Kakelende vrouwen en een koude rots.

Vandaag is het een echte oktoberse druildag. Goed om achterstallige druildingen te doen, zoals de administratie die zich ophoopt in de laden van mijn bureau. Maar omdat ik goed ben in akelig werk ontwijkende strategieën, maak ik eerst maar een blogje.

Vorige week dinsdag zijn we, om onze 25-jarige trouwdag te vieren, naar la Suisse Normande geweest.
Helaas hadden we de enige koude dag van de week getroffen. De temperatuur viel wel mee, maar er stond zo'n gure wind. Er werd dientengevolge niet gewandeld, noch gepicknickt.

We waren het eerst naar de Roche de l'Oëtre gereden, een toeristische attractie van jewelste. Een rots van wel 120 meter hoog! Of 106, maar hoog genoeg om lelijk vanaf te vallen.

Helaas was het restaurant dat bij deze beroemde rots hoort, bij uitzondering op dinsdag i.p.v. maandag gesloten.

Dan toch maar die rots bestijgen, weer of geen weer. 

Alleen begon Marimon te schreeuwen dat ik van die rots af moest komen (omdat HIJ hoogtevrees heeft), en daarom kreeg ik de slappe lach, wat het pas echt gevaarlijk maakte.

Het herinnerde mij aan mijn moeder, die samen met tante Annie, kwam aanhollen, omdat ik, dreumes, op de vuinisbak op het balkon was geklommen. Ikzelf wist zeker dat ik niet zou vallen, ik weet nog wat ik dacht. Stelletje paniekelingen.









Maar we vonden een paar dorpen verder een heel klein café-restaurantje voor routiers en andere werkers.

Waar we een vieze pot-au-feu voorgeschoteld kregen, het nationale gerecht, een soort droge groentesoep met knolraap en kool.

Maar de entree en het toetje waren lekker en het was gezellig en daar gaat het om!


Ik ben ook weer naar het koor gegaan gister. Ik begrijp nu waarom Marimon steeds van koor verwisselt en hoewel ik daar gekomen ben om de Engelse dirigente bij te staan in haar taalstrijd, weet ik niet hoe lang ik het er zonder ruzie te maken uit houd. Alleen omdat de dirigente vroeg of er iemand met haar kon meegaan naar de bejaardenhuizen in de buurt om te vragen of ze het op prijs zouden stellen dat het koor daar komt zingen rondom de Kerst, ontstond er een hele heisa over wie je dan moest aanspreken, de directrice of de animatrice. Iedereen bemoeide zich er mee, alles riep met steeds rodere hoofden door elkaar. De dirigente vroeg mij wat the problem was. Ik riep haar boven het gekakel uit dat er geen was, maar dat ze heel hard probeerden er een te maken.
De vrouwen hier zijn zo bang dat de andere vrouwen denken dat ze de baas willen spelen, dat ze geen enkele verantwoording willen nemen. Het zal hun katholieke achtergrond zijn dat ze hun kop niet boven het maaiveld durven te steken. Het verschil met moslim vrouwen is niet groot. Ik stond op het punt om te schreeuwen: 'Maak een afspraak met wie dan ook en houdt verder je kanis!!'

Ik ben niet geschikt voor een bemiddelende rol. Daarom hebben ze mij ook nooit gevraagd voor een betrekking als diplomaat...