Vrolijk getater op het duivenplatje.

Vrijdagmiddag stond ik bij onze docteur Annie-Paule te wachten op een certificat médicale, nodig  voor de seniorengym. Iedereen moet trouwens zo'n papiertje hebben, senioor of niet, want anders ben je niet verzekerd. In de wachtkamer zat een kromgegroeide dame met een mooie grijze dot en een chic mantelpakje.
Na een poosje probeerde ik een gesprek met haar aan te gaan.  
Dat viel nog niet mee, want zij bleek zo doof als een pot. Dichterbij, nog dichter, tot ik vrijwel in haar oor gekropen was. 
Of ze al lang zat te wachten. Ja, al heel lang, de dokter was vast naar een spoedgeval geroepen, want het was zo stil..
Het was daarentegen een lawaai als een oordeel in het dokterskabinet, je zou zeggen dat ze haar hele familie daar op bezoek had. Zo zat de oude dame daar met haar neus op de kniëen, al uren in haar eenzame cocon te wachten. In haar beleving, want bij navraag bleek zij er pas een kwartier te zitten. Zij was aardig en niet wars van een praatje. Ik zou ook best langer met haar hebben willen praten, maar zo dubbelgebogen in haar oor hangend, was het toch wel erg vermoeiend. Waarom ze geen gehoorapparaat nam.
Ach, zo lastig. Moet je zo vaak schoonmaken met al dat oorsmeer enzo en ik ben al zo bijziend en het is ook zo duur en ik ben toch alleen, dus wie zou tegen mij moeten praten. Allemaal smoezen!
Ik ken ze stuk voor stuk van mijn moeder zaliger. 

Ja lief vrouwtje, ja zal ook lang alleen blijven, want wie wenst er nu op zo'n moeizame manier met U te converseren.



Maar dan ons duivenplatje op de Four et Filmavond. Daverende lachsalvo's klonken er op vanuit de grijze hoek, vanavond samengesteld uit Frans en Engelstalige Belgen, Engelstalige Engelsen, Franstalige Fransen en Allestalige Nederlanders. 
Engelsen hebben het vaak moeilijk met een tweede taal, maar ik ken er ook verscheidene die goed Frans geleerd hebben. Fransen die Engels spreken zijn ook zeldzaam, maar ze bestaan.
Claude, linksvoor op de foto en mijn privé grapjas, slaat alle records. Hoewel hij jarenlang in Engeland gewoond en gewerkt heeft en tot twee keer toe met een een Engelse vrouw getrouwd is geweest en nog steeds is, krijgt hij het voor elkaar om geen woord Engels te spreken. Andersom ken ik een Engelsman, mijn buurman, die na zeven jaar slechts wat bouwmarktvocabulair
tot zich genomen heeft. N'empêche, wij hadden lol voor tien.
Dat kwam niet in de laatste plaats doordat elk oor gesierd was met een gehoorapparaat! Behalve de mijne...

Om eerlijk te zijn ben ik er wel aan toe, maar ze zijn zo duur.
En al dat oorsmeer, en ik ben toch al zo bijziend...