Marché des Capucins

Wie had gedacht gister, toen we op zoek waren naar het musée Goupil, dat we hier terecht zouden komen.
We hadden besloten dat er eens een ander Bordeaux boven water moest komen dan altijd de bekende winkelstraten of de door ons bezochte theatertjes buiten het centrum. 
Marimon zou als eerste reisleider zijn. Hij koos het musée Goupil, waar oude Bordeause prenten en kopergravures worden bewaard. 


Waarschijnlijk waren we wat uit de route geraakt, want ineens werden de straten smaller en zaten we vast in de steegjes van de souk. Geen witte meer te zien. Het leek of heel Afrika zich vlak achter het chique waterfront had gevestigd. Wat een verrassing. Wat een kleuren. Wat een geuren. En niet alleen Afrika, maar ook Italië, Spanje, Portugal..Een grote overdekte gemengde markt, waar van van alles te koop was en van alles te ruiken en te zien. 


Te eten ook: Juan José met zijn cocina espan(met tilde op de n)ola. La cocina del lobo! Spontaan kwam mijn beschimmelde Spaans boven borrelen. Hij verstond me! En praatte Spaans terug!

Een heuse tortilla om half 12 in de morgen. Met een paar koppen zwarte koffie. Voor 3 euro 50 hadden wij ons middagmaal weer binnen. Geen wonder dat er zoveel zwerfvolk rondliep, dat bedrag kun je met je bedelnapje op straat nog wel bij elkaar schrapen.


Nauwelijks van de verbazing bekomen liepen wij de souk uit en een steegje weer in, dat de ingang bleek van een semi-antiek/brocante warenhuis, gevestigd in een bouwvallig, vergane glorie immeuble. Stenen trap op, versleten marmeren trap af. Nog hoger, tot op de zolder lag antiek en kitsch door elkaar.

Zo komen we natuurlijk nooit bij de prenten in musée Goupil.

Tijdens onze speurtocht naar het doel van onze reis, vond ik in een Noord Afrikaans hoofddoekenwinkeltje deze superlegging. Dat is toch het laatste wat je daar zou verwachten. We kwamen ook nog een spannende boekwinkel tegen, een soort de Slechte. Zo een heb ik al die tijd in Frankrijk al gemist. Hier kwamen we voorlopig niet uit, dat spreekt. Het museum, waar we uiteindelijk toch aankwamen, bleek gehuisvest in het pompeuze Musée d'Aquitaine.
Een zwoele nicht op leeftijd die vanuit de receptie zoete ogen naar Marimon gooide, nam al zijn tijd om ons (Marimon) dat eens haarfijn uit te leggen. Waar het op neer kwam was, dat het museum niet voor het lekenpubliek geopend was, maar dat in speciale gevallen er voor een heel select groepje een rondleiding georganiseerd kon worden, op afspraak. Marimon heeft van deze uitzonderingsregel maar geen gebruik van gemaakt.