Wandelen aan een leidsel.

De laatste jaren zie je nauwelijks meer kleine kinderen op straat lopen, met de nadruk op lopen. Tot ver voorbij de peuterleeftijd worden zij voortgeduwd in karretjes. Lekker makkelijk voor de ouders, want dan kun je tenminste doorlopen en ook veiliger in het verkeer, want voor je het weet rent het kind de straat op.
Hoe deden onze ouders dat in mijn jeugd? Met een leidsel, net als de paarden. Wandelwagens zag je vroeger niet. Wel kinderwagens waar niet alleen de baby in ging, maar ook een mud aardappels. Zodra het kind kon lopen moest het er uit, de straat op. Behalve dan als het verre wandelingen betrof, naar grootouders in het volgende dorp bijvoorbeeld. Of in de oorlog, op voedseltocht.
Ik denk dat er vroeger ook meer gewandeld werd zonder ergens naar toe te gaan, gewoon voor het wandelen. Zo'n lopertje ontdekt dan van alles, maar je moet er wel de tijd voor nemen, want opschieten is er niet bij. Tegenwoordig heeft iedereen meer haast.

Dit is mijn mama met mijn oudste broer in 1938.

Niet alleen op straat aan een leidsel, maar ook in de tuin met een touw aan de pin, net als de geiten. Daar hadden we op zich geen last van, behalve als je je beperkingen vergat en al rennend aan het eind van de lijn op je tater viel. Dat was een goede les voor later.

Vrolijk getater op het duivenplatje.

Vrijdagmiddag stond ik bij onze docteur Annie-Paule te wachten op een certificat médicale, nodig  voor de seniorengym. Iedereen moet trouwens zo'n papiertje hebben, senioor of niet, want anders ben je niet verzekerd. In de wachtkamer zat een kromgegroeide dame met een mooie grijze dot en een chic mantelpakje.
Na een poosje probeerde ik een gesprek met haar aan te gaan.  
Dat viel nog niet mee, want zij bleek zo doof als een pot. Dichterbij, nog dichter, tot ik vrijwel in haar oor gekropen was. 
Of ze al lang zat te wachten. Ja, al heel lang, de dokter was vast naar een spoedgeval geroepen, want het was zo stil..
Het was daarentegen een lawaai als een oordeel in het dokterskabinet, je zou zeggen dat ze haar hele familie daar op bezoek had. Zo zat de oude dame daar met haar neus op de kniëen, al uren in haar eenzame cocon te wachten. In haar beleving, want bij navraag bleek zij er pas een kwartier te zitten. Zij was aardig en niet wars van een praatje. Ik zou ook best langer met haar hebben willen praten, maar zo dubbelgebogen in haar oor hangend, was het toch wel erg vermoeiend. Waarom ze geen gehoorapparaat nam.
Ach, zo lastig. Moet je zo vaak schoonmaken met al dat oorsmeer enzo en ik ben al zo bijziend en het is ook zo duur en ik ben toch alleen, dus wie zou tegen mij moeten praten. Allemaal smoezen!
Ik ken ze stuk voor stuk van mijn moeder zaliger. 

Ja lief vrouwtje, ja zal ook lang alleen blijven, want wie wenst er nu op zo'n moeizame manier met U te converseren.



Maar dan ons duivenplatje op de Four et Filmavond. Daverende lachsalvo's klonken er op vanuit de grijze hoek, vanavond samengesteld uit Frans en Engelstalige Belgen, Engelstalige Engelsen, Franstalige Fransen en Allestalige Nederlanders. 
Engelsen hebben het vaak moeilijk met een tweede taal, maar ik ken er ook verscheidene die goed Frans geleerd hebben. Fransen die Engels spreken zijn ook zeldzaam, maar ze bestaan.
Claude, linksvoor op de foto en mijn privé grapjas, slaat alle records. Hoewel hij jarenlang in Engeland gewoond en gewerkt heeft en tot twee keer toe met een een Engelse vrouw getrouwd is geweest en nog steeds is, krijgt hij het voor elkaar om geen woord Engels te spreken. Andersom ken ik een Engelsman, mijn buurman, die na zeven jaar slechts wat bouwmarktvocabulair
tot zich genomen heeft. N'empêche, wij hadden lol voor tien.
Dat kwam niet in de laatste plaats doordat elk oor gesierd was met een gehoorapparaat! Behalve de mijne...

Om eerlijk te zijn ben ik er wel aan toe, maar ze zijn zo duur.
En al dat oorsmeer, en ik ben toch al zo bijziend...

Zondagmorgen op Pied Sec plage.

Het kleurt, het geurt, het valt, het sopt. 

Genoeg regen gehad, vorst is in aantocht. Des morgens net nog boven nul, overdag twaalf graden met een zonnetje erbij. 
De kachel voor het eerst vandaag ook overdag aan.

De vijver begint zich weer te vullen.

Maar ook al weer knoppen in de Camelia voor de winterbloei.

En nog steeds rozen in bloei.

Aardig om te zien hoe mensen en dieren, iedere dag weer vol enthousiasme aan een nieuwe dag beginnen.

Terwijl wij niets anders doen dan de dag ervoor. Zo duiken de kippen iedere morgen weer, plein d'espoir, op de schaal met onveranderlijk dezelfde brokjes brood die ik ze voorzet.

De drie minderen in rang, kunnen rustig eten nu de bazen het hok uit zijn.

En Samir denkt de lekkerste muis uit het pak stro te scoren.

Net zoals wij mensen ook weer iedere dag opnieuw ons verlekkerd op ons bordje müesli met yoghurt storten. 

Bij ontstentenis van een haan, zijn deze twee de bazen van het kippenhok. De grijze is de opperbaas en lastig voor haar medekippen, want denkt de eerste rechten op alles in het kippeleven te hebben. Vooral de alwat oudere, dikke en trage Lou-lou, heeft het hard te verduren. Ook al ligt het hok vol voer, dan nog mag zij nergens aankomen van de grijze. 

 Maar de allerlaagste in de pikorde is wel de zwarte, en dat was bij eerdere koppeltjes ook al zo. De dikke en de zwarte, zij zijn altijd de pineut. Het lijken net mensen.

 De poezen zijn ietsje aardiger voor elkaar. Of diplomatieker.
Nu het kouder wordt, zorgen zij dat hun warme plekje dicht bij de mens veilig gesteld is. Zij proberen elkaar daarbij niet in het vaarwater te zitten.

 Zo komt Léon de laatste tijd tegen mij aangeprakt in bed liggen. 's Avonds gaat hij zich er alvast installeren. Samir daarentegen, heeft het recht op mijn avondschoot op de chaise longue. Pipeline probeert ook mijn schoot te bereiken, maar die is dan meestal al bezet. Zij gaat dan maar door naar de tweede keus, de kniëen van Marimon. Erom gevochten wordt er niet.

Het bidet is ook nog altijd een attractie, maar die is van alle seizoenen.

Marimon voelt ook dat de winter nadert. Hij knutselt de lampjes van het pakket huisjes van de Lidl in elkaar, waarvan de stroomvoorziening het natuurlijk liet afweten. China en afwerking.

Kleding en leeftijd.

Ik vraag mij soms af hoe lang je door kunt gaan met jezelf 'jong' te kleden. Waar ligt de grens? Wanneer begint 'van achter lyceum, van voren museum?' Af en toe zie je op straat een zeer oude dame in zeer jong tenu. Het geeft mij een schrikeffect, vooral als de dame in kwestie niet alleen oud, maar ook krom en scheef is. Zij zelf zal dat niet zo zien, anders zou zij het niet doen. Of misschien juist om het schrikeffect. Maar meest waarschijnlijk is, dat zij zichzelf mooi vindt als zodanig. Ook goed. Het is een kwestie van wennen. Mode verandert langzaam. De wijze van kleden verschuift mee met zijn leeftijdsgroep. De lange, wijde rok met de band in het verdwenen middel, de blouse met een strik plus de blazer er overheen, zag je vroeger bij 60 jarigen. Maar diezelfde 60tigers, zijn nu 80tigers en dragen dit nog steeds, voor zover niet overleden. 70tigers, zie je hier in Frankrijk nog wel eens in deze outfit, maar in Nederland nauwelijks, denk ik. De meeste 50, 60 en 70 plussers hebben trouwens geen mode meer. Zij lopen altijd in broek, liefst spijker, alsof zij een op het punt staan een vuile klus op te gaan knappen.

De meesten mogen niet om kleding geven, maar degenen die dat wel doen, zie je steeds jonger en vrolijker gekleed gaan. Wat een vooruitgang, wat een vreugde. Je ziet ook steeds kortere rokken voor de oudere dames en dat voornamelijk in herfst en winter, want dan kan een panty of legging veel ongerechtigheden verhullen.

Zou de jeugd het niet vervelend vinden dat ouderen zich hetzelfde als zij kleden? De jeugd? Welke jeugd?
Tot minstens 25, lopen ook zij in spijkerbroek, maar dan van die hele strakke, die wij ook aan hadden van 14 tot 25. Daarna durven zij zachtjes aan iets anders te proberen. Daaraan doen wij ouderen weer niet mee, want zeer strakke broeken kunnen de meesten onder ons zich niet meer permitteren, dat staat pas echt belachelijk. Maar ook niet omdat het zeer onconfortabel aanvoelt.

Blijft de vraag: Ben je pas belachelijk als je dat zelf vind? Vinden de anderen dat dan al veel langer? Kan het je iets schelen wat een ander vindt? Voor wie kleed je je aan? Voor jezelf of voor de ander, of voor allebei? 

Ik legde de vraag voor aan de prachtige lady, die ik ontmoette bij de tango avond. Ze zei: 'You can put on everything you like, as long as you are covered'. En daar houd ik mij aan, Tom Poes!

Met melk meer mans, met Perry meer sjans.

November is niet mijn favoriete maand, vooral niet als het steeds regent. Ik probeer de lichtpuntjes te grijpen als ze zich aandienen, zoals: zaterdagse boodschappen bij Leclerc, the highlight of the week. Vooral als je je uit mag leven in het uitzoeken van een bh.

Nog niet zo makkelijk, want moet wat steun geven vanuit de onder en zijkanten, de zogenaamde push-up, maar het mag er ook niet weer boven uit brobbelen. Een jongere oudere heeft het niet makkelijk. Keus genoeg in het beginnerscircuit. Daarvan zijn de cups (in het Frans zo aardig 'bonnets' genoemd) veelal voorzien van een schuimrubberlaagje. Op de groei, zullen we maar zeggen. Net als de blokken op de trappers van je eerste fiets. 



De avonden brengen wij verder braaf en in harmonie door met boeken en poezen.

Maar de volgende middag, zittend voor de open haard bij vrienden, begonnen mijn bovenbenen allerakeligst te jeuken.

Ziehier het resultaat:

15 bulten op elk been!


Het zijn aoûtats, hooimijt, die je normaal gesproken oploopt tijden de hooimand, augustus. Dat ze zo lang aktief blijven, komt door het relatief warme, vochtige weer. Ik had er last van toen ik in de tuin werkte. Nu heb ik al dagen niet meer in de tuin gewerkt en het was ook over. Waar komen die nieuwe dan opeens weer vandaan?

Ik denk dat Samir de schuldige is. Die panty had ik aan gister voor de haard, toen de jeukaanval begon en Samir heeft ze de avond ervoor liefdevol uitgedeeld. Het zou kunnen dat ze daar rustig blijven zitten tot ze door hitte gewekt worden.


Vanmiddag weer een lichtpuntje: de zon!

Even in de harde wind, langs de Gironde naar Vitrezay lopen.
Ach, november valt ook wel mee..

Een goede verkoper.

Aangezien de verkoop van ons huisje stagneert, en wij daar niet rouwig om zijn, hebben wij besloten haar wat te up-graden.
Met de winter voor de deur ligt het voor de hand dat wij aan isolatie denken en aangezien er weer zo'n verkoopteam in de hal van de Super-U stond om PVC deuren aan te prijzen, leek het Marimon een goed moment om een verkoper thuis uit te nodigen. 

Het idee van de porte-fenêtres, kwam natuurlijk door ons bezoek aan Poitiers afgelopen weekend. Die ruitjes vind ik zo gezellig. En praktisch, want dubbele beglazing. Nog praktischer, van PVC. Nooit meer schilderen. Ik ben altijd tegen kunststof geweest, vind het in antieke huizen ook geen gezicht. Maar dit is een ordinaire jaren 80 bungalow en wat het milieu betreft, verf is helemaal troep.

Hier gaat het gebeuren. Eindelijk gaan we wat aan isolatie doen.

Dat we zo snel besloten, hoewel we nog een aantal concurrenten in petto hadden, kwam door de voortvarende charme van de verkoper. Het was een spanjaard van origine, en dat was te merken. Het enthousiasme en de levenslust spatten er af. Een kruising tussen flamenco danser en toreador, maar dan een dikke versie, want hij hield van lekker eten. Hij was zeer te spreken over Engelsen en Hollanders, die snelle beslissers waren. Bij Fransen moest hij uren soebatten en nog 10 keer terugkomen en dan bliezen ze het vaak alsnog af. De soebattijd gebruikte hij nu om zijn levensverhaal te vertellen. Wij kennen inmiddels zijn hele familie en weten van al zijn verloren liefdes.
Hij was ook nieuwsgierig naar het onze. Of ik vroeger in de mode gezeten had? Dit naar aanleiding van onze modepop die in de hal stond. Wat aardig! Er lagen ook twee dweilen, hij had net zo goed kunnen vragen of ik werkster geweest was.

Een goede verkoper verdient een gunning!

Van kerken en kerstballen.

Terug van een weekend Poitiers. Wij waren er nooit geweest. Een schone, ruime stad, met overal klokgebeier. Wij bezochten er onze vriendin en oud collega Marion, die eindelijk haar grimmige echtgenoot op het nimmer afverbouwde kasteel had verlaten om zich met haar tienertweelingzonen in deze mooie stad te vestigen.

Gelukkig kregen we nog een paar uur zon in dit grauwe november weekeinde, zodat wij toch nog van de heilige zondagmorgen konden genieten in het met kerken bezaaide centrum van P.

Vorig jaar stonden er grote bomen op dit plein, met in hun schaduw terrassen. Een of andere stadsarchitect heeft ze om laten zagen om vervolgens weer een aantal sprietige acacia's te planten. In de zomer moet je nu met zonnebril op in draf het plein oversteken wil je niet je ogen laten verbranden door al dat wit. Op het terras is het niet meer uit te houden. Leve de verbeteraars!

Gelukkig komen ze niet binnen de kerken.

Op deze plek heeft Jeanne d'Arc de opmars van de Arabieren tegen gehouden. Ze zouden er een nieuwe Jeanne moeten neerzetten.

Nog nooit zoveel kerken bij elkaar gezien.

Zaterdag wegens akelig weer, onze tijd in een winkelcentrum verdaan. Maisons du monde ontdekt. Het is er niet duur, maar je bent er heel snel veel geld kwijt omdat het er wemelt van de leuke dingetjes. 

Zoals bijvoorbeeld deze brillenkoker, die niet meer van mijn zijde zal wijken tot het einde mijner dagen.

Wij hebben gelijk het besluit genomen om dit jaar weer een kerstboom in huis te nemen, i.p.v. buiten. 

Dit zijn de redenen. En in Saintes schijnt ook zo'n winkel te zitten.

Gaat een volle kerstboom worden. En een lege portemonnaie.