Wij dachten eerst dat het vee verhandeld zou worden, maar wij mistten het gehandjeklap. Er liepen alleen obscure figuren in zwarte stofjassen rond, die al porrend en billenknijpend tussen de tentoongestelde slachtoffers doorschuifelden.
Ik ken dit nog vanuit mijn jeugd, waar op het dorpsplein ieder jaar ook zo'n evenement plaatsvond. Dezelfde stofjassen, dezelfde porstokken, maar toen ook dikke sigaren, die na afloop in het café, dat bol stond van blauwige rook, werden gepaft. Het was er alleen drukker toen, feestelijker in mijn kinderogen.
Het ging hier duidelijk om de dikste billen. Vroeger ook al, denk ik.
Maar dit ras wordt echt op dit detail gefokt. Ik zou er geen hoge ogen hebben gegooid en wist als kind al zeker dat ik hierom nooit met een boer zou trouwen.
Met een viltstift krijgen ze een cijfer op hun bibs, de linker heeft gewonnen. Ik weet zeker dat zij, machteloos vastgebonden aan het hek, zich dood staan te schamen.
De boeren, oud, ouder, oudst, eigenaar of slechts toeschouwer, kijken gespannen toe.
Behalve boeren weinig belangstelling, en al helemaal geen toerist te zien.
Behalve deze dan. Zij heeft voor mij de prijs gewonnen in de categorie leukste toeschouwer.
De volgende dag naar het strand. Marimon hier op de punt van de rots waar Granville op is gebouwd. La Pointe du Roc.
Er is hier heel wat afgeknokt tijden de Tweede Wereldoorlog.
Je kunt je voorstellen wat die arme soldaatjes, Duits of Frans, hier voor angsten hebben uitgestaan in hun aan flarden geschoten bunkers.
Hij heeft het in ieder geval niet na kunnen vertellen. Poor chap, zo ver van huis.
Maar voor de overlevenden voor het eerst een echt Normandisch stranddagje!
Vanuit de ooghoek zien we Mont Saint Michel.
Nee, hij sliep niet deze keer.
Een ijsje graag! En een frietje en een worstje en een stokbrood zalm, want van al dat zand krijg je honger!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten