Wij leenden een hortend en stotend autootje van de dealer en togen de stad in. Parkeerden bij de Eurolinesbushalte, want die kennen we, en sloegen op goed geluk een straat in. Daar kwamen we, in de mist, op een markt terecht die blijkbaar op een plateau gelegen was. Onder ons zagen wij een stad schemeren.
Maar hoe daar te komen? Dat Saintes zo plat als een dubbeltje en dus rollatorvriendelijk zou zijn, blijkt een fabeltje.
Je mocht er in geen geval projectielen naar beneden gooien, of over het hekje klimmen, wat wij flauw van ze vonden.
Wij vonden een stenen trap naar beneden.
Aangeland aan de Charente.
Nog altijd mistig, maar minder.
En veilig op het terras achter een capuccino.
Dat was vrijdag.
We besloten dat het Saintes moest worden.
Thuisgekomen keken we eens wat daar te koop was, maar het was peperduur. Dan maar wat kilometers het land in.
Zaterdagmorgen belde Polly from the Agency, zij had kopers in spé voor ons. Komende zaterdag komen zij bezichtigen.
Zondag konden wij ons dus geen rustige dag permitteren, er moest gezocht worden.
Nu hadden we ook een schooltje gezien in de buurt van Marans, dicht bij La Rochelle. Wij hebben ons, in de stromende regen, gek gezocht in het genoemde dorpje, maar niks geen schooltje gevonden.
Dan maar weer richting Saintes, want daar in de omgeving zouden we toch wel willen wonen.
Bij het dorp Saint Savinien hielden we halt, want die naam zei me iets. Verrassing!
Het kerkplein.
Eerst al een wijkje bij een kerk dat tegen en onder de rotsen gebouwd was. Daar keken we van boven af op de Charente.
Hier daal ik af naar de kade.
En voilà de Charente!
En voilà le Quai du Port.
En voilà een huis te koop.
Het huis met de dichte luiken, naast de steeg.
Dit is de steeg, achterin wonen ook nog mensen.
Dit gaan wij verder onderzoeken, want zo'n plek en dan ook nog zo'n huis, dat vind je niet alle dagen. 15 km. van Saintes.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten