Zij had gedacht en gehoopt dat de zondag vol zou zijn met bezoek, liefst van al haar kinderen en kleinkinderen.
Maar de kinderen trokken ver weg, en zij die nog in de buurt bleven, werden ook ouder en saaier.
Zo kon het gebeuren dat de zondagmorgenbijeenkomsten op een kerkdienst begonnen te lijken. Langdradig en niet door te komen.
Moeder werd steeds dover, tot er geen behoorlijk gesprek meer mee te houden viel. Ruud wordt steeds stiller, kloeg ze en Frits is nooit een prater geweest. Wie wil er nog een kopje koffie, met een stuk taart van de Hema. Niemand wil taart, iedereen is op dieet. Voor de gal of voor de slanke lijn, of omdat de taart ons de oren uitkomt.
Haar kinderen zaten, steeds moeier en krommer, trouw haar tijd uit.
Moeder wilde deze aarde maar niet verlaten.
She largely outstayed her welcome.
Nu komt ze iedere dag bij ons op de koffie.
Haar urn staat nog steeds in de boekenkast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten