Paling in de wei.

Maandag stond in het teken van het Proces, dat nu al anderhalf jaar boven ons hoofd hangt. De expert van de tegenpartij wilde foto's zien van de vegetatie op de muur. Ik had een in de sneeuw opgenomen filmpje van het terrein op Pied Sec plage gevonden waar de muur, verborgen onder de vegetatie op stond. De advokaat wist daar helaas geen weg mee, maar Marimon is niet voor één gaatje te vangen en heeft van de film foto's gemaakt. Verder hadden we nog andere foto's gevonden waarop wij en het huis verborgen waren in het groen.

Ook hebben we van de makelaar foto's gekregen, die dateren van het moment van verkoop. Maandag belde de advokaat dat er een mail met aanhangels naar ons onderweg was en maakte gelijk een afspraak met ons voor donderdag. Wij dus in de zenuwen de rest van de dag. Wat zou er in die mail staan???
Niks wat we al niet wisten, zo bleek.


Dinsdag mijn voituurke naar de garage voor een grote beurt, want ze moet in vorm zijn voor de grote reis die zij en ik volgende week zaterdag gaan maken. De riem voor de waterpomp enz. bleek versleten, dus dinsdag een herkansing.

Dinsdagavond op de dansles bleek dat wij ineens van een leien dakje dansten. Uiteindelijk, na 9 maanden, kunnen we zonder struikelen een paar dansjes dansen. Tjonge, dat kon ik vroeger al na één les. Leve de ouderdom.

Woensdag. De pianoles waar ik zo tegenop had gezien, verliep heel relaxed. Blijkbaar hadden we vorige week beiden last van kenningsmakingzenuwen gehad, want nu was hij heel aardig en ik van de weeromstuit ook. Ik heb er weer zin in en hij misschien ook?

Marimon heeft op deze zelfde heuglijke dag de gleuf naar de garage door het gemeentepad in één middag gehakt. Toevallig kwam de ene auto na de andere langs en ontstond er zowaar een file voor de gleuf. Diezelfde avond was de elektriekbuis onder gespit en de gleuf weer dicht, alsof er nooit iets gebeurd was.

Donderdag naar de advokaat, die heel blij was met de foto's. Wij hebben ons huiswerk goed gedaan, zei hij tevreden.
Dat vonden wij zelf ook, eigenlijk hebben we hem helemaal niet nodig.

Onze afspraak liep nogal uit, want onze Maître nam nogal de tijd, dus gauw een broodje shoarma er ingepropt, dat overigens heerlijk was. En de uitbaters, oudere Turken, waren uiterst voorkomend.Voor herhaling vatbaar.

Toen snel naar het kleine oude theater met de roodpluchen stoelen in Domfront, waar de opening van het seizoen plaats vond. Het haastig gegeten broodje shoarma met frietjes deed zijn werk en dra vielen we tegen elkaar aan in slaap. Na het zoveelste flauwe lied uit de melige voorstelling van Johnny Guitar met zijn blonde diva, zijn we als struikelend over een slapende dame, zonder al te veel ophef te maken, ontsnapt. Wij zijn daar echte experts in geworden. Tas en uitgetrokken kledingstukken bij elkaar rapen, wachten op het applaus... en Nu!

Tot slot gisteravond op ons eigen weidje, bij een ondergaande zon, brood met paling gegeten, eigenhandig gerookt en meegebracht door een onverwachte gast.
Dat was nu eens echt smullen...

Gasthond Jet. Was helemaal van slag door de lange reis (eerste keer), maar jaagt niet achter de kippen aan en laat de poezen met rust. Na een dag al meer op haar gemak.