Opgelucht.

Vanmorgen als de wiedeweerlicht ons bed uit, want om 11 uur 15 zou Polly from the Agency met aspirant kopers op de stoep staan en het huis moest nog verkoopfähig gemaakt worden. D.w.z., alle overbodige troepjes uit het zicht en vooral de vloer ontdaan van bloederige strepen, ontstaan door nachtelijk kattengeweld. 

Terwijl ik zogenaamd relaxed en intellectueel een 'goed' boek zit te lezen recht naast de deur op het voorterras, met Pipeline al even ontspannen en decoratief op de andere stoel links van de voordeur, rijdt Polly, met in haar kielzog de aspirant kopers, precies om 11 uur 15, het terrein op. Een Engelse makelaar heeft zo zijn voordelen.

Het zijn twee dames uit Marseille. Nou ja, dames..vrouwen eerder.
De zon schijnt, de Lila des Indes bloeit, de kipjes kakelen over het terrein, alles is perfect, de enscenering kon niet mooier zijn. De vrouwen vinden alles prachtig, maar nemen het uiteindelijk niet, want ze vinden het huis wat klein en het terrein te heuvelachtig. 
Goed voor de spieren, probeer ik nog, maar het mag niet baten. 

Ik ben eigenlijk wel opgelucht. Net nu de deur zo mooi blauw geschilderd is en de herfst in de lucht hangt terwijl het nog steeds warm is, lijkt het moeilijk afscheid nemen van dit paradijsje.
Met mijn rug is het ook een stuk beter. Ik wil nog wel even blijven.