Hemelvaart op het strand van Wijk aan Zee.

Zo is deze Hemelvaart ook weer vergangen. Het was een aardige tuinweerdag, wisselend bewolkt, gelardeerd met een buitje.

Vroeger in mijn jeugd, was dat anders. Toen was het altijd stralend weer op Hemelvaartsdag. Niet zoals Pasen, waarop wel de zon veelbelovend scheen, maar de bollen er meestal bij inschoten vanwege de geniepige noordenwind die erbij geserveerd werd.

Hemelvaart daarentegen staat in mijn herinnering te boek als de eerste stranddag, een dag waarop je verbrandde als een kreeft, omdat je je winterhuid nog aan had en nog niks gewend was en ook omdat er altijd een briesje bij kwam, waardoor het niet te warm werd, zodat je echt de hele lange dag kon blijven bakken.

We gingen dan op de fiets naar Wijk aan Zee, wat nog heel wat voeten in de aarde had, want onze fietsen waren niet van de nieuwste en we gingen er ook niet zo zachtjes mee om, zodat er altijd wel iets aan-of leegliep. De banden waren zo oud, dat de binnenband als een bazooka joe kouwgumbubbel door de slijtplekken van de buitenband kwam. De vaders mochten eerst scheldend en vloekend de rammelkasten rijvaardig maken, terwijl de moeders stapels boterhammen smeerden. Want alles moest van huis meegenomen worden. Onze pa en ome Chris hadden uitgerekte armen van de kratten met flessen ridel en karnemelk die moesten worden meegezeuld door het rulle zand. 

Voor pa was het geen feest om naar het strand te moeten. Hij zat al de hele week buiten op en rond de sluizen en had bovendien een hekel aan zand, vooral tussen zijn boterhammen, en hoewel hij altijd op het water gewerkt had, had hij een hekel om er in te gaan en kon hij trouwens ook niet zwemmen. Ome Chris en hij zetten de flessen met vrouwen en kinderen in het zand en verdwenen vervolgens voor een ommetje dat de hele verdere dag duurde. Tegen sluitingstijd kwamen ze dan vrolijk giechelend met onmiskenbare kegel, de boel weer ophalen.

Op de terugweg kregen we een ijsje bij de Venco, in het centrumpje van Wijk aan Zee. En dan terugfietsen door de polder, moe, rozig en verbrand. 

Op de foto ikke met Mieke, in onze eerste bikini. Hier waren we 16 en 13, alleen met zijn twee naar het strand, toevallig ook op Hemelvaart. Aan de windschermen te zien stond er ook weer  een briesje.