Opgelucht.

Vanmorgen als de wiedeweerlicht ons bed uit, want om 11 uur 15 zou Polly from the Agency met aspirant kopers op de stoep staan en het huis moest nog verkoopfähig gemaakt worden. D.w.z., alle overbodige troepjes uit het zicht en vooral de vloer ontdaan van bloederige strepen, ontstaan door nachtelijk kattengeweld. 

Terwijl ik zogenaamd relaxed en intellectueel een 'goed' boek zit te lezen recht naast de deur op het voorterras, met Pipeline al even ontspannen en decoratief op de andere stoel links van de voordeur, rijdt Polly, met in haar kielzog de aspirant kopers, precies om 11 uur 15, het terrein op. Een Engelse makelaar heeft zo zijn voordelen.

Het zijn twee dames uit Marseille. Nou ja, dames..vrouwen eerder.
De zon schijnt, de Lila des Indes bloeit, de kipjes kakelen over het terrein, alles is perfect, de enscenering kon niet mooier zijn. De vrouwen vinden alles prachtig, maar nemen het uiteindelijk niet, want ze vinden het huis wat klein en het terrein te heuvelachtig. 
Goed voor de spieren, probeer ik nog, maar het mag niet baten. 

Ik ben eigenlijk wel opgelucht. Net nu de deur zo mooi blauw geschilderd is en de herfst in de lucht hangt terwijl het nog steeds warm is, lijkt het moeilijk afscheid nemen van dit paradijsje.
Met mijn rug is het ook een stuk beter. Ik wil nog wel even blijven.

Weer een huis.

Er zijn inmiddels weer allerlei nieuwe ontwikkelingen op de woningmarkt. Vrijdag moest mijn auto voor een onderhoudsbeurt naar zijn lijfgarage in Saintes. Wij kenden deze stad, hoewel maar  65 km. ver, nauwelijks. Wij kenden alleen het industrieterrein.

Wij leenden een hortend en stotend autootje van de dealer en togen de stad in. Parkeerden bij de Eurolinesbushalte, want die kennen we, en sloegen op goed geluk een straat in. Daar kwamen we, in de mist, op een markt terecht die blijkbaar op een plateau gelegen was. Onder ons zagen wij een stad schemeren.

Maar hoe daar te komen? Dat Saintes zo plat als een dubbeltje en dus rollatorvriendelijk zou zijn, blijkt een fabeltje.

Je mocht er in geen geval projectielen naar beneden gooien, of over het hekje klimmen, wat wij flauw van ze vonden.

Wij vonden een stenen trap naar beneden.

Aangeland aan de Charente.

Nog altijd mistig, maar minder.

En veilig op het terras achter een capuccino.

Dat was vrijdag. 

We besloten dat het Saintes moest worden. 

Thuisgekomen keken we eens wat daar te koop was, maar het was peperduur. Dan maar wat kilometers het land in.

Zaterdagmorgen belde Polly from the Agency, zij had kopers in spé voor ons. Komende zaterdag komen zij bezichtigen.

Zondag konden wij ons dus geen rustige dag permitteren, er moest gezocht worden. 

Nu hadden we ook een schooltje gezien in de buurt van Marans, dicht bij La Rochelle. Wij hebben ons, in de stromende regen, gek gezocht in het genoemde dorpje, maar niks geen schooltje gevonden. 

Dan maar weer richting Saintes, want daar in de omgeving zouden we toch wel willen wonen.

Bij het dorp Saint Savinien hielden we halt, want die naam zei me iets. Verrassing!

Het kerkplein.

Eerst al een wijkje bij een kerk dat tegen en onder de rotsen gebouwd was. Daar keken we van boven af op de Charente.

Hier daal ik af naar de kade.

En voilà de Charente!

En voilà le Quai du Port.

En voilà een huis te koop.

Het huis met de dichte luiken, naast de steeg.

Dit is de steeg, achterin wonen ook nog mensen.

Dit gaan wij verder onderzoeken, want zo'n plek en dan ook nog zo'n huis, dat vind je niet alle dagen. 15 km. van Saintes.

Wordt vervolgd.

Een Turk in mijn bed.

Wat gebeurt er allemaal op Pied Sec plage? Niet veel, want we leven maar op halve dagen. Des namiddags is het te warm om een pink op te tillen, d.w.z. in de zon. 
Ik breng de middag lezend door, wat geen straf is.
Ik lees 'Grijze zielen' van Philippe Claudel. Eerst in het Nederlands, deze week in het Frans. 'Les âmes grises', heel goed vertaald door
Manik Sarkar, een Indiase Groninger nota bene. 
Maar hoe goed vertaald ook, niets kan op tegen het origineel.

Verder vond ik vanmorgen een Turk in mijn bed. Hoe kan dat nu weer?

Diezelfde Turk heeft mijn prachtige Cotoneaster een kopje kleiner gemaakt, toen hij de heg snoeide. Je moet Turken nooit een elektrische heggesnoeier in handen geven, want dan worden ze gevaarlijk.

Dag cotoneaster, snik...

Later heeft hij nog een panneau op het hek vastgemaakt.
Wat staat daat nu op? A vendre???

Net nu de Lila des Indes bloeit??

En wij wederom hebben kennisgemaakt met een prachtige 83 jarige?

Ja, we gaan er weer vandoor naar het schijnt. Wij hebben een school gezien in het moeras. Dat wordt het volgende project.
U wordt op de hoogte gehouden.

Op een klein stationnetje 's morgens in de vroegte...

Omdat ons huis te koop staat en er naar verwachting ooit een koper zal komen, moeten wij op tijd omzien naar iets vervangends. Daarbij is de streek belangrijk, maar ook het stadje of dorp waarvan wij dan afhankelijk zijn voor onze boodschappen en ons vermaak. Daar hebben wij bij de verhuizing naar hier niet zo naar gekeken. Dat er water in de buurt moest zijn was het belangrijkste criterium. Het uitzicht op de Gironde doet ons nog steeds plezier, maar een behoorlijke plaats is hier niet in de buurt. Mirambeau met zijn weg vol dreunend vrachtverkeer die het dorp in tweeën snijdt, is ons een gruwel en het dorpje Saint Bonnet is een sterfhuisconstructie. Nu is het hele Franse platteland dat wel, de bevolking bestaat uit oud tot zeer oud, maar dat heb je in het bejaardenhuis ook. De betere jeugd is weggetrokken, wat is gebleven zijn de kneusjes zonder werk, die hun frust afreageren in het verkeer. Als je van de sokken wordt gereden zit er geheid een A op de achterruit geplakt. Die staat voor apprenti, beginnende rijder.

Op pad dus. Wij hadden ons voorgenomen nog niet naar huizen te kijken, alleen naar de omgeving. Maar de verleiding was te groot, we keken toch naar de advertententies bij de immo.
Ditmaal waren we helemaal zot van een station. Stel je voor te wonen in een heus station. Met wachtkamer en plasgerief.

Zoiets dus. En nog betaalbaar ook. Dat moesten we met eigen ogen gaan aanschouwen. Was ook inderdaad prachtig, met mooie tuin eromheen en een hek. Ergens achteraf, zeer schoon gelegen.

Maar toen. Daar was de adder, heel erg boven het gras.

Een compleet vrachtwagenpark. Nog erger, vrachtwagens die tanks vervoeren. Met wie weet wat er in, want dat stond er niet op!

En niet alleen dat, maar voor die vrachtkrengen, was een geheel nieuwe weg aangelegd met een ontzettend lawaaige rotonde, die je tot in de tuin van het station kon horen. Thuisgekomen zagen we op een satelietfoto hoe het was voordat die rotonde en de tankauto's er waren. En ook waar die weg gepland was.
Die arme bewoners dachten het paradijs te kopen, maar het is de hel geworden. Daarom willen ze het natuurlijk kwijt. Arme drommels. Voor ons was de keuze gauw gemaakt. 
Volgende project.

Omgevallen bomen en een relmuis.

Net niet op het kippenhok gevallen.

Dit is er over van de onthoofde boom. Zijn prachtig bladerdak is verdwenen in de hakselaar. De mooiste boom die we hadden..snik.

Over twee jaar stoken we er weer een paar weken van.

Eindelijk alles opgeruimd, maar wel kaal op het achterveld.

Waar we op het ogenblik mee bezig zijn, is het terrein onderhoudsvriendelijker maken. Daar heeft deze boom niets mee te maken, want dat was de storm, maar een aantal perken opdoeken bijvoorbeeld. Ook de moestuin gaat er aan geloven. Vanmorgen een stukje van de pergola afgehaald en twee rozen uitgespit. Nu kan de grasmaaier er voor langs. Scheelt werk.

Mijn rug zegt namelijk dat hij het rustiger aan wil doen. Daar moet ik naar luisteren, want hij draagt de hele santenkraam.

Ik heb hem een beetje verwend vanmiddag. Hij mocht naar het zwembad in Braud et St. Louis.

Dat wij het voorrecht hebben om voor 2 euro en 50 cent urenlang in dit tot 29 graden verwarmd zwembad te liggen, hebben wij te danken aan de kerncentrale. Het dorpje Braud wordt overladen met geschenken om de bevolking te paaien. Niemand haalt het trouwens in zijn hoofd om te ageren tegen kernenergie. Iedereen hier in de buurt verdient daar zijn boterham.

De poezen hebben ook niet stilgezeten, zij brachten ons dit prachtige beestje. Een Loir, Relmuis of ook wel Zevenslaper genoemd, omdat hij des winters 7 maanden slaapt. Lekker rustig, want als hij eenmaal wakker wordt, maakt hij een lawaai als een oordeel en vele kindjes. 

De kasteelheer en de legionair.

Ik dacht dat er een brocante in Saint Thomas zou zijn, maar er was niks. Dan maar naar de zondagmorgenmarkt in Saint Ciers, waar ze zulk lekker fruit hebben. Op de terugweg, zien we, vlak bij huis, een privé-brocante in de tuin van het enige mooie huis in Saint-Bonnet. Een huis dat ons door haar geheimzinnige schoonheid al jaren boeit. Nooit zagen we er iemand, tot een paar weken geleden er iemand bij de brievenbus stond. Het was dus toch bewoond!

Niet veel later zit ik er met een doddig poesje op schoot en luister naar verhalen.

De eigenaar is enkele maanden geleden teruggekeerd naar zijn prachtige verwaarloosde huis, net zoiets als ons huis in de Corrèze, ditmaal om er te blijven. Hij had een brocante georganiseerd ten bate van een familie een paar dorpen verder, die alles verloren had bij een brand. Zijn eigen, en spullen van de buurt, werden hier verkocht. Hij werd gezelschap gehouden door zijn sinds kort verworven boezemvriend, die in dit malle dorp is aangespoeld en hier huisarrest heeft wegens stout gedrag. Wij werden binnen genood en vergast op prachtige verhalen en allerlei cadeautjes.

Wij kochten er: een hanglamp, een vernikkelde rijtuiglamp en een zilveren ring met blauwe steen voor 5 euro, die voor mij opgepoetst werd tot hij glom als een glimwormpje.

Wij kregen: ik het lievelingsboek van de bewoner, Marimon van de vriend, die huisarrest had omdat hij stout was geweest, er uit zag als een zeerover en van Corsika geboortig was, door ons dan ook de 'Corsaire' genoemd, wat toevallig ook zeerover betekent, een prachtig soort handmatige stiletto in een zeer fraai doosje.

Dit is de gang waardoor wij binnenkwamen.

Dit is de huiskamer

Even later, toen we nog even terugkwamen om nog wat foto's te nemen, werden we weer met cadeaux overladen.

Rechts zit de gastheer, zijn aandacht geheel in beslag genomen door het sigarettenrolmachientje. De Corsaire zit links. 

Wij werden vergast op koffie en zelfgebrouwen koude kruidenthee, op mirambellen op alcohol, op al geleegde wijnflessen uit 1953, op vlierbloesemextracten, op marsijsjes. Verder mochten we ruiken aan enkele soorten cassissiroop van 40 jaar oud en nog veel meer jarenoude brouwsels. Het hele huis bestond trouwens uit geurtjes en de verwilderde tuin nog meer.

 Ik loop hier de deur uit met in mijn handen een pot mirabellencompote, een broodmandje met een roos, een hortensia en een zonnebloem en een zak mirabellen, door de jongen voor ons uit de boom geplukt. Wij kunnen voortaan altijd bij ze binnen komen lopen. Wat wij ook zeker zullen doen.

Een zachte, kwetsbare kasteelheer met zijn ruige legionair, die elkaar gezelschap houden en beschermen.
Wat een mooie combinatie. 
Wij hebben vandaag twee parels gevonden.

Een betonnen wasbak verplaatsing.

De kogel is door de kerk, wij hebben Pied Sec plage bij een Agence Immo voor verkoop aangeboden. De schatting viel nog niet tegen, maar wij gaan daar toch nog en beetje onder zitten om de heftige concurrentie het hoofd te bieden. 

Nu is het zaak het terrein zo goed mogelijk op te ruimen en bij te schoffelen, want een net en kaal terrein veronderstelt minder onderhoud dan wanneer het een rommeltje is.

Er komt nog bij dat wij vorige week een stormpje te verduren gehad hebben, waardoor het terrein vol ligt met takken, gebroken en/of omgewaaid meubilair, ja zelfs halve bomen.
Stukje bij beetje zetten we de boel weer overeind, slepen takken weg en maken het schoon. Iedere dag wat.

Vandaag heeft Marimon een aanval op de wasbak geopend. Het ding stond in de buanderie, maar is daar twee jaar geleden door Marimon en buurman Tourtelot uitgesleept. Samen hadden zij de grootste moeite met het onhandelbare ding van gewapend beton.
Ik dacht eerst er iets van te maken, zoals een vissen-of plantenbak,
maar het werd uiteindelijk een afvaldumpplaats. 

De eerste klapjes zijn gevallen, maar hoe krijgt Marimon dat loodzware ding nu in zijn eentje bij de stort?

Stap 1: Remorque in de juiste houding plaatsen en de zandhoop stutten om instorten te voorkomen.

Stap 2: Wasbak op de diable plaatsen.

Nu er op. Hoe gaan we dat nu doen. Hij denkt....

Een, twee, drie, in godsnaam.

Et voilà, hij zit er op.

Kijk Rambo daar nu eens staan. Hoe oud zei je ook weer dat hij was? De baby-boom generatie, for ever young. 

Hij ligt er op, even uitpuffen. Nog een stukje naar voren voor het evenwicht.

Klaar voor de reis naar de stort. Le tri. Die laarzen zijn zeker 40 jaar oud. Gekocht in Utrecht bij Truus van Hanegem.

En nu staat het poezenhuis er. Daar was het allemaal om begonnen.