Het was vandaag uitzonderlijk druk op La Chapelle en een lawaai als een oordeel. Ik ben dat niet meer gewend en mijn gedachten gingen uit naar mensen die midden in de stad wonen en iedere dag in zo'n heksenketel zitten.
Het geval was dat de Markies van Carrabas en zijn broer gehoor gegeven hadden aan mijn voorstel om de meidoornhaag, die rondom de kapel groeit en die door klimop wordt verstikt, kort aan de grond af te zagen zodat het makkelijker is de sluipmoordenaar te verwijderen. De helft heeft inmiddels al het loodje gelegd, zoals ik vorig jaar heb kunnen vaststellen toen ik aan het reddingswerk was begonnen en daar al gauw weer van af moest zien wegens, met handschoenen en al, doorboorde vingertoppen. Marimon had het idee nog een toontje aan de motorzagen toe te voegen en ging vrolijk, met oorkleppen op, gras maaien.
Dit is niet een gekrompen Marimon, maar de broer van de Markies.
In deze periode van het jaar wordt de kapel drukker bezocht dan anders, omdat men er op uittrekt om de bloeiende perenbomen te zien. Soms komt een verdwaalde bloesemspotter dan bij ons terecht. Vaker is het om de kapel te doen, of om de bron, die daar achter ligt. Vanmiddag landden er ook weer een bundeltje fietsers, die het troffen want de Markies zelf bleek aanwezig. Op het moment dat deze de sleutel bij mij kwam halen om de fietsers de kapel van binnen te laten zien, had hij ze al helemaal ingelicht over de geschiedenis van zijn adelijke familie en de kapel. Ook wisten ze al dat hij konijnen fokte. Toen ik met hem en de sleutel bij ze terugkeerde, dachten zij logischerwijze, dat ik madame de Markiezin van Carrabas was. Nieuwsgierige blikken, gebuig en geknik. Ik wilde wel even meespelen, maar had daar spijt van toen één van de bezoekers vroeg of die konijnen voor de slacht waren of voor de rasfokkerij. Welnee, zei ik eerlijk. Zij dienen voor proeven op medicijnen. Ik zag de schrik in haar ogen en de omwenteling in haar gevoelens. Labaratoriumkonijnenfokker, dat is toch niets voor een Markies, zag ik haar denken. Ik voelde me gelijk medeschuldig, hoewel ik niet echt de Markiezin van Carrabas was, maar dat kon ik haar niet meer uitleggen, want zij verdween de kapel in met het idee dat de adel in Frankrijk wel heel laag gezonken was.
Afijn, ik heb weer wat werk er bij. Ik mag de hedera van de voetjes slopen. Nu moet ik wel, want het was mijn idee om ze te redden door ze af te zagen. Een sisyphusarbeid, want als je helemaal rond bent geweest is het aan het begin weer aangegroeid. Ook de onkruid op het padje voor de kapel zal ik met de hand moeten verwijderen om te voorkomen dat de Markies de gifspuit ter hand neemt.
Dat heb ik nu bereikt met mijn bemoeizucht.
Zucht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten