Dorpsfeest en een dure dokter

Laat ik het verhaal maar beginnen met een foto van toen ik nog vrolijk was, en dat was gisteravond. Lekker met een Leffe in mijn bananenshirt op het dorpsfeest.

Nu, 24 uur later, zit ik te knarsen van chagrijn. Waarom?
Omdat wij net bij de dokter waren. Marimon omdat hij een pijntje had en een certificat médicale wilde om te mogen aquagymen en ik alleen voor het laatste. Pijntje was niks gelukkig, maar de rekening voor één consult, ik was in de wachtkamer blijven zitten, was 72 euros. Mijn carte vitale (verzekeringskaart) was niet ingecheckt, dus kan ik niets declareren. Medische sportkeuringen worden trouwens niet vergoed, zegt internet. Marimon krijgt waarschijnlijk het consult terug van de Sécu, 23 euro, dan kost het medisch certificaat hem 13 euro, dat kan er nog mee door. Maar mij heeft de arts helemaal niet gekeurd, hij kent me en kan in mijn dossier zien dat het goed zit. Dat 3 regelig briefje brengt hem dan 36 euro op. Daar wordt ik nu chagrijnig van en daarom drink ik een bel jenever, omdat ik weet dat dit de enige remedie hiertegen is. Om te aquagymen nota bene, alsof je daar een verstuiking of een hartaanval mee zou kunnen oplopen. Inplaats van dat ze naar je zwemdiploma vragen?!

Maar goed, de kleine ergernissen van de dag zullen we maar zeggen. Gister dus, was er feest in het dorp, dat begon met een gigantische koeienshow. Altijd leuk om te zien hoe die beesten uitgeladen worden, hoe knulletjes en ook meisjes, van 10, 12 jaar die enorme koebeesten naar hun plekje brengen of beter gezegd, hollen, want eenmaal van de wagen, beginnen ze te draven en zich los te rukken, maar die kinders houden ze toch maar mooi in bedwang. Eenmaal op hun plek, met water en een baal hooi voor hun snufferd, heb je geen koe meer aan ze.

Les chars, met de honderden crêpepapieren roosjes. De halve dorpsbevolking heeft daar een jaar aan gewerkt. Ieder dorpje had zijn eigen kar, ons dorp zelfs met 3 heuse schoonheidskoninginnen.

Een groot geluk en mazzel was, dat het weer straalde. De missen zaten zelfs te puffen en te blakeren in die hete zon.
Arme kinderen. Weten ze tenminste waar ze aan beginnen als ze een carrière in de missrichting willen aanvangen. Als shampoogirl in de kapsalon van Saint Mars d'Egrenne krijgen ze het makkelijker.

En ineens zaten we in een lege kroeg.
Waar is iedereen nu ineens gebleven?

Bij het vuurwerk natuurlijk, een daverende afsluiter van ieder feest in Frankrijk!

En de borrel heeft geholpen.

Over een opstandig stiertje en een heerlijke stranddag.

Dit was mijn favoriete stiertje van de keuring die donderdag werd gehouden in Teilleuil. Hij was de kleinste en de meest opstandige. Ik hoopte dat hij er met dranghek en al vandoor zou gaan.

Wij dachten eerst dat het vee verhandeld zou worden, maar wij mistten het gehandjeklap. Er liepen alleen obscure figuren in zwarte stofjassen rond, die al porrend en billenknijpend tussen de tentoongestelde slachtoffers doorschuifelden. 

Ik ken dit nog vanuit mijn jeugd, waar op het dorpsplein ieder jaar ook zo'n evenement plaatsvond. Dezelfde stofjassen, dezelfde porstokken, maar toen ook dikke sigaren, die na afloop in het café, dat bol stond van blauwige rook, werden gepaft. Het was er alleen drukker toen, feestelijker in mijn kinderogen.

Het ging hier duidelijk om de dikste billen. Vroeger ook al, denk ik.
Maar dit ras wordt echt op dit detail gefokt. Ik zou er geen hoge ogen hebben gegooid en wist als kind al zeker dat ik hierom nooit met een boer zou trouwen.

Met een viltstift krijgen ze een cijfer op hun bibs, de linker heeft gewonnen. Ik weet zeker dat zij, machteloos vastgebonden aan het hek, zich dood staan te schamen.

De boeren, oud, ouder, oudst, eigenaar of slechts toeschouwer, kijken gespannen toe.

Behalve boeren weinig belangstelling, en al helemaal geen toerist te zien.

Behalve deze dan. Zij heeft voor mij de prijs gewonnen in de categorie leukste toeschouwer.

De volgende dag naar het strand. Marimon hier op de punt van de rots waar Granville op is gebouwd. La Pointe du Roc.

Er is hier heel wat afgeknokt tijden de Tweede Wereldoorlog.
Je kunt je voorstellen wat die arme soldaatjes, Duits of Frans, hier voor angsten hebben uitgestaan in hun aan flarden geschoten bunkers. 

Hij heeft het in ieder geval niet na kunnen vertellen. Poor chap, zo ver van huis.

Maar voor de overlevenden voor het eerst een echt Normandisch stranddagje!

Vanuit de ooghoek zien we Mont Saint Michel.

Nee, hij sliep niet deze keer.

Een ijsje graag! En een frietje en een worstje en een stokbrood zalm, want van al dat zand krijg je honger!

Ninja's en een tentje

Eindelijk staat er dan een tentje op La Chapelle, de eerste en waarschijnlijk ook de laatste van dit seizoen, want al die mensen die zouden komen, die kwamen niet. 
Volgend jaar hebben we, deo en de gemeente volente, een fosse septique erbij, in eerste instantie voor kampeerders en wie weet later te gebruiken voor de gîte. Nu ging het ook, met een sleutel van de huisdeur voor nachtelijke calamiteiten. De ado-meisjes mochten binnen slapen, kregen de logeer-speel-hobbykamer met bijbehorende badkamer (zonder mengkraan en met spinnewebben, dus ik denk niet dat ze er veel gebruik van hebben gemaakt).

Ons huis bleek groot genoeg om er twee gezinnen naast en door elkaar te huisvesten, zonder elkaar in de weg te lopen.

Zij maakten ook nog hun eigen potje klaar. Willem in de keuken, tjonge wat een luxe! Wij hebben hele fijne dagen gehad.

Zaterdag waren wij uitgenodigd bij de Engelse buurvrouw, die haar verjaardag vierde. Marimon wilde eigenlijk niet mee, hij had weer een 'waarom zou ik kennis maken met mensen de ik niet ken'-stemming. Met de oude vader van de buurvrouw hadden we vorige week al kennis gemaakt, toen ze 's morgens op de koffie kwamen. Ik had een heel geanimeerd gesprek met de oude heer over Latijn en talen in het algemeen, waar hij heel wat van bleek te weten. Marimon verstond er geen jota van, dus werd de oude heer afgedaan als een brabbelende oude man. Op de verjaarsbijeenkomst, raakte hij toch met hem in gesprek en het bleek dat de brabbelende oude man Marimon van alles over de nieuwe Windows 10 versie en ander coputerverwante zaken kon vertellen en uitleggen! Oude man gerehabiliteerd.

Ik kwam in gesprek met de neefjes. Twee jongetjes van 8 en 11, die mij uitlegden hoe je een legotank via de computer bestuurt.
Nu was ik het die er geen jota van snapte en ik kreeg het benauwde idee dat ik een seniele oma aan het worden was. Dat je een jongetje van 8 niet kan volgen is heel eng! Om mijn imago te redden gaf ik de schuld aan zijn brabbelende Engels.

Om kinderen die meekomen met de ons bezoekende ouders niet dood te laten gaan van verveling (zoals mij wel overkwam bij bezoek aan oude mensen boven de 40, in ieder geval zonder kinderen), wilde ik wat speelgoed aanschaffen. Ik dacht aan dingen die ikzelf vroeger leuk vond en nog leuk vind, zoals een poppenhuis of een boerderij met dieren en een tractor. Maar ik ben bang dat ik daarmee de plank volledig missla. Ik zal moeten investeren in Jurassic World, Speed Champions, Ultra Agents, Bionicle, The legends of Chima! Elkaar afslachtende ijsmammouths, leeuwenvuurtanks, vuurphoenixen, anacondras en ninjas! En dan ben ik nog niet eens beland bij computergestuurde tanks en robots, die elkaar natuurlijk ook te lijf gaan.

Nou ja goed, bij mijn oma was er vroeger alleen een blokkendoos en houten puzzel en ik verveelde me er de blaren.
Mijn oma kwam nooit uit haar stoel, alleen om koffie of thee te zetten. Het gesprek kwam niet verder dan: 
-Hoe is het op school?-
-Goed oma-. 
-Willen jullie nog thee?- 
-Graag oma-

Als ze bij ons op bezoek was, zat ze de hele dag in de luie stoel haar dag uit te zitten. Meer verwachtte ik ook niet van haar.

Maar als ze nu een supersonisch, computergestuurd poppenhuis had gehad... dan was ik wel vaker bij haar op bezoek gekomen.

Alweer bezoek?

Net was de Engelse buurvrouw met haar oude pa de deur uit of er kwam een paard en wagen het erf op.

Of het paard mocht grazen? Ja, natuurlijk.
Of ze mochten pick-nicken? Ja, graag.
Wat gezellig nu weer. Straks worden we nog in de route opgenomen als pleisterplaats. Uitspanning La Chapelle.

Vanmorgen toen het nog grijs en koel was even de prachtige 15 km. gereden naar de legsschuur waar ik de laatste twee kipjes vandaan gehaald heb. Eens kijken of de nieuwelingen echt buiten liepen. Dat liepen ze niet, maar de kippenboer vertelde me dat ze nog aan het schoonmaken waren, na de uittocht. Ik vroeg hem hoeveel weggooikipjes hij nog verkocht had in die twee dagen dat het aanbod gold. Duizend, antwoordde hij tot mijn verbazing.
Ad 3 euro per stuk, in twee dagen 3000 euro verdienen, is niet gek.
Hoeveel er normalerwijs in de schuur zaten? 6000, zei hij.
Iedere dag een ei. Zeg dat hij ze voor 10 cent per stuk aan de Super verkoopt= 600 euro per dag. Halen we de helft er af voor voer, injecties, elektriek en afschrijving van het gebouw, dan komen we op 300 euro per dag. Schone winst. 9000 euro per maand (bruto hors taxe). Personeel heeft hij nauwelijks, alleen nu een paar jongens voor de schoonmaak. 

De schuur met 3 ha uitloopveld erachter. Om 11 uur 's morgens mogen ze naar buiten. De meeste hebben dan al gelegd en de latere komen zelf naar binnen om hun ei in de leghokjes te deponeren. Alles loopt er op rolletjes. Niet gek voor een jongen van 28. 
Dat vond hij zelf ook, bleek uit zijn trotse glimlach. 

Maar waar zouden nu de 5000 afgeschreven, net één jaar oude, niet verkochte kipjes gebleven zijn......?

Gistermorgen tijdens het ontbijt keek ik uit het keukenraam en zag daar iets blauws op de rugleuning van het bankje aan de vijver zitten. Gauw de verrekijker gehaald en Marimon gealarmeerd, die een beter fototoestel heeft. Het bleek inderdaad wat ik hoopte:
een IJsvogel. De tweede keer al sinds we hier wonen.

Dag mensen. Kom gerust eens weer.

Volle en hete terrassen.

Hoewel de hele wereld op vakantie is, en ik mijn blog dus voor Jan Doedel zit te schrijven, moet ik toch even kwijt hoe heerlijk het hier is. Wij gaan weer eens niet naar al die evenementen die ons afgelopen winter, toen ze aangekondigd werden, zo leuk leken.
Middeleeuwse dagen, kilometerslange rommelmarkten, koekhappen, speurtochten, fietstochten, bootje varen.
Laat ons maar lekker thuis, genieten van de kleine wonderen om ons heen, zoals: een zakje wilde bloemenzaad, waar voor het eerst in mijn tuinbestaan ook werkelijk de prachtigste wilde bloemen uitkwamen en geen woekerend onkruid dat je de eerste tien jaar niet meer weg krijgt.

De nieuwe kipjes, die ik uit een uitlooplegbatterij gehaald heb, waar ze eens per jaar alle kippen van vorig seizoen eruit gooien.
Drie euro per stuk mag je ze hebben. De meesten kopen ze voor de braadpan, bij ons mogen ze nog een paar jaar genieten (maar dàn zijn ze de klos, ha ha...) Ik heb ze nu voor de derde dag en het ziet er naar uit dat het goed gaat. Voor het eerst vandaag trekken ze samen op en zijn er geen botsingen.

Alleen de kleine bruine heeft zich door de schermutselingen van de eerste dag laten afschrikken en ligt meestal in haar eentje voor het hok. Misschien moet zij nog een dagje bijkomen. Of ze is ziek.

Marimon heeft tussen en tijdens deze schoonheden weer een boekenkastje in elkaar getoverd. De laatste net naar boven gesjouwd, waar het verder mag drogen. Morgen de albums er in.

Wij hebben helemaal geen tijd dus om feestelijkheden te bezoeken. Van de winter hebben we weer spijt. 

Wij willen 's zomers niet op een terras zitten. Zo heet en zo vol.
Wij willen 's winters op een terras zitten, als het koud is, of steeds maar regent. Het is dàn dat wij een vol en heet terras willen!

Dyaantje is thuis.

Zojuist terug thuis gekomen uit Alençon. Wij waren daar naar toe gereden om er tijdens een déjeuner sur l'herbe onze Dyane in ontvangst te nemen.

Dries en Mélancolie, onze vrienden en buren van een dorp verder in de Charente-Maritime, waren op weg naar Gent waar zij bezig zijn een huis te kopen. Op de kaart hadden wij een, op goed geluk gekozen, ontmoetingsplek afgesproken, La Petite Terre d'Haché, tegenover een kasteel.

Na een keer vragen bij heel aardige mensen die toevallig ook tegenover een kasteel woonden, vonden we het juiste. In geval wij het niet zouden vinden, zo zeiden ze, mochten we terugkomen en bij hun op de deur bonzen. Zij zouden ons dan zelf er naar toe brengen. Wat zijn er toch aardige mensen op de wereld.

Gelukkig vonden we het en Dries en Mélancolie ook.

En gelukkig heeft de Dyane het volgehouden en hoe!

Op de terugweg nam ik natuurlijk de verkeerde afslag met G.P.S. en al. Dat kwam omdat we te schielijk wegreden, zodat ik niet de tijd had om de nodige voorbereidingen te treffen, zoals de raampjes dichtdoen, zodat ik de G.P.S. kan horen en mijn bril opzetten zodat ik de G.P.S. kon zien. Blind en doof koos ik dus maar op goed geluk een afslag op de rotonde (5 keuzes). De verkeerde dus.

De tijd die me dat kostte, gaf Marimon 10 km. voorsprong.

Ook kon je op deze weg niet echt doorrijden, maar toch...

De Dyane met Marimon was eerder thuis dan ik in de Swift!!

Het was een heerlijke pick-nick en een warm weerzien. 

Echte vrienden verliezen nooit contact, hoe vaak zij zich ook verplaatsten op deze aardbol.