filmpjes en spelletjes. Geeft niet, waarom zouden zij geen spelletjes mogen doen? Of kleren zonder vlekken hebben? Zij hebben ook al geen werk en moeten toch wàt doen om de tijd te doden. Het is ook geen kritiek die ik lever. Ik constateer.


Die kleding en schoenenprijzen is een curieus gegeven nowadays.Vorige week was ik op pad om mijn gardarobe op te frissen, je werkt bij de Secours of niet. Ik koop een turquoise T-shirthemd voor 4 Euro, bij aanschaf van 3 stuks, de derde gratis (heb ik niet gedaan). Koop er een kettinkje bij, 16 Euro. Prachtig truitje bij de Secours P. 2 Euro. Dan een paar meter kant om een rokje van H&M op te leuken: 16 Euro! Zijn ze nou helemaal belatafeld. Dat stukje kant was de duurste aanschaf!

Waarom zet ik kantjes onder mijn rokken? Omdat er naar mijn menig slechts twee soorten kniëen bestaan. Lelijke en iets minder lelijke. Zo'n rokje net op de knie roept om een kantje, al moet het dan 16 euro kosten. Alleen, waar ik niet mee gerekend had, waren de poesjes.
Ik zal tot volgend jaar moeten wachten om hem te dragen ofwel alleen buitenshuis. Snertkatten..

Over poezen en feesten.

Het gaat wel tussen de poezen, maar dikke vrienden zijn het nog niet. Piep verdraagt ze, daar is alles mee gezegd. Ze heeft geen zin in flauwe spelletjes en laat dat goed merken ook. Haar etensbak is  heilig. Zelfs gaf ze vanmorgen Franky, zo heet hij inmiddels, vernoemd naar de enige zwarte( toen nog gewoon de neger genoemd) van het stadje T. , een tik op zijn hoofd omdat hij uit zijn eigen etensbak wilde eten waarin zij nu net zat te grazen. Het moet niet erger worden met die Pipeline.

Als ze geen zin heeft, altijd dus, keert ze demonstratief het publiek haar rug toe. Leon zoekt steeds weer contact.


Des avonds als wij ons ter bedde begeven, ontrolt zich een ingewikkelde logistiek. Pipeline kent haar rechten en daar zijn stipte tijden mee verbonden. Iets voor elven meldt zij zich voor het glas van de voordeur en beziet hoe de vlag er bij hangt. Voor ons is dit het teken dat er katjes geraapt moeten worden en dat de kattenbak de badkamer in moet, samen met de eten en drinkbakjes. Het hele spul de badkamer in zodat Piep vrije doorgang heeft naar de slaapkamer,nog altijd haar privé domein waar ze geboorterecht op heeft.


Een broek met bandjes onderaan is voor de drager niet handig. Voortdurend hangen er twee draakjes aan de pijpen.

Is hij niet prachtig?

Gisteravond even een optreden op een feestje. Wie schetst mijn verbazing toen bleek dat mijn outfit precies paste bij het tafelgerei.

Iereen dacht gelijk dat ik ingehuurd was als ceremonie meesteres.

Ik had n.l. wat turquoise dingetjes aangeschaft, geeft zo'n zomers gevoel. 

En verder: veel en harde regenbuien.