In het land van de sprookjes.

Het is bijna 1 november, la Toussaint, Allerheiligen. Op de begraafplaatsen wordt heel wat afgesopt en geboend, want de zielen worden meer gefêteerd dan de heiligen. Het is een goed idee om dit zo uitbundig te vieren, want dan hebben ze ten eerste weer een feestje en een vrije dag, zelfs twee weken schoolvakantie, maar ook is het een moment van retrouvaille. Het hele dorp ontmoet elkaar op de begraafplaats en verre familie komt er voor over.
Het zou mij niet verbazen als dit gebeuren van hogerhand gestimuleerd werd. Het dorp houdt op deze manier zijn eigen begraafplaats netjes en de chrysantenboeren maken overuren.
Elke middenstander probeert er een graantje van mee te pikken, zelfs de slager had een kar met chrysanten voor de deur staan.
Nou vooruit, maman ook een plantje.

Als de kippen er maar afblijven, want ik heb er een bij die bepaalde bloemen niet kan weerstaan. Zijn zuster heb ik een emmer water over de kop gegoten, die is er nu van af, maar deze blijft er van smullen. Voornamelijk van de Gaura.

Je zou zeggen dat het Christendom op zijn gat ligt, maar niet in Frankrijk. Er gaat wel geen hond meer naar de kerk, maar een dezer dagen is er nog een echtpaar hier uit de buurt door Rome heilig verklaard. Een heel echtpaar tegelijk, dat gebeurt vrijwel nooit. Het waren de ouders van de Heilige Teresa. De kranten stonden er van vol, vooral onze bloedeigen 'Publicateur', waar alle roddels van de streek in staan. Maar in diezelfde 'Publicateur', stond een nog veel curieuzer bericht:

Ja, het is echt waar. Je kunt hier (gratis) de duivel uit laten drijven door de plaatselijke priester. Eigenlijk is de Bischop hiervoor de aangewezen persoon, maar die kan ook niet overal tegelijk zijn.
Zijn plaatsvervanger klaart het klusje met een equipe van vijf personen. Een religieuse (niet te verwarren met het gebakje met dezelfde naam), en drie leken. Wat die dan doen was hij niet zo duidelijk over. Jas aannemen, koffie schenken, brandwonden verbinden misschien? In ieder geval staat de priester in directe verbinding met een psy, want soms (ik denk vaak), betreft het een psychose. Maar samen bidden geeft altijd soelaas.

Nu had ik altijd gedacht dat er maar één duivel was, dan ben je gauw klaar als uitdrijver. Maar zo eenvoudig ligt het niet, want die kan eenmaal uitgedreven, weer naar de volgende hoppen. Het kan ook dat er meerdere zijn. Zoals de echte Sinterklaas en Hulpsinterklazen. Dat zou ik niet eerlijk vinden tegenover God, want dan heeft hij straks een heel bataljon tegenover hem.
Of zouden er ook Hulpgoden zijn?

We zijn er nog niet uit. Misschien moet ik eens een afspraak maken met meneer Poussin, want zo heet hij. Iemand met zo'n naam kan niet slecht zijn.

In mijn korte broek de greppel schoonmaken.

Vanmiddag had ik het zo warm dat ik een korte broek aangetrokken heb. Tot een uur geleden toen die warme zon alweer op zinken stond en het dan ook gelijk ijzig werd.

Ik heb vanmiddag de greppel aan de overzijde van het gemeentelijk pad, schoongemaakt. Ik weet niet precies wie dat nu eigenlijk moet onderhouden, of wie de eigenaar is, de boer of de gemeente.
De gemeente doet er sowieso niks aan en de boer kan het eigenlijk niet meer. Die houdt de boel onder controle met spuitmiddelen, waar wij natuurlijk niet zo blij mee zijn. Hij kwam, zoals iedere dag, even langs op zijn fiets, om te controleren of niemand zijn bron meegenomen had in de autokoffer. 

Kijk eens aan, helemaal schoon.

Dit gat moet in ieder geval van vreemde smetten vrij zijn voor als straks, van de winter, na hevige regenval de greppel zal zijn veranderd in een wildkolkende rivier.

De boer groette vriendelijk, maar zei er helemaal niets over. Misschien vindt hij het niet leuk dat ik hem zijn werk uit handen neem. Zijn vrouw heeft mij wel eens gezegd dat hij moeite had met het loslaten van zijn levenswerk, zijn boerderij. Daarom gaat hij op zijn fiets iedere dag zijn bezittingen langs. Als een echte landheer.

Dit huisje heeft hij ook gekocht. Zijn zoon wil er later in, als hij gepensioneerd is. Of eerder, als zijn vader over de brug komt met de centen. Maar dat kan nog wel een tijdje duren, hoewel hij al wel een lelijk hoestje heeft en krom trekt van de artritis, maar daar kun je het nog lang mee rekken.

Zes uur, bijna donker. Gauw de kippen naar bed en dan de Springbalsemien zaaien op de oevers van de greppel. De boer zal niet weten wat hij meemaakt volgend voorjaar. 

En nu...snaveltjes dicht en oogjes toe.

Kakelende vrouwen en een koude rots.

Vandaag is het een echte oktoberse druildag. Goed om achterstallige druildingen te doen, zoals de administratie die zich ophoopt in de laden van mijn bureau. Maar omdat ik goed ben in akelig werk ontwijkende strategieën, maak ik eerst maar een blogje.

Vorige week dinsdag zijn we, om onze 25-jarige trouwdag te vieren, naar la Suisse Normande geweest.
Helaas hadden we de enige koude dag van de week getroffen. De temperatuur viel wel mee, maar er stond zo'n gure wind. Er werd dientengevolge niet gewandeld, noch gepicknickt.

We waren het eerst naar de Roche de l'Oëtre gereden, een toeristische attractie van jewelste. Een rots van wel 120 meter hoog! Of 106, maar hoog genoeg om lelijk vanaf te vallen.

Helaas was het restaurant dat bij deze beroemde rots hoort, bij uitzondering op dinsdag i.p.v. maandag gesloten.

Dan toch maar die rots bestijgen, weer of geen weer. 

Alleen begon Marimon te schreeuwen dat ik van die rots af moest komen (omdat HIJ hoogtevrees heeft), en daarom kreeg ik de slappe lach, wat het pas echt gevaarlijk maakte.

Het herinnerde mij aan mijn moeder, die samen met tante Annie, kwam aanhollen, omdat ik, dreumes, op de vuinisbak op het balkon was geklommen. Ikzelf wist zeker dat ik niet zou vallen, ik weet nog wat ik dacht. Stelletje paniekelingen.









Maar we vonden een paar dorpen verder een heel klein café-restaurantje voor routiers en andere werkers.

Waar we een vieze pot-au-feu voorgeschoteld kregen, het nationale gerecht, een soort droge groentesoep met knolraap en kool.

Maar de entree en het toetje waren lekker en het was gezellig en daar gaat het om!


Ik ben ook weer naar het koor gegaan gister. Ik begrijp nu waarom Marimon steeds van koor verwisselt en hoewel ik daar gekomen ben om de Engelse dirigente bij te staan in haar taalstrijd, weet ik niet hoe lang ik het er zonder ruzie te maken uit houd. Alleen omdat de dirigente vroeg of er iemand met haar kon meegaan naar de bejaardenhuizen in de buurt om te vragen of ze het op prijs zouden stellen dat het koor daar komt zingen rondom de Kerst, ontstond er een hele heisa over wie je dan moest aanspreken, de directrice of de animatrice. Iedereen bemoeide zich er mee, alles riep met steeds rodere hoofden door elkaar. De dirigente vroeg mij wat the problem was. Ik riep haar boven het gekakel uit dat er geen was, maar dat ze heel hard probeerden er een te maken.
De vrouwen hier zijn zo bang dat de andere vrouwen denken dat ze de baas willen spelen, dat ze geen enkele verantwoording willen nemen. Het zal hun katholieke achtergrond zijn dat ze hun kop niet boven het maaiveld durven te steken. Het verschil met moslim vrouwen is niet groot. Ik stond op het punt om te schreeuwen: 'Maak een afspraak met wie dan ook en houdt verder je kanis!!'

Ik ben niet geschikt voor een bemiddelende rol. Daarom hebben ze mij ook nooit gevraagd voor een betrekking als diplomaat...

Weer zo'n vrolijke dag.

Vanmorgen om kwart voor 10, terwijl we klaarstonden om naar de plantenmarkt te gaan, zag ik dat het glas van het dakraam van de logeerkamer uit zijn sponning gegleden was. Ik keek zo tegen de heldere hemel aan. 

Marimon gealarmeerd, die net lekker met zijn kopje thee zijn faceboekje zat te lezen.

Binnen de kortste keren stond de ladder (dezelfde als die van Poesje's dakavontuur), tegen het dak. En daar was hij al.

Ga jij maar vast naar de plantjesmarkt, zei Marimon.
Maar ik ga toch niet weg en laat hem daar leegbloeden onder de ladder? Ik blijf stand-by om 15 te bellen of 18, de pompiers.

Het liep goed af, binnen een uur zat het dubbele glas weer provisorisch op zijn plaats en konden wij alsnog vertrekken.

Wij hadden nu nog maar een uurtje, want om half één moesten bij een etentje van Marimon's nieuwe koor zijn.

De bedoeling was om planten mee te nemen voor de troc (ruil).
Ik had hiertoe een hele Crocosmia uitgegraven, of liever gezegd, van de plastic laag gescheurd waar hij op was gegroeid.
Maar niemand bleek erg gecharmeerd van deze woekeraar, die we uiteindelijk tegen sluitingstijd weer mee terug hebben genomen. Maar de kweker ter plekke durfde er rustig 7,50 per potje van drie stengeltjes voor te vragen. We hebben er daarom niets gekocht, want de aanwezige pro's, vroegen dezelfde prijzen als thuis in hun winkel. De amateurs hadden wel wat stekjes die je mee kon nemen, als je wat in de verenigingspot doneerde. We zijn trouwens lid geworden van de tuinclub die deze dag had georganiseerd.
We zijn nu lid van zo'n zeven verenigingen.

Volgend jaar gaan we diezelfde Crocosmia in potjes zetten en iets onder hun prijs verkopen. Dat zal ze leren.

Erg duur allemaal dus, en alle kwekers dezelfde prijzen, aan concurrentie doen ze hier niet, Franse zijn geen commerçanten, zoals Nederlanders. Het zit er gewoon niet in.

Maar het was wel gezellig en enorm druk bezocht. Zoveel mensen hadden we niet verwacht. Het weer werkte ook goed mee natuurlijk. Hier Marimon met de buit op weg naar de auto.

Ook kon je er werkelijk aardige knutselwerken kopen.

Weer een zonnige, en gelukkige dag. Na het eten zijn we nog even teruggegaan, ook omdat we het restant van onze Crocosmiawortelkliek moesten ophalen. Heen had Marimon hem gehuld in een deken op zijn bult gesjouwd, maar terug hadden we het systeem begrepen. Voor een kleine fooi, liepen jongetjes en meisjes heen en weer met kruiwagens. Slim bedacht.

En toen racen naar het etentje van het koor.

Dat enorm gezellig was. Aardige mensen ontmoet en we hebben nog meer het gevoel dat onze integratie op weg is om te lukken. 

De tandarts en zijn vluchtelingencrisis.

De tandarts en zijn vluchtelingencrisis

Maandag zijn we naar de tandarts geweest, de man die overal tegen is. Vandaag hield hij zich rustig tot de behandeling was afgelopen en ik zei dat we weer door de keuring kwamen op de slavenmarkt.
Die opmerking was koren op zijn molen. Nou, daar hoeven we niet meer lang op te wachten met al die moslims die in aantocht waren, enzovoort enzoverder. Af en toe legde ik een houtje op het vuur om te kijken hoe hoog zijn toorn zou oplaaien. De arme man leeft in duizend angsten, maar niet voor de gevolgen van de klimaatwisseling, die volgens hem niet bestond. Als je ijsklontjes in een glas water legt, en het ijs smelt, is de waterstand in het glas niet veranderd. Of wel soms? Nou dan. Tegen zoveel logica kan ik niet op. Maar hij werkt goed. Snel en geruisloos. Hij zeurt, terwijl je met je mond vol wattenproppen, klemmen en boren ligt, je niet aan het hoofd over je vakantie. Of wat je van moslims vindt. Dat doet hij achteraf. Hij vraagt je trouwens niks, hij geeft zijn mening. Die man maakt zich zo druk, het zou ons niet verbazen als hij op een dag verpakt in een dwangbuis wordt afgevoerd. 
Toch mag ik hem wel. En de inhoud van onze mond is sinds de Nederlandse tandarts niet meer zo goed aangepakt. 
Ieder 3 nieuwe vullingen. Volgen er nog 4, als ik goed tel. Met witte keramiek, wat een stuk netter staat.


Dinsdag startte mijn auto weer eens niet wegens hevige regenval. Daar was zij tegen behandeld en het is ook lang goed gegaan daarna, maar het was toevallig ook zomer.
Maar goed, ik kon dus niet voor 3,50 naar de bejaardenbios (Ciné Blue), dus besloot ik met Marimon mee te gaan naar zijn koortje. Alleen om te luisteren. Maar daar kwam natuurlijk niets van in, ik moest in de kring en meezingen. Het kwam voor hun goed uit, want er zat maar één alt, tegen zeker zes sopranen op een rijtje, die overigens allemaal hun stem eens aan een kritisch onderzoek zouden moeten onderwerpen. De ervaring leert dat verreweg de meeste sopraantjes na hun zestigste verjaardag een octaaf zakken. Iedereen hoort het behalve zijzelf, blijkbaar. En de dirigente durft niets te zeggen, anders is zij de helft van haar koorleden kwijt. Die zij toch wel zal kwijtraken, want zij is Engels en hoewel ze verschrikkelijk haar best doet, wordt zij niet of nauwelijks begrepen door haar koorleden. Dit leidt tot akelige misverstanden. Misschien blijf ik wel om haar teksten te vertalen. 

Woensdag hebben we kennis mogen maken met het culturele neusje van de zalm in ons dorpje. Een theatergroep uit Vire (dat hier niet eens zo ver vandaan ligt), bracht een spannende voorstelling, die zich buiten, op verschillende lokaties in het dorp, afspeelde. Het publiek kreeg bij de deur een deken en een klapstoel aangereikt en werd, door een man met een lamp, geleid van scene naar scene. Bordeauxe toestanden! Het deed ons groot plezier om zo dicht bij huis goed theater aan te treffen. En ook een bijbehorend publiek, waaronder wij verscheidene mensen herkenden, o.a. uit het koortje, van de muziekschool en de bio-tuinder. Zo zit je ineens tussen de groep mensen die je eigenlijk zocht. Hééé, dààr zitten jullie. Gevonden...!

Donderdag had ik de gelegenheid een diepteinterview af te nemen aan de bloemiste van Passiflore, in Domfront, alwaar ik een pakje af moest halen van het postorderbedrijf La Redoute. 
Ik wilde graag weten wat zij vond van een voorgesteld verbod op vrachtverkeer, landbouwmachines en Convois Exceptionelles, door het centrum van Domfront. Er worden momenteel handtekeningen opgehaald voor dit hotte item, dat de bewoners verdeeld. De meeste bewoners zijn voor wegomlegging, een aantal commerçanten is tegen, omdat zij vrezen voor omzetverlies. Ik gooide dus een balletje op, omdat ik wel eens wilde weten wie er nu eigenlijk precies die tegenstanders waren. De deuren van de winkel stonden open en boven het geraas van de vrachtwagens schreeuwde ik in haar oor dat het toch zo'n vreselijke toestand was in Domfront en dat wij er niet meer winkelden vanwege de herrie en de stank.
Zij schreeuwde terug dat ze het wel mee vond vallen en dat ze inderdaad bang was minder klanten in haar zaak te krijgen. Maar, wierp ik tegen, een landbouwer stapt toch niet van zijn trekker om eventjes een bloemetje te kopen of lekker te gaan zitten lunchen?
Nee, maar als automobilisten zien dat er voor bepaalde voertuigen een omleiding is, dan gaan zij er vaak ook niet in. Dat er scheuren in de huizen komen was niet haar zorg, want het was toch een huurpand en bovendien lelijk want van na de oorlog. Tja..

Vandaag Vrijdag, stralend weer. Met veel moeite een enorme wildgroei aan Crocosmia, die bovenop en dwars door de plastic bodembedekker van de vorige eigenaar was gegroeid, ontzet.
De bolletjes dienen als ruilobject voor de planten en stekjestroc die aanstaande zondag in de tuin van een kasteel bij Domfront gaat plaatsvinden. Wie weet wat we er kunnen scoren. Onze tuin is nog lang niet vol!

Dit zijn Spaanse Margrieten. De Crocosmia ligt onthoofd te wachten op vervoer naar de troc.