Wandelen aan een leidsel.

De laatste jaren zie je nauwelijks meer kleine kinderen op straat lopen, met de nadruk op lopen. Tot ver voorbij de peuterleeftijd worden zij voortgeduwd in karretjes. Lekker makkelijk voor de ouders, want dan kun je tenminste doorlopen en ook veiliger in het verkeer, want voor je het weet rent het kind de straat op.
Hoe deden onze ouders dat in mijn jeugd? Met een leidsel, net als de paarden. Wandelwagens zag je vroeger niet. Wel kinderwagens waar niet alleen de baby in ging, maar ook een mud aardappels. Zodra het kind kon lopen moest het er uit, de straat op. Behalve dan als het verre wandelingen betrof, naar grootouders in het volgende dorp bijvoorbeeld. Of in de oorlog, op voedseltocht.
Ik denk dat er vroeger ook meer gewandeld werd zonder ergens naar toe te gaan, gewoon voor het wandelen. Zo'n lopertje ontdekt dan van alles, maar je moet er wel de tijd voor nemen, want opschieten is er niet bij. Tegenwoordig heeft iedereen meer haast.

Dit is mijn mama met mijn oudste broer in 1938.

Niet alleen op straat aan een leidsel, maar ook in de tuin met een touw aan de pin, net als de geiten. Daar hadden we op zich geen last van, behalve als je je beperkingen vergat en al rennend aan het eind van de lijn op je tater viel. Dat was een goede les voor later.