De tandarts en zijn vluchtelingencrisis
Die opmerking was koren op zijn molen. Nou, daar hoeven we niet meer lang op te wachten met al die moslims die in aantocht waren, enzovoort enzoverder. Af en toe legde ik een houtje op het vuur om te kijken hoe hoog zijn toorn zou oplaaien. De arme man leeft in duizend angsten, maar niet voor de gevolgen van de klimaatwisseling, die volgens hem niet bestond. Als je ijsklontjes in een glas water legt, en het ijs smelt, is de waterstand in het glas niet veranderd. Of wel soms? Nou dan. Tegen zoveel logica kan ik niet op. Maar hij werkt goed. Snel en geruisloos. Hij zeurt, terwijl je met je mond vol wattenproppen, klemmen en boren ligt, je niet aan het hoofd over je vakantie. Of wat je van moslims vindt. Dat doet hij achteraf. Hij vraagt je trouwens niks, hij geeft zijn mening. Die man maakt zich zo druk, het zou ons niet verbazen als hij op een dag verpakt in een dwangbuis wordt afgevoerd.
Toch mag ik hem wel. En de inhoud van onze mond is sinds de Nederlandse tandarts niet meer zo goed aangepakt.
Ieder 3 nieuwe vullingen. Volgen er nog 4, als ik goed tel. Met witte keramiek, wat een stuk netter staat.
Dinsdag startte mijn auto weer eens niet wegens hevige regenval. Daar was zij tegen behandeld en het is ook lang goed gegaan daarna, maar het was toevallig ook zomer.
Maar goed, ik kon dus niet voor 3,50 naar de bejaardenbios (Ciné Blue), dus besloot ik met Marimon mee te gaan naar zijn koortje. Alleen om te luisteren. Maar daar kwam natuurlijk niets van in, ik moest in de kring en meezingen. Het kwam voor hun goed uit, want er zat maar één alt, tegen zeker zes sopranen op een rijtje, die overigens allemaal hun stem eens aan een kritisch onderzoek zouden moeten onderwerpen. De ervaring leert dat verreweg de meeste sopraantjes na hun zestigste verjaardag een octaaf zakken. Iedereen hoort het behalve zijzelf, blijkbaar. En de dirigente durft niets te zeggen, anders is zij de helft van haar koorleden kwijt. Die zij toch wel zal kwijtraken, want zij is Engels en hoewel ze verschrikkelijk haar best doet, wordt zij niet of nauwelijks begrepen door haar koorleden. Dit leidt tot akelige misverstanden. Misschien blijf ik wel om haar teksten te vertalen.
Woensdag hebben we kennis mogen maken met het culturele neusje van de zalm in ons dorpje. Een theatergroep uit Vire (dat hier niet eens zo ver vandaan ligt), bracht een spannende voorstelling, die zich buiten, op verschillende lokaties in het dorp, afspeelde. Het publiek kreeg bij de deur een deken en een klapstoel aangereikt en werd, door een man met een lamp, geleid van scene naar scene. Bordeauxe toestanden! Het deed ons groot plezier om zo dicht bij huis goed theater aan te treffen. En ook een bijbehorend publiek, waaronder wij verscheidene mensen herkenden, o.a. uit het koortje, van de muziekschool en de bio-tuinder. Zo zit je ineens tussen de groep mensen die je eigenlijk zocht. Hééé, dààr zitten jullie. Gevonden...!
Donderdag had ik de gelegenheid een diepteinterview af te nemen aan de bloemiste van Passiflore, in Domfront, alwaar ik een pakje af moest halen van het postorderbedrijf La Redoute.
Ik wilde graag weten wat zij vond van een voorgesteld verbod op vrachtverkeer, landbouwmachines en Convois Exceptionelles, door het centrum van Domfront. Er worden momenteel handtekeningen opgehaald voor dit hotte item, dat de bewoners verdeeld. De meeste bewoners zijn voor wegomlegging, een aantal commerçanten is tegen, omdat zij vrezen voor omzetverlies. Ik gooide dus een balletje op, omdat ik wel eens wilde weten wie er nu eigenlijk precies die tegenstanders waren. De deuren van de winkel stonden open en boven het geraas van de vrachtwagens schreeuwde ik in haar oor dat het toch zo'n vreselijke toestand was in Domfront en dat wij er niet meer winkelden vanwege de herrie en de stank.
Zij schreeuwde terug dat ze het wel mee vond vallen en dat ze inderdaad bang was minder klanten in haar zaak te krijgen. Maar, wierp ik tegen, een landbouwer stapt toch niet van zijn trekker om eventjes een bloemetje te kopen of lekker te gaan zitten lunchen?
Nee, maar als automobilisten zien dat er voor bepaalde voertuigen een omleiding is, dan gaan zij er vaak ook niet in. Dat er scheuren in de huizen komen was niet haar zorg, want het was toch een huurpand en bovendien lelijk want van na de oorlog. Tja..
Vandaag Vrijdag, stralend weer. Met veel moeite een enorme wildgroei aan Crocosmia, die bovenop en dwars door de plastic bodembedekker van de vorige eigenaar was gegroeid, ontzet.
De bolletjes dienen als ruilobject voor de planten en stekjestroc die aanstaande zondag in de tuin van een kasteel bij Domfront gaat plaatsvinden. Wie weet wat we er kunnen scoren. Onze tuin is nog lang niet vol!
Dit zijn Spaanse Margrieten. De Crocosmia ligt onthoofd te wachten op vervoer naar de troc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten