Kniëen en kantjes.

In mijn jeugd in de jaren 50, waren wij arm. Niet armer dan de anderen, iedereen was zo'n beetje hetzelfde. Waarin uitte die armoe zich? We hadden iedere dag voldoende te eten, we hadden het niet koud  (in de huiskamer) en we hadden hele, door moeder genaaide of gebreide kleren aan ons lijf. De rest hadden we niet, maar misten we ook niet, omdat niemand het had. Mode was er misschien wel ergens, in Parijs of Londen, maar niet bij ons in het dorpje A. Op tafel kwam datgene wat op dat moment bij de buurman in de tuin groeide en de kleren kwamen, als ze niet zoals gezegd door moeder waren gefabriceerd, van een nichtje (2 maten te groot, daar groei je wel in, niet dus).
 Nu is armoe anders. Zoals mijn trouwe blogvolgers weten, werk ik bij de Secours Populaire. Mensen komen daar om hun financiële rompslomp op orde te krijgen, om uitzetting uit de woning of afsnijding van elektriek te voorkomen en de rest. Ook kun je er een voedselpakket bekomen. Ik beheer daar de kinderkleding die we krijgen en dan voor weinig geld doorverkopen, en zie dat hoe behoeftig ook, men wel degelijk aan mode doet. Sterker nog: Des te armer mensen zijn, hoe   belangrijker het is dat er geen vlekje ergens op zit. Een babytruitje blijft geen uur zonder vlek en een jongensbroek geen dag zonder scheur, maken jullie je toch niet zo druk om een vlekje of een gaatje, den ik dan.
Mensen die bij ons komen hebben dus niet genoeg te eten (maar zijn wel vaak zo dik dat ze moeite hebben met lopen), ze kunnen hun huur niet betalen of het schoolgeld van de kinderen, maar ze zien er meestal uit om door een ringetje te halen, (vooral de zigeuners) en ze hebben altijd een knots van een oude, vervuilende, benzineslurpende automobiel. Dat kan niet anders, want als je geen auto meer hebt kun je wel op het dak gaan zitten, dan kun je niet eens je voedselpakketje meer afhalen. 
Vroeger was voedsel relatief duur. Kleding en schoenen ook. De rest, dat wat we niet hadden, was nog duurder. Daarom hadden we het ook niet. Nu is voedsel niet zo heel duur (als je datgene koopt wat je echt nodig hebt) en kleding kost helemaal niks, sinds alles uit China en India komt. Het is de rest waar het geld aan op gaat. Geen eten, maar wel een mobieltje. En een compu en een T.V. en een D.V.D.speler en filmpjes en spelletjes. Geeft niet, waarom zouden zij geen spelletjes mogen doen? Of kleren zonder vlekken hebben? Zij hebben ook al geen werk en moeten toch wàt doen om de tijd te doden. Het is ook geen kritiek die ik lever. Ik constateer.


Die kleding en schoenenprijzen is een curieus gegeven nowadays.Vorige week was ik op pad om mijn gardarobe op te frissen, je werkt bij de Secours of niet. Ik koop een turquoise T-shirthemd voor 4 Euro, bij aanschaf van 3 stuks, de derde gratis (heb ik niet gedaan). Koop er een kettinkje bij, 16 Euro. Prachtig truitje bij de Secours P. 2 Euro. Dan een paar meter kant om een rokje van H&M op te leuken: 16 Euro! Zijn ze nou helemaal belatafeld. Dat stukje kant was de duurste aanschaf!

Waarom zet ik kantjes onder mijn rokken? Omdat er naar mijn menig slechts twee soorten kniëen bestaan. Lelijke en iets minder lelijke. Zo'n rokje net op de knie roept om een kantje, al moet het dan 16 euro kosten. Alleen, waar ik niet mee gerekend had, waren de poesjes.
Ik zal tot volgend jaar moeten wachten om hem te dragen ofwel alleen buitenshuis. Snertkatten..