Mijn huizenhistorie.

In mijn leven heb ik in talloze huizen gewoond. Soms huurhuizen of kamers of in het ergste geval, inwoning . Deze bewoningen laat ik niet meetellen in mijn opsomming. 

De zeven belangrijke huizen zijn:

Het huis waar ik geboren ben in het dorp A.

Mijn vader zit hier voor het huis waar ik geboren ben, met een mij onbekend jongetje op schoot. Hij kende toen mijn moeder nog niet, maar was hier in de kost, omdat hij voor Rijkswaterstaat op en aan het kanaal werkte dat Amsterdam met de zee verbond en waaraan het dorp A. lag. Enkele jaren later, toen hij al met ons moe getrouwd en het eerste kind geboren was, herinnerde hij zich dit huis en huurde het.

De tuin was groot en aan alle kanten door sloten omringd. Met de naaste buur werd schreeuwend geconverseerd tijdens het ophangen van de was. Boeren en paardebloemen alom.

Moeder met de oudere broers, Dirk en Frits.

Hetzelfde huis later, met een stukje er aangebouwd.



Toen ik twee was, verhuisden we naar ons (hun) eerste koophuis, in dezelfde plaats. In dit huis ben ik opgegroeid.

Weer water alom. Slootje voor de deur, met bruggetje om de vijand buiten de deur te houden en op je buik naar het waterleven te staren. En om er in te belanden met je autoped en je emmertje aan het stuur. Ik heb het zelfs gepresteerd om vanuit de steeg, waar mijn moe mij van de fiets had getild, naar mijn nieuwe rode klompjes starend, achteruit lopend de weg over te steken en in het water te belanden. Zo ijdel, toen al. 
Op deze straat heb ik mijn jeugd beleefd. Water en weiland, wilde winden vanuit zee, krakende takken, krijsende meeuwen. Uitzicht tot op de duinen en later de Hoogovens te IJmuiden.

De achterkant van het huis, met bovenstaand uitzicht.

Na uitzwerming en omzwerving in buitenlanden, huurkamertjes en inwoning en inmiddels een kind, kwam Zeeland in het verschiet.

Het eerste echte huis (koop), in IJzendijke, Zeeuws-Vlaanderen.

Veertienduizend gulden. 1973. Zonder douche, W.C. buiten.

Daar heb ik trouwens nooit last van gehad. Wassen met een kommetje gaat uitstekend. Wij hadden vroeger thuis tot 1960 geen douche, noch warm water. Voor mijn toenmalige Italiaanse echtgenoot gewend aan Romaans confort, was het wel even slikken. W.C. buiten had ook wel wat, ontlasten onder een sterrenhemel. Maar het plaatsje IJ. was van een ontstellende saaiheid. Vooral na Amsterdam en Rome. 

Ik heb er niet eens een foto van.

Na een jaartje flat in Breda, terug naar Zeeland.

De Lange Kerkstraat in het stadje T. Daar zijn mijn kinderen opgegroeid en heb ik de meeste vrienden gemaakt. Daarom houd ik misschien wel van dit huis het meest. Het enige huis waar ik gewoond heb, dat in het centrum van een stadje lag 

(de buitenlanden, huur en inwoning niet meegerekend).

Achter de blauwe neonletters van de HEMA, die mijn zoontje van vier, verse bezoeker van de christelijke kleuterschool, alwaar hij juist kennis had gemaakt met de het Heilige Boek, bestempelde als de woning van Onze Lieve Heer. O.L.H woont in de HEMA.

En wij er achter, verschil moet er zijn.

In 1990 trokken wij in bij Marimon in Muiderberg.

In 2001 naar Frankrijk:  Eerst negen maanden huren in St.Privat.

Toen lievelingshuis nummer 2. Ons kasteeltje in Clamensac.

Voorkant op het zuiden, met uitzicht over het dal.

Achterkant op het noorden, met uitzicht op het weggetje en het dorp.

2007 naar onze huidige woning. Ons mediterraan bungalowtje.

Nog één maand op:

En dan......La Normandie!

Constante in mijn huizenhistorie: De altijd aanwezige tuin, hoe klein soms ook. Zou niet zonder kunnen.

De trend: Steeds meer land en steeds minder buren.

Nog meer werk voor de notaris en weer een kipje minder.

Er is al weer heel wat gebeurd deze morgen op een wit bevroren Pied Sec plage.

De ramoneur is geweest om de schoorsteen te vegen die gister al door Marimon geveegd was. Hij veegde nog maar een keer, voor de show, want als je je huis verkoopt moet je bij de notaris een bewijs kunnen overleggen van een een officieel erkend veegbedrijf. Met stempel. Marimon heeft het al die jaren zelf gedaan. 75 euro per keer bespaard. Drie keer per winter, reken maar uit.

Buurman T. is langs geweest en heeft onder luid protest het moeilijke kipje uit zijn lijden verlost.

Gister was het een klein drama. Ik had zo terloops tegen de buurman gezegd dat ik het moeilijke kipje niet mee wilde verhuizen. Amarette had een akelig karakter. Altijd al een chagrijnige einzelganger en tegen de jonge generatie onverdraagzaam. Alle volwassen kippen verdroegen de jonkies, behalve deze, die ze bijna dood pikte. Nu zijn de kleintjes groot en nemen revanche. De leider van het stel neemt haar meerdere keren per dag op ruwe wijze te grazen. 
Met gevolg dat Amarette zich de meeste tijd van haar jonge leven in de bamboe schuil houdt. Ik denk ook dat haar gezondheid te wensen overlaat, want ze legt al een hele poos niet meer.

Buurman liet er geen gras over groeien en wilde meteen aan de slag. Ik zei nog dat Amarette zich niet zo makkelijk liet vangen, zij is niet als de andere die zich laten aaien en altijd om mij heen zijn.
Hij dacht dat hij haar zo te pakken zou hebben, maar het werd een wilde achtervolging door de bamboe, waarbij de 80 jarige een killersblik in zijn ogen kreeg en met een bamboestok op haar in begon te timmeren. Hij was totaal door het dolle en ik moest al mijn autoriteit uit de kast pompen om hem tot rede te brengen.
Ik sprak af dat ik haar 's avonds zou opsluiten in de isoleer, zodat ze  er 's morgens zo uit te pakken zou zijn. Het zal zijn gevorderde leeftijd zijn, maar hij zag kans haar nog te laten ontsnappen. Dat werd natuurlijk weer een wild gefladder en gekrijs en ik had al zo de zenuwen, want hoewel het niet mijn lievelingskipje was, blijft het toch altijd moeilijk voor mij om een dier in de stress te zien.
Allez, het is gebeurd. Nu kunnen we rustig met acht brave kipjes en twee makkelijke poezen verhuizen. 

Gister heeft de knul zonder graafmachine, want die had hij net schoongemaakt, met de schop alle loopgraven dichtgegooid, nadat eergister de controleur van het waterschap de werkzaamheden had goedgekeurd. Bravo Marimon, en bravo knul, goed werk geleverd.

Vanmiddag nog even langs de Mairie voor een bewijs dat ons châletje met vergunning is gebouwd en volgens plan is afgeleverd, vijf jaar geleden. We hebben dat alleen mondeling gemeld indertijd, en nooit een officieel papier van gehad. Dat brengen we dan naar de notaris, samen met het papier van de ramoneur. Dan hebben we alles bij elkaar, hopen we. We zullen die notaris eens aan het werk zetten. Nu nog een lijst maken van de spullen die we achterlaten voor de nieuwe bewoners, daar hadden ze om gevraagd. en dan nog een heleboel afscheidsetentjes. De eerste zal over een half uurtje zijn. Ik heb honger.

Jullie vergeten ons toch niet??

Alles loopt op rolletjes.

Dit was een week van relatieve rust. De benodigde papieren zijn bij de notarissen aangeland en worden daar verder uitgebroed. Wij hoeven alleen maar af en toe een vraag te beantwoorden en een mankerend formulier op te dissen. Wij wachten af.

Wat we deze week voornamelijk doen is verwijtende blikken incasseren. Mensen vinden het niet leuk als je weggaat, het wordt bijna gevoeld als verraad. Zijn wij niet goed genoeg? Zul je ons dan niet missen? Nee, ik denk wel aan mensen die ik gekend heb, maar echt missen, nee. Je mist degene met wie je iedere dag te maken hebt: je man, je vriend, je vriendin, je kind, je hond. Maar niet mensen naar wie je zwaait op straat, die je ziet op de gym, met wie je een keertje koffie drinkt of een maaltijd deelt. Wel zal ik de kennissenkring als geheel missen als we daarginds niemand leren kennen en eenzaam worden. Een kennissenkring is inwisselbaar.

Wat we ook doen is zorgen dat de afvalverwerking op het erf in orde geraakt. De fosse septique en bijbehorend uitloopveld.

De ons aangeraden knul is gekomen met zijn graafmachientje. 

Wij hebben gister een strook van anderhalve meter bamboe gekapt en weggesleept zodat hij er beter doorheen kwam, met gevolg dat ik gisteravond om acht uur in slaap sukkelde op de chaise longue.

Vijf bij anderhalve meter bamboe is veel als je op de grond ziet liggen. En dat moeten we nog gaan opstoken ook. Wat een reuzeknallen zal dat geven. De buurt zal het weten dat ze nog niet van ons af zijn.

De geul vandaag. Vanmiddag wordt de pijp al gelegd.

 Dit is een pak van ons hart. Ik had al visioenen van een wild gravende Marimon, terwijl de nieuwe bewoners het huis al in beslag hadden genomen en wij in een tentje totdat we de boel opgeleverd kon worden. Maar het gaat gesmeerd, ça baigne.


Alleen met mijn lieve autootje gaat het even minder. Ze is in de garage opgenomen met een kapotte brandstofpomp.
Het gaat ons wel 1000 schattige eurootjes kosten, want een ziekenfonds voor je vervoermiddelen bestaat nog steeds niet en die garagisten hebben een hoger uurloon dan een chirurg!

Normandie, here we come!!

Afgelopen nacht werd er goed geslapen op Pied Sec plage, geen gehoest noch geproest, vandaar dat we vanmorgen stijf stonden van de dadendrang. Om klokke negen stonden we voor de deur bij 
'Le bureau de l'assainissement des eaux', het kantoor dat het riool op eigen erf regelt. De controleur was aardig en was er duidelijk op uit om het ons, binnen de regels en normen, niet te moeilijk te maken. Wat groen uit de fosse septique knippen, een ventilatiepijpje aanbrengen, een elleboogje, (maar dat is slechts een aanbeveling), aan te brengen door de volgende bewoner, en de buitenrand afkitten met siliconekit. De bamboe mag blijven staan, alleen moet er wel een tracée doorheen komen, voor de pijp die de boven fosse met het uitloopveld beneden verbindt, zodat het uitloopveld in de bamboe vergeten kan worden. De knul met de digger, die door de bamboe met zijn machientje door de bamboe moet hebben we ook gevonden. Morgen om negen uur komt hij kijken hoe of wat. Toen het ondertekende koopcontract nog !!!
Als het vandaag niet bij de agence zou aankomen, zou de toestand precair worden. We hadden de hoop al opgegeven, maar om zes uur vanavond zat het bij de mail!! Het is al doorgestuurd naar Florence van de Agence in Normandie. Het begint te rollen!!

Normandie, here we come!!!

De twijfel knaagt op Pied Sec plage...

Prachtige dag op Pied Sec plage. Heb dan ook de hele dag in de tuin gewerkt. Voor de volgende beheerder of toch voor mijzelf?

De twijfel begint aan ons te knagen, want terwijl wij al met ons volgende huis bezig zijn, hebben de onze kopers in spé, nog steeds het compromis de vente niet  ondertekend teruggestuurd en dat terwijl ze zo'n haast hadden!.

Ook met de fosse septique hebben we besognes, want hij is niet door de keuring gekomen en de aanpassingen zijn niet voor de koper, zoals altijd het geval is, maar voor ons. Een detail in de afspraak, dat wij aanvankelijk in ons enthousiasme verdrongen 
hadden, maar waar we bij het zetten van de handtekening, pijnlijk aan werden herinnerd door Nicky from the Agency.
Marimon besloot het zelf op te knappen en begon vol goede moed te graven, bijgestaan door zijn vriendje Dries, die ondertussen een tracée door de bambou zaagde.

Maar het spitten is een monnikkenwerk in deze met stenen gelardeerde stopverfklei. Het schiet voor geen meter op en bovendien heeft de spitter, door oververmoeidheid, slechte nachten, Normandisch klimaat in samenwerking met een geniepig virus, een koudje opgelopen, waarmee hij snotterend en zwetend in zijn vaders rookstoel de zondag doorzit.

En mijn paarse autootje wil ook niet starten. Ook een koudje?
Of erger. Je vraagt je toch af hoe dat nu weer kan. Ze is pas 17!

Morgen zal soelaas brengen. Ik las het rapport van de keuring nog eens goed door, en volgens mij hoeven we alleen de wortels uit de fosse te verwijderen. En via via, heb ik het adres van een knul die in het bezit is van een smal graafmachientje en verstand heeft van de materie. Morgen bellen we met de waterfirma die zich met de keuring bezig houdt. Dan moet een afgevaardigde maar eens precies uit de doeken doen wat hij  preciesvan ons verwacht. Er is een zekere haast bij, want over 6 weken zouden we ons kant en klaar bij de notaris moeten vervoegen. 

Het positieve nieuws is, dat ik een levendige correspondentie met de eigenaar van het Normandische huis heb. Hij wil ons graag op allerlei wijze behulpzaam zijn bij het in gebruik nemen van de nieuwe woonstee en hij komt volgende week naar zijn (ons) huis en zou ons dan graag ontmoeten. Ook mogen we vast spullen stallen in zijn (onze) garage. Met de mensen die in ons huis komen, hebben we geen contact en dat is jammer, want je kunt nieuwe bewoners tot grote steun zijn bij verhuizing en inburgering.



De kipjes en ik hebben in ieder geval een heerlijke dag gehad en al wat van het voorjaar geproefd.

Het gaat een spannende week worden.....

Koop gesloten

Hij was niet dood, hij was niet ziek, hij was slechts verliefd...

Gistermorgen acht uur in een stevige mist en route pour la Normandie.
Een half uurtje te vroeg, in de auto voor de Agence zitten zenuwen.
Klokke twee knarste de deur van het slot. 
Bonjour, klein probleem, kunt u nog tien minuten wachten, want mr. Lazarus, de coördinator in Engeland heeft een dubbele afspraak gemaakt, ik verwacht nog een stel dat rechtstreeks uit Engeland komt om hetzelfde pand te bezichtigen. Boem....
Dat hadden we niet verwacht! Een concurrent, en nog wel tegelijk met ons. Dat heeft die Lazarus expres gedaan, kan hij ons tegen elkaar uitspelen. Madame Florence van de Agence vond dat stiekem misschien ook wel want, ze zei ons dat ze niet te lang op ze wilde wachten, want wij waren tenslotte het eerst (en op tijd) gearriveerd. Ha, dachten we. Nog een kans. Maar daar kwamen ze al de hoek om. Ik dacht dat het het beste was, als wij bij Florence in de auto zouden gaan, want dan konden wij haar onderweg al wat opwarmen. Winnen voor de goede zaak (onze zaak).

Door de mist heen, was de omgeving prachtig. Het bijbehorende dorpje groter dan ik, na een bezoek op street view, had gedacht. Verscheidene kleine middenstand was aanwezig. Het huis was naar ons idee kleiner, maar intiemer, lief, warm.

We dachten gelijk en tegelijk: Dit is haar, dit moeten we hebben.

Deze foto is genomen vanaf het land van de buren. De kapel lijkt wel bij ons in de tuin te staan, maar staat, evenals het pad er naar toe, op gemeentegrond. Eens per jaar, in augustus, is hij een weekend geopend voor publiek en krijgen wij mensen op ons pad. Gezellig..! Gaan we ijsjes verkopen.

Het huisje dat achter het huis staat, hoort er niet bij, zoals wij aanvankelijk dachten. Het staat buiten ons terrein en is in het bezit van een boer, die er nooit komt.

Zo liepen wij, samen met de makelaar en twee kopers in spé, in volledige harmonie,door het huis. Aardige mensen, onze Engelse concurrenten, die duidelijk meer geld te besteden hadden dan wij. 
Hier kunnen we nooit tegen opbieden, zei Marimon somber.

Overal, door het hele huis lag vaste vloerdedekking.

Nergens scheuren, geen verborgen gebreken, alles netjes in de verf, geen vocht-of lekplekken.

Het voelde helemaal als thuis, en toen de concurrent het dakraam in de slaapkamer opende om het uitzicht te bewonderen, (prachtig) of misschien wel om te zien of het raampje naar behoren

scharnierde, dacht ik: Pas toch op, je lekt op mijn vloerbedekking!

  

Na bezichtiging kwam het moment van de spijkers met de koppen.
We zagen dat de Engelsen bijzonder geïnteresseerd waren.
Zij wisten waarschijnlijk niet, dat de boel bij een andere makelaar was afgeprijsd. wij wisten dat wèl en hadden dat al met Florence doorgenomen. Wij hadden dat eerder per mail,ook al aan mr.Lazarus laten weten, maar die had wijselijk geen sjoege gegeven. Vandaar dat hij die Engelsen op ons dak had gestuurd. Mad. Florence vond deze handelswijze geen stijl, bleek later maar al te duidelijk.
Maar de Engelsen zouden uitgaan van de oorspronkelijke hogere prijs, dus hoger bieden. Gevaar!

Dan blijkt maar weer het nut van meertalig zijn. De Engelsen spraken en verstonden geen woord Frans, terwijl wij hun conversaties konden volgen. Aan het einde van de rondleiding, voor we in de auto's stapten, fluisterde ik mad. Florence in het oor dat we het gingen kopen. We willen. We moeten! Nu!

Tot onze grote opluchting loste alles zich op, doordat de Engelsen bij het huis afscheid namen, omdat ze terug moesten naar Engeland. Ze zouden later beslissen. Maar later, dan is het te laat!!

Terug bij de makelaar noemden wij onze prijs. De laagste prijs waarvoor het aangeboden was. We gingen niet meer pingelen of afdingen, de prijs was al laag genoeg en je moet je mazzel niet tarten.

Goed, zei mad. Florence. Ik ga de eigenaar mr. Allan proberen te bereiken om te onderhandelen over de prijs en by the way, willen jullie misschien ook het meubilair overnemen? Ja, best wel, zeiden we. Noem maar een prijs. Tegelijkertijd zou ze ook onze makelaar hier in Saintes bellen om te vragen hoever het stond met het tekenen van de papieren voor de verkoop van ons huidige huis.

Ga maar even in het café zitten, zei ze. Dan ga ik onderhandelen met de eigenaar, die dus niet dood of ziek was, zoals wij veronderstelden, maar gewoon een nieuw liefje had, die niet naar Frankrijk wilde.

In het café aan de overkant bespiedden we de bewegingen in het makelaarskantoor en wachtten tot de witte rook uit de schoorsteen zou gaan komen.

Dat wachten duurde nog vrij lang, want de eigenaar was niet te bereiken. Wij hebben het halve stadje doorkruist in de bijna vrieskou en daarna nog rondjes in de omgeving gereden om op te warmen en toen eindelijk: drrring!! De telefoon. Een lachende mad. Florence: Het is voor elkaar!

Eindresultaat: We krijgen het voor de laagste vraagprijs plus als bonus het complete meubilair plus accessoires zoals orgel, T.V., kortom de hele inboedel, gratis erbij!!

Ze gaat een lijst maken van de hele inboedel, met de geschatte waarde hiervan, die ze weer aftrekt van de koopsom (op papier), zodat we minder notariskosten hebben.

En dan zeggen ze nog dat Franse makelaars niet te vertrouwen zijn!

De zenuwen.

De kerstboom onttakeld en ons door de morgen gezenuwd.
Gaat Nicky from the Agency onze afspraak op het laatste moment afzeggen? Midi, twaalf uur, de agence gaat dicht normalerwijze. Hoera, we zijn gered. Tien over een. Driiiing. Een vrouwenstem in onzeker Frans met zwaar Engels accent. We duwen elkaar de hoorn in de hand, willen dit niet horen. This is Lisa, I wonder if you have any eggs? Yes Lisa, as many as you like. Het is nu half twee, over een half uur gaan we naar Saintes om te tekenen. Woensdag hebben we een afspraak om 'ons' huis in Normandie te bezichtigen. Ondertussen wordt dit huis elke week met 13.000 euro in prijs verlaagd. De kans dat er meer kapers op de kust zijn, wordt steeds groter. De mist is opgetrokken en de zon gaat schijnen.
Tot vanmiddag.

En Léon slaapt rustig door. Hij weet nog niet dat hij mee mag.

Terug in de tijd.

Rond de jaarwisseling, als de tijd lijkt stil te staan en de weersomstandigheden mij dwingen tot rust en daaruit voortvloeiende inkeer, gaan mijn gedachten soms uit naar mensen, lees: jongens, die ik vroeger gekend heb en vooral diegene waar ik een slecht geweten bij heb. Zoals in dit geval, David.

In 1968 ging ik met een vriendin naar Perugia, om daar in de Università per Stranieri, een cursus Italiaans te volgen.

Natuurlijk zaten we ook wel eens in de klas, en natuurlijk hebben we er wel wat Italiaans geleerd, maar het meeste van de taal, staken we toch buitenschools op. 

Als excuus voor onze veelvuldige afwezigheid, kan ik de charme van het stadje en haar (tijdelijke) bewoners aanvoeren.
Het was er zo geheimzinnig, en in die smalle straatjes gebeurde zo veel, dat wij ons hoofd niet bij de lessen konden houden.

 Na verloop van tijd stapelden de cafés, dancings, terrasjes, vriendjes en verkeerde liefdes zich dus danig op, dat ik besloot om even de hete grond onder mijn voeten te verlaten. 
Op dat moment ontmoette ik David op een terras en maakte met hem de afspraak om elkaar de volgende morgen om acht uur te treffen op de uitgaande weg naar het zuiden.

Hij was daar en wij vertrokken liftend naar Torvaianica, waar zijn zus, die assistente of weet ik wat, was van een of andere filmregisseur, verbleef in een soort hotel, dat bestond uit allemaal kleine ronde huisjes, zoals trulli. Wij beleefden daar een paar leuke dagen tussen de chique filmmensen, maar zijn zus zat duidelijk in haar maag met haar hippie broertje en zijn tijdelijke vriendinnetje, en wilde ons wel lozen.

Wij staken onze duim weer op richting Pesaro, aan de Adriatische kust.

Ik weet hier gek genoeg, heel weinig meer van. Ik weet nog dat we een lift kregen van een man met een 60 km. autootje met een bakkie, waar we in zaten te hobbelen en de slappe lach kregen van de pijn aan ons gat. Ik weet niet meer hoe lang we weg waren en waar we geslapen hebben. Anyway, wij zijn ieder ons weegs gegaan. Ik, omdat ik blut was en naar de kust moest om geld te verdienen. Hij had een aardige toelage en moest terug naar school, denk ik. Wij hebben in ieder geval contact gehouden en met kerst ben ik naar Engeland gegaan en heb daar bij zijn moeder, een enig mens, met hun de kerstdagen doorgebracht. Een sprookje gelijk.

Met Pasen, kwam hij naar Nederland en een paar maanden later ging ik hem bezoeken in Rome, waar hij toen woonde.
Dat was de keer dat we met vier meiden een Fiatje 500 hadden gekocht voor 100 gulden en vijf dagen over de reis hebben gedaan omdat het ding almaar kapot ging. Uiteindelijk kwamen wij dan, na veel omwegen, want we zijn eerst langs Perugia gegaan, en ik heb nog tussendoor een tripje naar Joegoslavië gemaakt, in Rome aan.

Maar daar in Rome duurde het niet lang, want al gauw ontmoette ik mijn toekomstige ex.

Hier zetten we een van de vier vriendinnen met wie ik gekomen was, op de trein naar Nederland. Ik begrijp niet goed hoe David en mijn toekomstige verkering daar zo vriendschappelijk naast elkaar komen. Wellicht was het met de een nog niet aan en met de ander nog niet uit. Misschien bevonden wij ons in niemandsland.

In ieder geval is het zeker dat ik hem een vuile streek geleverd heb, die nog steeds op mijn geweten ligt te dobberen.

Maar nu. 

Ik had natuurlijk nooit meer wat van de belazerde partij vernomen. 
Maar dankzij internet die alles opspoort, heb ik hem gevonden. Ik gaf de naam in op FB en vond een jongeman, die ik gelijk herkende als zoon.
Sinds twee dagen heb ik een levendige chat met de zoon, die heel blij is met de foto's en de verhalen die hij niet kende. 
Hij vertelde mij dat zijn vader 20 jaar geleden een beroerte had gehad en sindsdien eenzijdig verlamd is en moeilijk praat.
Hij was pas één jaar toen dit gebeurde, dus heeft hij zijn vader nooit anders gekend. Pa is twee keer gescheiden (wie had dat gedacht).

Hij stuurde een foto van een grijze stuurse man, die ik nooit zonder uitleg herkend zou hebben. Zou hij nog boos zijn?