Op reis

Uw trouwe bloggeuse is weer terug van een weekje Nederland.

Zondagmorgen 7.30 op het station Angoûleme. 5.30 op, 6.15 de deur uit, na een onrustige nacht wegens verslapingsangst.

Nederland heb ik trouwens nauwelijks gezien, want mijn dochter heeft een huis gekocht, met alle gevolgen van dien. Nederland was voor mij dit maal voornamelijk Merelstraat 64.

Maar het vordert want er ligt laminaat in de achterkamer en dus kunnen we zitten en een provisorische ontbijtkamer inrichten.

En we hebben de gloednieuwe keuken ingericht, en in gebruik genomen!

En Vanessa heeft haar computer opgeduikeld, zodat ze haar rekeningen on line kon betalen, waardoor ze de rest van de maand brood moet eten.

Heerlijk rustige terugreis met vriend Dick, die komt helpen om Pied Sec plage een najaarsbeurt te geven.

De poezen voelden zich gelijk bijzonder thuis bij hem.

Zij willen niet gewassen.

Vandaag wilde ik iets beschrijven waarover ik me druk maak.

Maar na enig nadenken kwam ik tot de slotsom dat ik mij nergens echt druk over maak. Algehele onverschilligheid? Dat kun je wel  stellen, ja. Dat komt omdat ik hier op mijn beschermde heuvel niet direct word geconfronteerd met enige misstand of ergernis, behalve dan de jagersgilde op zondagmorgen. Wel indirect, via kranten en internet, maar dat is anders want je staat er niet oog in oog mee.

Wij hebben bovendien in onze situatie en op onze leeftijd, geen last meer van: krapte op de arbeidsmarkt, krapte op de woningmarkt, krapte op het wegennet, krapte in de beurs.

We zien nooit een in de fik gestoken auto, nooit een vrouw met een burka, nooit een dakloze op een stuk karton in de regen...

Wel denk ik af en toe na over bejaarden c.q. verzorgingshuizen, want dat is nu het dichtste bij. Het bejaardenprobleem, de vergrijzing van de babyboomgeneratie. Ik!!!

Dat wordt niet het grootste probleem, het is het al. Te weinig verzorgenden, te veel bejaarden, te weinig geld. Er zullen zonder dralen drastische maatregelen genomen moeten worden. 

Ik stel voor: 

1.Iedereen boven de 70 een formulier voorleggen met mogelijkheid tot levensbeëindiging in geval van onnodig en uitzichtloos lijden.

2. Aan elkeen sowieso een pilletje ter hand stellen voor het geval dat men er geen zin meer in heeft.

3. De bejaarden in tehuizen niet elke dag een bad of douche opdringen. Het kost veel te veel tijd en ze zijn er niet blij mee. Thuis namen ze ook niet elke dag een douche, niet eens elk jaar.

Hadden de 60 plussers onder ons vroeger een douche of badkamer tot hun beschikking? Welnee, een washandje aan de keukenkraan, de stedelingen hooguit eens in de week naar het badhuis.

4. Doe bij het tehuis een moestuin en een kleine boerderijdieren complex. De nog goed ter been zijnden, kunnen daar dan groente kweken, konijnen en kippen houden. Zij weten nog hoe je een kip  slacht, een konijn vilt. Hoe je een bintje verbouwt. Dit alles ten gunste van de tehuiskeuken.

5. Alles wat met Alzheimer bedlegerig ligt te zijn zonder kans op beterschap, niet meer voeren.

Maar, zegt de lezer nu, jij hebt makkelijk praten, want je ligt daar niet. Zou je dat zelf zo willen? Ja graag! Niet in zo'n bed de hele dag alstublieft. Een moesje met een kipje zo lang het nog kan.

En dat wassen? Hoeft ook niet. Alleen een lapje over de bips graag, meisjes. Zo is het wel weer genoeg.

Het wrede lot van buurman Tourtelot

Tot twee jaar geleden leefde buurman Tourtelot een rustig landleven zonder zorgen. Rustig slaat in dit geval op zijn geest, hart of ziel of hoe we het ook kunnen noemen. Zijn lichaam had nooit rust, maar dat was zijn eigen keus. Maar sinds hij besloten had dat hij een huis voor zijn bij haar man weggelopen dochter zou laten bouwen, heeft hij geen rustig uur meer gehad. 
Alles liep en loopt nog steeds tegen met dat huis.
 Ten eerste schiet het niet op, de bouw gaat traag, met horten en stoten. De aannemer, die zijn geld al binnen heeft, laat de boel op zijn beloop. 
Binnen is het wel ongeveer klaar, maar aan de voorkant is nog steeds geen crepi op de muren aan gebracht, waardoor het niet waterdicht is en het er ook nog steeds uitziet als een huis in aanbouw. Het huis staat te hoog en de kelderingang is te laag, waardoor een auto met normale hoogte niet naar binnen kan. Het schijnt ook te lekken in een slaapkamer. 
Nu is hij eindelijk zelf begonnen aan de fosse septique, de septictank met uitvloeiveld. Wij zitten hier namelijk niet op het riool aangesloten en moeten onze eigen viezigheid op een milieuvriendelijke manier zien kwijt te raken.
Tourtelot had dus eindelijk een septictank laten plaatsen en met een gehuurde machine een kuil gegraven voor de zogeheten zandbak, waar het water uit de septictank  gezuiverd wordt. Vanuit de septictank komt een buis, die weer in een aantal kleinere pijpen met gaatjes erin, verdeeld worden. Het stond allemaal op de tekening, maar Tourt kon er toch geen wijs meer uit. Zaterdag viel hij bijna met machine en al in de kuil omdat zijn hoofd draaide zoals hij zei, en dat kwam omdat hij niet geslapen had en hij slaapt niet omdat zijn vrouw al een jaar lang bijna ieder dag gedurende enige uren in een soort coma geraakt, waarbij hij steeds denkt dat ze dood gaat, wat ook zomaar zou kunnen. Marimon heeft geprobeerd aan de hand van de tekening om enige lijn in het buizenstelsel te krijgen, maar de volgende dag kregen we dit over ons heen:

Buurman probeerde op zondagmorgen in de stromende regen met alle geweld de boel te stutten om instorten te voorkomen, maar dat is maar gedeeltelijk gelukt. De regen houdt maar niet op, dus vanmorgen stond hij weer bij de kuil aan zijn pet te krabben. 
Daar gaan zijn lieve centen.

Dat moet je toch niet meer hebben op je 78ste, dat is niet leuk.
Hoe lang houdt hij dit nog vol, vragen wij ons af. Hoe lang houdt zijn piggelmeevrouwtje deze comatoestanden nog vol?
 De gezamelijke medische stand weet niet wat haar mankeert, maar geeft dit niet toe. Ze gooien elkaar de bal toe en geven elkaar de schuld, net als de aannemers. Arme Tourtelot.

Toc, toc, mogen we binnen komen?

De herfst is nu echt begonnen. De hele dag regen, wind en koud!!
De poezen willen niet meer buiten, maar bij de voor het eerst dit seizoen ontstoken kachel zitten. 

Wat istie mooi, onze Léon. Bijna net zo mooi als dat hij dom is.

Wij hebben de winterstand aangenomen en blijven zo tot 1 april.

Alleen nog één ding en dat heb ik de katertjes nog niet verteld.
Morgenochtend vroeg staat hier de snijbus van madame le véto op het pad en moet helaas gebeuren wat er met alle kleine katertjes gebeurt...  Snik.

Steps in St. Bonnet

http://vimeo.com/8271645

Ben veranderd van gymclub. Eerst ging ik naar St.Ciers (10km), nu heb ik de gym in eigen dorp ontdekt. Wat een verschil. 
In St. Ciers stonden we de halve tijd te kletsen over hoe je de kalkoen braadt en wie er nu weer dood is. Hier stevige muziek: Down on my knees, I'm begging you, please don't leave me alone!

Vanmorgen voor het eerst 'steps'. Die kreet achtervolgt me al jaren, maar nooit gedaan. Echt wat voor mij, ik raak totaal in de knoop met al die pasjes. Gelukkig de anderen ook, maar die schijnen het toch vaker gedaan te hebben. Iemand zou het mij in zeer vertraagde opname voor moeten doen, dan is er nog hoop. Ook besef ik dat ik er niet leniger op word. Was ik altijd al iets aan de stijve kant, langzamerhand sla ik niet zo'n slecht figuur als keukendeur. Oefenen helpt niks, want als ik de volgende morgen opsta ben ik weer net zo stijf als voorheen, maar dan ook nog met spierpijn erbij. Denk nu niet dat het door mijn ouderdom komt, veel anderen op de club zijn nog veel ouder. Le sourire!! roept la maîtresse van tijd tot tijd door de zaal. Dan proberen wij allen zo cool mogelijk een van inspanning verwrongen grijns te produceren.
Nee makkelijk is het niet, maar het is leuk!!!

Dit saaie gedoe was de vorige gymclub.

Klik op link bovenaan de pagina om te zien hoe het nu is.


Kan de kijker het zich voorstellen dat ik daar 3 dagen kapot van ben? Ach, een gepensioneerde moet wàt..

Dierencircus op Pied Sec plage.

Het is zondag en heel stil op Pied Sec plage. Geen zon, geen wind, geen regen, geen lawaaiende buurmannen, geen snaterende Marimon. Ik ben alleen met mijn dierencircus.

Pipeline, die zo'n beetje buiten op dit tafeltje woont, en 's nachts of als het regent in de aanhanger in de garage. Soms komt Léon haar daar gezelschap houden. Ook is haar bibs tegenwoordig schoon, waarschijnlijk welwillend schoongelikt door dezelfde Léon, want zelf kan ze er niet bij. Ze moet niet veel hebben van de kleine, wilde Samir. Ze vindt hem te druk, maar echt bang is ze ook niet van hem. Vandaag slaapt ze al de hele dag op dit tafeltje. Is alleen opgestaan om een visje te eten. 

Het raadsel van de verdwenen eieren c.q. de onvindbare legplaats is ook opgelost.

De kippen hebben de moestuin ontdekt en zijn daar natuurlijk niet meer uit te slaan. Ik heb ze al gewaarschuwd dat ze hun eigen slavoorraad aan het plunderen zijn, maar ze willen niet luisteren.

En dan hebben we nog een kostganger. De poezen waren het aan het mishandelen op het terras. Ik heb het toen uit hun klauwen gered en in het gras gezet. Gegooid eigenlijk, want toen ik het oppakte, met een servetje, begon het vervaarlijk te zwiepen.

Het lijkt mij een soort rups, met een kop van voor en één van achter. Minstens 10 cm. lang en 2 cm; doorsnee. Wat voor een reuzenvlinder moet daar uitkomen.

En wat is dit nu weer? Deze heb ik niet kunnen redden, helaas.

Herr Heinzelmann

Ik ben nog steeds aan het bijkomen van een culturele uitwisseling tussen Blaye en Zülpich, die afgelopen weekend heeft plaatsgevonden. Het was nog wel een lustrum. Veertig jaar al zijn deze twee steden bevriend. Vandaar dat er zoveel krakkemikken met stokken en krukken uit de bus rolden. Die zijn natuurlijk in de bloei van hun leven deze vriendschap aangegaan. 
Marimon en ik wilden ons er eigenlijk aan onttrekken, want het programma leek ons niet echt aantrekkelijk. Maar aangezien Marimon's zangkoor blijkbaar nauwe banden had met de fêterende Duitse stad, werd ons ook een Duitse gast toegewezen, de cameraman. Dit hield in dat wij hem niet stiekem voor eigen gebruik op Pied Sec plage konden houden, nee hij moest juist overal met seine Nase opstaan om alles vast te kunnen leggen. 

Blaye is een half uur rijden van hier en een half uur terug. Wij hebben dit weekend van vrijdag tot dinsdag zo ongeveer de afstand  Pied Sec plage-Parijs gereden. Maar we hadden het wel getroffen met onze Herr Heinzelmann. Hij was de 500 km wel waard.

Hij was zelfs een verademing na al die overbeleefde Fransen, die nooit zeggen wat ze nu eigenlijk willen. Herr Heinzelmann, voor ons al snel 'der Hubert', wees gelijk bij binnenkomst in ons huis vrijdagavond in onze drankkast aan wat hij wilde. Ich möchte gern een pilsje en doe me maar een jenevertje erbij. Wat, geen jenever?? Dan maar een grappa of een wodka of allebei. Alsjeblieft, alles wat je wenst, en we drinken graag mee. Het werd een heel genoeglijke avond en laat en de volgende dag een kater. Maar dat geeft niks, als je er maar een leuke avond voor hebt gehad. En dat hadden we. Bijzonder leuk ook om weer eens Duits te kunnen praten.

Goed, der Hubert was leuk. Maar verder heb ik alleen maar geleden. Zaterdag hebben we onze gast afgeleverd en zijn we ons eigen programma gaan doen. Ook cultuur. 's Middags bij Dries, die een association heeft opgericht, een soort vrienden-cultuurclub, die naar Dries vernoemd, l'Idiot du Village, de dorpsgek heet. Het zou hem niet verbazen als het dorp hem zo achter de hand noemt, en hij wil ze waarschijnlijk voor zijn. Er was een verhalenverteller in de door de leden op zijn erf gebouwde arena, en daarna natuurlijk een besprenkeld samenzijn. Des avonds naar Rufus, die optrad in een heel klein schattig kerkje in het midden van nergens. Rufus is een in kleine kring beroemde soort Freek de Jonge, maar eigenlijk in het dagelijks leven acteur voor film en T.V. Het was heel bijzonder dat hij in zo'n klein kerkje kwam optreden, niemand begreep waar wij dit aan te danken hadden. Wij hebben Rufus gezien op nog geen 2 meter afstand. Als dat niet bijzonder is.

Maar goed, zondag konden we niet meer onder Zülpich uit en hebben we de vreselijkste dingen moeten meemaken, zoals volksliederen in 2 talen aanhoren: De Marseillaise en Deutschland, Deutschland über alles. Het is goed dat ze elkaars talen niet machtig zijn, anders zouden ze ter plekke de wapens weer oppakken. Dat zou Europa eens moeten aanpakken: die malle volksliederen. Je zou er zo weer oorlog door krijgen..

Maar het zal wel ergens goed voor zijn, zo'n uitwisseling. Ze komen nog eens ergens en horen een andere taal. Veel cultuur werd er echter niet uitgewisseld, of het moest de eet en drinkcultuur zijn. Tjong, jonge wat een ge-eet..

 En meezingen, inhaken en deinen. Het leek de bierfeesten im Beiern wel. Zelfs dansen! Ineens bleken al die krukken en stokken te kunnen dansen. Ik zag steeds Erik en het Klein Insectenboek van Bomans voor me, daar gingen ook al die dieren met elkaar dansen, torren met konijnen, slakken met rupsen..En die toespraken waar geen einde aan kwam. En klappen. En weer een toespraak. Maar het dieptepunt was wel dat we naar die majoretten met hun dikke billen moesten kijken, toen was bij mij de korenmaat vol.
Ik ben er nog twee dagen chagrijnig van geweest.

Herr Heinzelmann kon er echter geen genoeg van krijgen, die heeft voor een maand gebunkerd.