Tussen La Chapelle en Pied Sec plage.

Even een avondje thuis tussen twee ritten door. Hoewel, thuis kun je het niet meer noemen, zonder tafel en stoelen met een peertje aan het plafond. Maar er staat nog steeds een lekker bed, ons eigen bed, met ons eigen kussen op de juiste hoogte. Dat is belangrijk voor de ouder wordende mens, een goed kussen onder je hoofd, zodat je 's nachts niet steeds wakker wordt door een pijnlijke nek of schouder.

We worden het gerij en gesjouw wel een beetje beu, maar er gebeurt ook veel leuks en spannends en het einde is in zicht.

Het staat er. Ons blauwe tuinstelletje staat dààr op het terras.

Gelukkig was Allan thuis toen we aankwamen gister en hij was zo aardig om te helpen uitladen. Hij is 72 en heeft nog een zoontje, een klein schriebeltje van 9, per ongeluk met zijn laatste zaad gemaakt bij een jonge vriendin, met wie hij nooit heeft samengewoond, maar wel ieder weekend het kind neemt, zodat hij van zijn plan om zich na zijn pensioen in Frankrijk te vestigen, moest afstappen. Uiteindelijk werd het hem te duur al dat getimmer overzee en besloot hij tot de verkoop van the cottage, die hij samen met broers en neven, van bouwval tot paleisje gemaakt heeft.

Na het uitladen en een kop Engelse thee met melk, was het tijd om iets in onze magen te laden. Tot onze verrassing, nam de gastheer ons mee naar een warme roezige Engelse pub, of eetcafé, gerund door Engelsen en bezocht door een internationaal gezelschap, waar aan we werden voorgesteld als de nieuwe bewoners van La Chapelle. Stamkroeg gevonden. Check.

Overnacht in ons toekomstig eigen bed! 's Morgens wakker geworden in een wit berijpte wereld, met de achter het kapelletje opkomende zon. 

Anders dan eergister, toen we aankwamen in een miezeregen.

We hadden toen een camion met laadklep voor de zware spullen, zoals de motormaaier en cementmolen. Dat was maandag. We waren om 7 uur 's morgens vertrokken in de mist en kwamen aan in de motregen. We hebben met hulp van Allan uitgeladen en zijn gelijk weer teruggereden. Dindagmorgen hebben we met hulp van Dries geladen, en zijn daar tegen de avond aangekomen.

Vanmorgen uitladen en teruggereden. Rond 5 uur hier aangekomen en gelijk weer laden. Alle dozen staan er in. Morgen nog de chaise longue, de fietsen en wat klein grut. We zien wel of we gelijk weer terugrijden of daar weer blijven slapen. Allan is terug naar Engeland, maar hij heeft ons de sleutel gegeven. Tegelijk vroeg hij of hij na de koop nog een weekend bij ons mocht blijven met zijn broer. Natuurlijk mag dat. Gezellig! Kortom, het loopt als een trein.

We zijn wel moe, maar na een nacht slaap toch weer opgeladen met frisse moed. Het blijkt dat een mens meer aankan dat hij denkt.

Tot zover heeft de Heer ons geholpen.