De school.

Dit is de hal van het gebouw waar ik mijzelf vrijwillig acht jaar lang, minimaal vijf uur per dag heb laten opsluiten.
Vrijwillig? Erger, ik stond te popelen. Broers en zus, allemaal naar school, ik alleen nog thuis. Daar gebeurt het, daar wil ik zijn. Daar ga ik wijsheid vinden, nieuwe woorden horen die mijn stagnerende gedachten uitbreiden. Leren lezen, alle geheimen uit de krant ontrafelen. Letters leren schrijven, woorden, hele zinnen, een verhaal. Nu ga ik ontdekken hoe mijn vader op de fiets toch altijd de weg naar oma in Wormerveer vindt, zou hij alle straatnamen van de wereld kennen? Welke trein je moet nemen om in Afrika te komen, waar iedereen zo vrolijk in rieten rokjes rond de kookpot danst. Waarom twee maal twee vier zou zijn, hoefde ik niet zo nodig te weten. Zolang ik centen en dubbeltjes op tafel in rijtjes van tien kon uitleggen en vervolgens de rijtjes kon optellen tot het geheel wisselbaar was voor een harde gulden, wist ik genoeg. Meer bezat ik toch nooit, zelfs niet na een verjaardag.

Maar dat duurde nog twee jaar. Eerst moest ik mij door de gevlochten matjes slaan, de poppenkamer en de meligheid van het 'zakdoekje leggen, niemand zeggen'.
In de eerste klas vond ik het in het begin wel spannend, het met de tong uit de mond met potlood overtekenen van letters op overtrekpapier. Dat ging nog wel, mijn boekje ging zelfs als voorbeeld door de klas, maar al gauw werkte mijn onvaste hand mij tegen. Hoe ik ook mijn best deed, de letters werden nooit zo als ik het voor ogen had en als het er dan eens een keer op begon te lijken, verknoeide op het eind een blauwe inktvlek steevast mijn oeuvre. Lezen, dat ging gelijk als een trein. Maar dat werkte ook weer tegen me, want ik had het nieuwe leesboekje in no time uit en dan begon het eindeloze wachten op het gestotter van de rest van de klas. In de hogere klassen mocht je vast je aardrijkskunde of geschiedenis gaan leren als je je taal en rekenopdrachten af had, daar had je nog eens iets aan. Maar het maakte het gat tussen de snellen en de tragen wel steeds groter. Gelukkig was ik ongedurig en snel afgeleid, waardoor het gat niet al te groot werd.

Als ik weer eens zat te wiebelen en te tateren, kreeg ik zo'n knal voor mijn kop dat ik in één maai in de hal belandde.
Dan moest je bij de rechtse pilaar gaan staan tot iemand je weer kwam ophalen. Ik stond daar graag een poosje om de tranen die in mijn ogen stonden te laten opdrogen. Want natuurlijk wilde je de afgang niet van een huilpartij en zo'n klap kwam altijd onverwacht. In die hal hing je ook je jas en werden de klompen uitgetrokken, want daar mocht je niet de school mee in klossen. Als je, bij extreme koude een molton lange broek onder je rok aanhad, moest die ook in de hal achterblijven. Op de trap, de overloop en de tweede trap naar boven, moest je als klas eerst verzamelen voor je de school uit mocht. Het duurde altijd een hele poos voor dat iedereen netjes twee aan twee op de treden stond. Waarna er van boven een zetje werd gegeven, waardoor de hele bubs als dominostenen van de trap afrolde en op een hoop in de hal belandde. Grappig, ja maar het ging wel van je vrije tijd af.

Een school zonder bijbel, zonder god noch gebod.
Het moet voor de leerkrachten niet makkelijk geweest zijn om dat stelletje wilden in toom te houden. Er werd veel gemept, en de grotere jongens sloegen ook terug. De rest van de klas was het publiek en koos een partij. Hup meester! hup Jantje!
Dat was voor ons aardige afleiding. De bovenmeester echter had de wind er goed onder en liet zich zeker niet slaan.
De situatie was bij hem in de klas omgekeerd, hij was de sadist en liet de kleintjes van de klas ongegeneerd de horlepiep dansen door met de kaartenstok op hun voeten te stampen. Zonder dat ze straf hadden, zomaar om te lachen. En dat deden we natuurlijk, vuile overlopers die we waren.

Zoveel kinderen in een klas. Ik ben het kleintje ergens achter.
Voor de aardige Indische meester een hele klus en ik neem het hem zeker niet kwalijk dat hij mij, praatjesmaker en grapjas, af en toe met een oorvijg op mijn nummer zette.

Ik ging graag naar school. Er viel altijd wat te beleven en je stak er nog eens wat op. Maar ik was geen slachtoffer en werd niet gepest, daar zorgde ik wel voor, een knal konden ze krijgen. Maar voor de moeizame leerders en zachte zielen, moet het een hel geweest zijn.

De prachtige school uit 1925 met de flessengroene tegels in de hal is gesloopt omdat er niet genoeg kinderen meer waren.
Een jaar later bouwden ze daar een woonwijk en moest er een nieuwe school gebouwd worden. Hadden ze dat niet eerder kunnen bedenken?

* Met 'ze' bedoel ik de verantwoordelijke bestuurders van dat moment.

Paling in de wei.

Maandag stond in het teken van het Proces, dat nu al anderhalf jaar boven ons hoofd hangt. De expert van de tegenpartij wilde foto's zien van de vegetatie op de muur. Ik had een in de sneeuw opgenomen filmpje van het terrein op Pied Sec plage gevonden waar de muur, verborgen onder de vegetatie op stond. De advokaat wist daar helaas geen weg mee, maar Marimon is niet voor één gaatje te vangen en heeft van de film foto's gemaakt. Verder hadden we nog andere foto's gevonden waarop wij en het huis verborgen waren in het groen.

Ook hebben we van de makelaar foto's gekregen, die dateren van het moment van verkoop. Maandag belde de advokaat dat er een mail met aanhangels naar ons onderweg was en maakte gelijk een afspraak met ons voor donderdag. Wij dus in de zenuwen de rest van de dag. Wat zou er in die mail staan???
Niks wat we al niet wisten, zo bleek.


Dinsdag mijn voituurke naar de garage voor een grote beurt, want ze moet in vorm zijn voor de grote reis die zij en ik volgende week zaterdag gaan maken. De riem voor de waterpomp enz. bleek versleten, dus dinsdag een herkansing.

Dinsdagavond op de dansles bleek dat wij ineens van een leien dakje dansten. Uiteindelijk, na 9 maanden, kunnen we zonder struikelen een paar dansjes dansen. Tjonge, dat kon ik vroeger al na één les. Leve de ouderdom.

Woensdag. De pianoles waar ik zo tegenop had gezien, verliep heel relaxed. Blijkbaar hadden we vorige week beiden last van kenningsmakingzenuwen gehad, want nu was hij heel aardig en ik van de weeromstuit ook. Ik heb er weer zin in en hij misschien ook?

Marimon heeft op deze zelfde heuglijke dag de gleuf naar de garage door het gemeentepad in één middag gehakt. Toevallig kwam de ene auto na de andere langs en ontstond er zowaar een file voor de gleuf. Diezelfde avond was de elektriekbuis onder gespit en de gleuf weer dicht, alsof er nooit iets gebeurd was.

Donderdag naar de advokaat, die heel blij was met de foto's. Wij hebben ons huiswerk goed gedaan, zei hij tevreden.
Dat vonden wij zelf ook, eigenlijk hebben we hem helemaal niet nodig.

Onze afspraak liep nogal uit, want onze Maître nam nogal de tijd, dus gauw een broodje shoarma er ingepropt, dat overigens heerlijk was. En de uitbaters, oudere Turken, waren uiterst voorkomend.Voor herhaling vatbaar.

Toen snel naar het kleine oude theater met de roodpluchen stoelen in Domfront, waar de opening van het seizoen plaats vond. Het haastig gegeten broodje shoarma met frietjes deed zijn werk en dra vielen we tegen elkaar aan in slaap. Na het zoveelste flauwe lied uit de melige voorstelling van Johnny Guitar met zijn blonde diva, zijn we als struikelend over een slapende dame, zonder al te veel ophef te maken, ontsnapt. Wij zijn daar echte experts in geworden. Tas en uitgetrokken kledingstukken bij elkaar rapen, wachten op het applaus... en Nu!

Tot slot gisteravond op ons eigen weidje, bij een ondergaande zon, brood met paling gegeten, eigenhandig gerookt en meegebracht door een onverwachte gast.
Dat was nu eens echt smullen...

Gasthond Jet. Was helemaal van slag door de lange reis (eerste keer), maar jaagt niet achter de kippen aan en laat de poezen met rust. Na een dag al meer op haar gemak.

Stormen loeien over La Chapelle

Het prachtige nazomerweer was na een helse en onverwachte nachtelijke storm, voorgoed van de baan. We moeten het voorlopig doen met een graad of 18, en dan mogen we nog niet mopperen want met de storm en begeleidend onweer, kwam ook de broodnodige en langverwachte regen los.

Dat was me een woest half uurtje afgelopen dinsdagnacht. Wij werden er wakker van en opgewonden sprongen we van raam naar raam. Oei oei oei, als het kippenhok het maar houdt..
Dat was eigenlijk onze enige zorg. De poezen waren ook wel buiten, maar die verstoppen zich wel ergens. Een kip daarentegen, kan in de storm een lekker eind weg fladderen.
Schade aan bomen is jammer, maar niet onoverkomelijk.

Toen ik echter de volgende dag Thérèse sprak, zat die in zak en as. Ze had de hele nacht geen oog dicht gedaan en had trillend op een stoel aan de keukentafel de verdere nacht doorgebracht.
Ze had enorme schade aan haar fruitbomen en de oogst kon ze vergeten, want die lag onrijp op de grond. Die appels en peren betekenen een groot deel van haar inkomen, hoewel je voor onze begrippen weinig betaald krijgt per stuk fruit. 1 cent per kilo, als ik het mij goed herinner. Het is Gefundenes Fressen, dat wel, want je mag ook in de bermen rapen, van bomen die van niemand en iedereen zijn. Je moet er wel heel wat bukwerk voor over hebben en dat met die pijnlijke artritisrug van haar.
Zij en een vriend met een motorzaag, waren al weer bezig de schade op te ruimen. Thérèse gaat nooit bij de pakken neerzitten en haar huisje stond nog. Op een dag vinden we haar onder het puin, maar dat gelooft ze niet. Bouw en woningtoezicht bemoeit zich hier nergens mee. Onbewoonbaarverklaarde woningen kennen ze hier niet, althans niet op het platteland.

De dag na de storm had ik voor het eerst les van de nieuwe piano leraar. Wat een afknapper! Niet dat hij niet vakbekwaam is, dat zal hij zeker zijn, maar ach en wee.. Ik moest een stukje voorspelen en van de zenuwen ging dat natuurlijk helemaal mis. Ik lees de noten te langzaam, hij ziet niets in de méthode die ik volg (waarbij je al spelend noten leert), alles was niet goed.
Jacky!! Wat heb je ons aangedaan om zomaar dood neer te vallen zonder waarschuwing. Mijn pianoleven zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik vond gelukkkig troost bij een piano-vriendin, die ook voor het eerst les van 'de nieuwe' had en die ook door hem was afgekraakt. Samen konden we treuren om Jacky. Maar zijn kritiek heeft ook een positief effect op me gehad. Na een dag van totale ontmoediging, die verergerd werd door de aanblik van de kaalgehakte tuin in Pied Sec, heb ik mij op de theorie gestort met al het fanatisme dat ergens in mij blijkt te schuilen.
Ik weet inmiddels al weer heel wat meer, nu nog wat sneller. Hoewel Jacky er altijd op hamerde om langzaam te spelen.
U vraagt en wij draaien.

Het proces over het terras in Pied Sec lijkt zich ten goede te keren. Alleen veel gedoe, want met het filmpje in de sneeuw met groene heg, bewijsstuk nummer één, weet onze advokaat geen raad. Volgens hem wordt er in de rechtszaal alleen gewerkt met tastbare foto's. Volgens ons heeft hij gewoon geen kaas gegeten van moderne media. Marimon doet inmiddels zijn best om het filmpje in foto's om te zetten.

Wordt vervolgd....A suivre...

Terug naar Pied Sec plage.

We zijn weer terug van onze missie in de Charente-Maritime, waar we waren geconvoceerd op ons eigen Pied Sec, teneinde een geschil tussen kopers en verkopers op te lossen.

De kwestie was, dat de kopers van Pied Sec plage ons een maand na de koop, een proces aangedaan hadden wegens verborgen gebreken. Nu ging het er om of wij van die gebreken afwisten of niet, want anders zijn ze niet verborgen. Daartoe had de tegenpartij een expert in de arm genomen die de gebreken nader moest beschouwen.

Het ging over twee dingen: de algemene afvoer van gebruikt water en het terras.
De afvoer hadden we meteen toegezegd te betalen, want het te betalen bedrag was het gestechel niet waard.
Blijft over het terras, waarvan de toplaag gaten, kuilen en losse tegels vertoonde. Daarover hadden we bij de koop gesproken, in aanwezigheid van de makelaar. Zij dachten dat wel te kunnen repareren. Na een maand wilden ze aan de werkzaamheden beginnen en merkten, na de begroeiïng van de zij en voormuur gehaald te hebben, dat deze scheuren vertoonden.
Zij vinden dat wij dit willens en wetens verdonkeremaand hebben en eisen 15.000 Euro van ons om het terras af te breken en opnieuw weer op te bouwen.

Bij de vergadering, die plaats vond in de totaal veranderde woonkamer van 'ons' huis, waren aanwezig: De expert van de tegenpartij, de expert van onze verzekering, de advocaat van de tegenpartij, onze advocaat (een veel te lief meisje), en de advocaat van Claude, de  voormalig eigenaar van wie wij het huis indertijd gekocht hebben en die ook aangeklaagd is. En dan natuurlijk de tegenpartij, Claude en wij. Na het officiële gedeelte, waarbij van alles voorgelezen werd wat wij al wisten, begon ik mij zoetjes aan groen en geel te ergeren aan de jolige sfeer van toffe jongens onder elkaar die al gauw ontstond. Hierbij had de expert van de tegenpartij luid kraaiend het hoogste woord. Hij en de advokaat kenden elkaar goed natuurlijk, zij waren van hetzelfde parket en doen duidelijk meer klusjes samen. Het lag op het puntje van mijn tong om te vragen wat er zo lollig was aan de situatie, die ons of de tegenpartij in een paar minuten tijd flink armer of rijker kon maken. Voor hun was het blijkbaar een soort schoolreisje, want zoals later onze expert zei: dit is een makkelijk klusje.
Zij gingen wel allemaal  diepzinnig in de spleten staan staren, maar waar het om draaide was, wisten wij van het bestaan daarvan, of niet. Was daar een zodanige vegetatie dat wij (en ook Claude), daar niet doorheen konden kijken. De zoon van de tegenpartij groef zijn eigen graf, want ijverig toonde hij op zijn lap top een prachtige foto die ooit de makelaar naar ze had gestuurd, met een meter dikke vegetatie, die de muur totaal aan het zicht  onttrok. Nu ging het er nog om, was die vegetatie bladhoudend in de winter?

Waar ik mij ook zorgen over maakte, was dat de expert en advocaat van de tegenpartij, zoals gezegd veel meer praatjes hadden dan onze expert en advocaten, die (veel te) aardig en bescheiden waren. Ik was bang dat wij ons in een hoekje zouden laten brallen. Dat viel achteraf wel mee.
Over drie weken zijn hun rapporten klaar en weten wij meer.

Gelukkig vond ik vanmorgen bij mij foto's een filmpje dat ik in de winter in de sneeuw had opgenomen. Er staat een meter dikke heg op, vol in het blad.

Maar wat was het fijn om onze buren terug te zien. Vlak voor de sessie gingen we even langs, zodat we vanaf een strategisch punt de aankomst van de experts en advocaten konden begluren. Toen buurman Tourtelot ons in de gaten kreeg, keek hij eerst ongelovig en begon toen te springen van blijdschap. Hij omhelsde ons zodanig dat hij ons bijna fijn kneep en bedekte mijn gezicht met dikke kussen. Zijn vrouwtje Piggelmee is inmiddels totaal dement, maar zei dat ze ons herkende en kuste ons keer op keer. In de intimiteit van de keuken konden we heerlijk roddelen over onze gezamelijke vijand, want zij bleken ook al snel ruzie met de nieuwe bewoners gekregen te hebben. Over illegaal branden en verdwenen lammetjes en van alles wat er nog mis kan gaan tussen buren. Wat is het heerlijk om gelijk te krijgen, wat er ook gebeurd is, alleen omdat je vrienden of goede buren bent.

Na afloop nog even napraten met Tourtelot, zijn vrouwtje en Claude. Naroddelen bedoel ik eigenlijk.

Bij het afscheid kreeg ik een zak vol zelfgeraapt wilde bloemenzaad en de mooiste veren en vleugels van roofvogels die hij had verzameld in de loop der tijd. Met een verwarmd hart en een buik vol eigengestookte pinaud, reden wij gelukkig huiswaarts.

Overigens is Pied Sec één kale vlakte geworden. Alle bomen gekapt, alle hokjes gesloopt, alle heggen met wortel en tak uit de grond gerukt met de pelleteuse.  Het puin hebben ze in de vijver gegooid, want madam houdt niet van kikkers. Ook niet van schapen, want zij vond dat schapen stinken, waarop Tourtelot haar meedeelde dat zij eens aan haarzelf moest ruiken, waarna ze geen woord meer gewisseld hebben. Kom niet aan Tourtelot zijn schapen.

Nazomeren..

 De meteorologische herfst is begonnen, wat je kunt zien aan de bedauwde spinnenwebben en rood geklieder in de keuken.

Het lijkt wel een laboratorium voor bloedanalyse, maar de bedoeling is dat er in de ijsblokjeshouder colis ontstaan, die je dan op een later tijdstip, als het koud en vriezerig is en er geen bramen meer te koop zijn, kunt ontdooien om over je toetje te smeren. Veel werk en veel te zoet, maar geloof mij, tijdens een barre winter ga je dat waarderen. Er zit ook nog Kirsch door, dat warmt en verblijdt. Tussen het geknoei door heb ik ook nog Marimon's steunkousen gewassen. Als dat maar goed afloopt, gelukkig dat ze zwart zijn.

Vanmorgen la Journée des Associations bezocht, waar je jezelf kunt inschrijven voor buitenhuise bezigheden. Ik twijfelde tussen Zumba of Country, maar Marimon vindt dat ik dan wel gelijk kan doorlopen naar de Majorettenstand, maar dat vind ik te ver gaan. Marimon denkt aan Badminton, sinds hij zo'n succes gehad heeft in de competitie tegen de Engelse buurjongetjes, durft hij dat wel aan.

Wij hebben nog een paar dagen bedenktijd. I.i.g. gaan we niet meer aquagymen, te duur als je bedenkt hoeveel keer we afwezig zijn. Het zal er wel weer op uit draaien dat wij ons nergens voor inschrijven, ten minste niet iets sportiefs.

Wel pianoles, hoewel de voortgang hiervan even aan een zijden draadje hing doordat Jacky, mijn pianoleraar plotseling bleek te zijn overleden. De muziekschool wist het uit de krant, ze hebben er nooit officieel bericht van gehad en hebben geen idee wat gebeurd kan zijn. Jacky's vrouw was vorig jaar overleden en sindsdien leefde hij in een soort overlevingsroes, verwaarloosd en chaotisch. Hij laat een dochter van 20 achter, die ook niet weet hoe het nu allemaal moet. Vandaar dat er geen melding van is gemaakt, denk ik. Hij woonde in Caen, dus het duurt even voordat de tam-tam Domfront bereikt over die afstand.
Er is in alle haast een nieuwe leraar opgetrommeld, met wie ik nog kennis moet maken.

Het zomerweer houdt intussen nog steeds aan. Het regent nooit en alles is kurkdroog. Tot overmaat is de pomp in de put kapot. Heeft wellicht te lang overuren gedraaid. Dus dat betekent handgieteren.
Het gras zal, als het zo droog blijft, voor de laatste keer gemaaid zijn. Zelfs het achterste achterveld is gemaaid, zodat de buurt niet hoeft te mopperen over zoveel verwaarlozing, (via Thérèse hoor ik wat de buurt er van zegt).

Ik houd het even een beetje rustig en doe alleen het hoognodige in huis en tuin.
In de middag ben ik vaak hier te vinden, aan de schaduwkant.

Met volledig achterovergeklapte stoel dan meestal.

Wij houden het nog wel even uit, deze zomer...die eigenlijk dus al herfst is.