Tussen twee woningen in het stadje T.

Als halte tussen twee woningen verblijf ik bij mijn broer in het stadje T., waar ik dertien jaar tot volle tevredenheid heb gewoond. 
De knusse binnenkom is in grote lijnen hetzelfde, alleen heeft de gemeente het zich behaagd weer een aantal mooie oude panden te slopen. Waar, gestagneerd door de crisis, niets voor in de plaats is gebouwd, waardoor de binnenstad er uit ziet als een rot gebit.

Ik ben nog niet één bekende tegengekomen in de winderige winkelstraat, die vroeger toch dè ontmoetingsplaats was.
Kan ook door de regen komen.
Of omdat ik naar de verkeerde leeftijdscategorie kijk.

Een paar keer zag ik een schim met grijze flodderharen onder een onbestemd hoofddeksel voorbijschuiven. Dat zou er wel eens een uit de oude scene geweest kunnen zijn. 
De rest is waarschijnlijk dood door onbesuisd leven, of verhuisd, of heeft zich vermomd als doorsnee burger, of is gewoon thuis, zoals het hoort in dit jaargetij. Ik moet nog een hele reeks mensen bezoeken, maar ben wat vertraagd door een opkomend griepje.

Ik hoef ook niet naar buiten, want bij mijn familie in café Donze Visser, is het reuze gezellig. 

Mijn broer en mijn zoon. Mon frère et mon fils.

Kleindochter Chiara en neefje Jelle. Petite-fille Chiara et neveu Jelle.

Chiara, Jelle et belle-soeur Carla.

Marimon, Kimberly, Carla en Ruud.

Wij houden het nog wel een tijdje uit.

Broer Ruud leest de krant terwijl hij de ontwikkelingen in zijn tumorenproces afwacht. Ondertussen lachen we wat af.

En natuurlijk pakken haring! 
Nu nog een kroket en mijn behoeften zijn weer bevredigd.

Tussen La Chapelle en Pied Sec plage.

Even een avondje thuis tussen twee ritten door. Hoewel, thuis kun je het niet meer noemen, zonder tafel en stoelen met een peertje aan het plafond. Maar er staat nog steeds een lekker bed, ons eigen bed, met ons eigen kussen op de juiste hoogte. Dat is belangrijk voor de ouder wordende mens, een goed kussen onder je hoofd, zodat je 's nachts niet steeds wakker wordt door een pijnlijke nek of schouder.

We worden het gerij en gesjouw wel een beetje beu, maar er gebeurt ook veel leuks en spannends en het einde is in zicht.

Het staat er. Ons blauwe tuinstelletje staat dààr op het terras.

Gelukkig was Allan thuis toen we aankwamen gister en hij was zo aardig om te helpen uitladen. Hij is 72 en heeft nog een zoontje, een klein schriebeltje van 9, per ongeluk met zijn laatste zaad gemaakt bij een jonge vriendin, met wie hij nooit heeft samengewoond, maar wel ieder weekend het kind neemt, zodat hij van zijn plan om zich na zijn pensioen in Frankrijk te vestigen, moest afstappen. Uiteindelijk werd het hem te duur al dat getimmer overzee en besloot hij tot de verkoop van the cottage, die hij samen met broers en neven, van bouwval tot paleisje gemaakt heeft.

Na het uitladen en een kop Engelse thee met melk, was het tijd om iets in onze magen te laden. Tot onze verrassing, nam de gastheer ons mee naar een warme roezige Engelse pub, of eetcafé, gerund door Engelsen en bezocht door een internationaal gezelschap, waar aan we werden voorgesteld als de nieuwe bewoners van La Chapelle. Stamkroeg gevonden. Check.

Overnacht in ons toekomstig eigen bed! 's Morgens wakker geworden in een wit berijpte wereld, met de achter het kapelletje opkomende zon. 

Anders dan eergister, toen we aankwamen in een miezeregen.

We hadden toen een camion met laadklep voor de zware spullen, zoals de motormaaier en cementmolen. Dat was maandag. We waren om 7 uur 's morgens vertrokken in de mist en kwamen aan in de motregen. We hebben met hulp van Allan uitgeladen en zijn gelijk weer teruggereden. Dindagmorgen hebben we met hulp van Dries geladen, en zijn daar tegen de avond aangekomen.

Vanmorgen uitladen en teruggereden. Rond 5 uur hier aangekomen en gelijk weer laden. Alle dozen staan er in. Morgen nog de chaise longue, de fietsen en wat klein grut. We zien wel of we gelijk weer terugrijden of daar weer blijven slapen. Allan is terug naar Engeland, maar hij heeft ons de sleutel gegeven. Tegelijk vroeg hij of hij na de koop nog een weekend bij ons mocht blijven met zijn broer. Natuurlijk mag dat. Gezellig! Kortom, het loopt als een trein.

We zijn wel moe, maar na een nacht slaap toch weer opgeladen met frisse moed. Het blijkt dat een mens meer aankan dat hij denkt.

Tot zover heeft de Heer ons geholpen.

De tijd dringt en de dozen zijn te zwaar.

Daar staat hij, het uur van de waarheid heeft geslagen, het gaat nu echt gebeuren. De plannen worden echter voortdurend bijgesteld, aangepast aan de zich voordoende situatie. 
Nu bijvoorbeeld, na het insjouwen van 20 dozen blijkt dat het verhuizen nooit gaat lukken in twee keer rijden. Niet omdat we te veel spullen hebben, maar het is wel te zwaar voor het max. laadvermogen. 
Zo zouden we met een halflege wagen moeten vertrekken en drie keer rijden, maar daar hebben we de tijd niet voor. Mogelijke oplossing is, nu meteen rijden met dingen, zoals de grasmaaitractor, de betonmolen, en de houtsplijter, waarvoor een laadklep vereist is, en dan dinsdag deze auto omwisselen voor eentje zonder laadklep, die daardoor minder weegt, zodat we zwaarder kunnen laden. Wie weet lukt het dan in twee keer. Nog een probleem is, dat we de eigenaar maar niet te pakken krijgen op zijn mobile. 
Dat moet toch heus, want waar laten we anders de spullen?
Gelukkig hebben we Marcel nog, de zoon van vrienden die toevallig daar vlak in de buurt is komen wonen. Zijn schuur lekt wel en is open aan een kant, zodat niet alleen de elementen vrije toegang hebben, maar ook de hele buurt.
Abbia fiducia. Heb vertrouwen.

Toch maar vanmiddag vertrekken op de bonne fooi? 

De dozen er weer uit, de betonmolen er in?

Léon heeft zich al geïnstalleerd.

Poesje Samir wil er niets mee te maken hebben.

Snel de dozen omwisselen voor de maaitractor. Snel weekendtas pakken. We gaan toch maar rijden vanmiddag. 


Nagekomen bericht:

Het zit er in. Marimon is een fenomeen.

Verhuizen is veel gedoe.

Verhuizen is leuk, maar ook een enorm gedoe. Niet alleen moet alles ingepakt, weggegooid, terug-of weggegeven worden, je moet ook zoveel regelen. Vanaf maandag, toen we hoorden dat de koop echt de 21ste doorgaat, zijn we aan het bellen, mailen, regelen en rennen. Vooral toen bleek dat de koop ginder helemaal niet in een paar dagen te regelen is, wat Florence van de Agence ons voorgespiegeld had. Het kon zelfs 3 maanden duren, want de gemeente heeft recht van eerste koop op landbouwgrond en dat moest eerst uitgevogeld worden. Ook de verkoper, onze aardige Engelse Allan, was in alle staten van paniek. Maar zo gauw krijg ik dat niet leeg daar, er moet nog van alles verkocht en opgehaald!!

Wij, ondertussen, begonnen als een gek de boekenkast in te pakken (ik), en de kelder, garage, buanderie uit te mesten (Marimon).
Wij bespraken een verhuiswagentje en kochten dozen.


Dinsdagavond belde Florence van de A. Of we per kerende post een geboorteakte, een trouwakte en een cheque van 144 Euros op naam van de SAFER willen sturen, dan zou de procedure vlugger gaan.. Wij, moe van de dag, zeggen oui, oui, oui, c'est bon. 
De volgende dag denk ik, dus de procedure duurt normaal 3 maanden, maar met wat centjes is het ineens in een week voor de bakker. Dat ruikt naar louche. Dus dat mailde ik Florence.

Ondertussen had ik op internet gezien wat die SAFER voor organisatie was. Zij zorgt voor de verdeling, aan-en verkoop van landbouwgrond. Daar is niets op aan te merken, tot zo ver.
Maar ik zag al snel dat deze organisatie niet altijd even eerlijk handelt en dat er ook wel eens een rechtszaakje tegen gevoerd wordt om die reden. Ik vertel Florence chagrijnig wat mijn bevindingen zijn en dat ik natuurlijk, doch zeer tegen mijn zin, betaal omdat 3 maanden dakloos duurder komt, maar dat het een stinkend zaakje is. Ja, mailt Florence terug, dat is het ook, maar het is nu eenmaal het systeem. Als zij al niets kan doen tegen 'het systeem', kan ik het helemaal niet, dus laat maar zitten ( tot nader orde).

Gister de katten laten injecteren tegen alle mogelijke ziekten, tot rabiës aan toe, onvlooien, ontwurmen en een chipje, want ze zullen een paar weken in pension moeten als wij onder de bruggen in Parijs slapen. 

Voor de kippen heb ik een pracht oplossing. Nek omdraaien.
Grapje. De zoon van vrienden van ons uit de Corrèze, is kort geleden met zijn gezin vanuit Nederland naar Normandië verhuisd.
Hij blijkt 16 km. bij onze toekomstige woonstee vandaan te wonen. Bij navraag bleek dat hij juist een kippenhokje aan het timmeren was, omdat hij aan kippen wilde beginnen. Dat kwam goed uit!

Vandaag vonden wij een véto en een cattery, op 10 km. afstand.
Ook weer geregeld. Wij hadden ook eindelijk onze toekomstige bewoners aan de lijn. Ze zijn net zo verstressed als wij en blijken veel aardiger dan toen ze hier over het terrein rondhobbelden. Wij hebben sympathieke afspraken kunnen maken, zoals dat zij hier in de gîte mogen overnachten de avond voor de koop en wij nog een dagje hier mogen blijven na de koop. Is toch minder stressig.

Afgelopen nacht ook weer eens helemaal doorgeslapen en niet wakker gemaakt door Marimon die midden in de nacht met een piekervraag aankwam. Wat doen we nu met.. en hoe moet het nu als.. 
Daar moet je je 's nachts niet mee bezig houden want dan slaap je niet meer. Met het eerste daglicht komt de oplossing meestal vanzelf. 

Wij hebben de cheque en alle akten verstuurd, behalve mijn geboorteakte, die mijn lieve dochter (die het toch al zo druk heeft), voor mij gaat ophalen in Zaandam. Nadat ik haar vanmorgen een machtiging gestuurd heb.

Marimon heeft zijn aktes opnieuw verstuurd na een bezoek aan de mairie die de kopiën eerst had moeten stempelen. Weer op de post.

Und so weiter und sofort. 

We zijn nog niet overspannen.

Maar dat komt nog wel.

Zondagmorgenbezoek bij moeder.

Zondagmorgenbezoek bij moeder.

Zij had gedacht en gehoopt dat de zondag vol zou zijn met bezoek, liefst van al haar kinderen en kleinkinderen.
Maar de kinderen trokken ver weg, en zij die nog in de buurt bleven, werden ook ouder en saaier.
Zo kon het gebeuren dat de zondagmorgenbijeenkomsten op een kerkdienst begonnen te lijken. Langdradig en niet door te komen. 

Moeder werd steeds dover, tot er geen behoorlijk gesprek meer mee te houden viel. Ruud wordt steeds stiller, kloeg ze en Frits is nooit een prater geweest. Wie wil er nog een kopje koffie, met een stuk taart van de Hema. Niemand wil taart, iedereen is op dieet. Voor de gal of voor de slanke lijn, of omdat de taart ons de oren uitkomt.

Haar kinderen zaten, steeds moeier en krommer, trouw haar tijd uit.
Moeder wilde deze aarde maar niet verlaten. 
She largely outstayed her welcome.

Nu komt ze iedere dag bij ons op de koffie. 
Haar urn staat nog steeds in de boekenkast.