Terug van een herfstig weekend Nederland. Zaterdag heen, Maandag terug. Onze bezoeken worden steeds compacter.
Zaterdag vroeg heen. Eerste stop boekhandel 'Het Paard van Troje', in Goes. Gekocht: Murat Isik-Wees onzichtbaar, Wim Sonneveld & Friso Wiegersma- Niemand dan wij. Joseph Roth- In het land van de eeuwige zomer. Jos Palm- De gewone man. Freek de Jonge- Ben ik een Zeeuw?Govert Schilling- Deining in de ruimtetijd. Franca Treur- Hoor nu mijn stem. En dan als toegift: De Affaire Noortman van Ron Couwenhoven, over de bekende kunsthandelaar en ereburger van Maastricht en hoe hij de boel belazerd had.
Dit laatste boek gaat straks door naar mijn zus in Canada, want de hoofdpersoon was een dorpsgenoot van ons en van mij ook nog een schoolgenoot. Wij lezen graag over andermans ondergang, vandaar.
Van Goes, waar het snerpend koud was, snel door naar Haarlem waar het niet warmer was, maar een binnenstad met kerstverlichting en veel kroegen en roodverlichte ramen geeft je toch een warmer gevoel. Wij moesten zijn in de Toneelschuur, om er een voorstelling van Pinter te bekijken om half 9 's avonds en waren door onze vlucht uit Goes, uren te vroeg. Dat was niet erg, want we konden kiezen uit wel 100 eet-en drinkgelegenheden, naar het leek. We kozen een tapastentje, waar we het ene na het andere bordje lekkers naar binnen werkten, steeds vergezeld van een jonge klare, zodat we op de duur maar opkrasten naar de schuur voor we snurkend in slaap zouden vallen. Daar konden we alcoholloos vast aan onze voorraad boeken beginnen.
De voorstelling die we gingen zien heette: 'De Huisbewaarder'.
Tekst van Harold Pinter, regie Paul Knieriem.
Gespeeld door Jan Paul Buijs, René van het Hof en Lowie van Oers.
We hebben genoten. Het is toch anders als je een stuk in je eigen taal hoort, want in een andere taal, ook al ken je die goed, mis je toch soms een belangrijk detail. En het was fantastisch goed gespeeld en geregisseerd. Het stuk gaat nog de rest van de maand november en de hele maand december door het land. Zeer de moeite waard om te gaan zien.
En toen naar Wormer in het holst van de natte en winderige avond. Maar eerst, hoe komen we ooit weg uit deze nauwe, doodlopende, door betonnen paaltjes afgezette rimboe? Vooruit, achteruit, stop, omkeren, steken, draaien, verboden, eenrichting alleen voor fietsers, die overigens wel allemaal een behoorlijk voor-en achterlicht bezitten, wat nog niet wil zeggen dat je ze ook ziet aan de zijkant van je auto in de stromende regen. En zij jou helemaal niet vanonder hun ijsmutsen en flapperende regencapes.
Het is goed gegaan, wij vonden zonder mankeren de Zonnedauw aan een grote plas, waar we de volgende morgen wakker werden met het gekrijs van meeuwen en konden ontbijten met een bonte specht en een bruine fazant. Niet op ons bord, maar voor ons bord.
Zondagmorgen een ritje door mijn verleden. Tot mijn verbazing stond het er allemaal nog. Het huis van mijn tante aan Plein13, het huis van mijn oma aan de Rembrandtkade, ze stonden er nog steeds. Alleen de kano was weg. De Zaanse bocht was nauwelijks veranderd, de ene fabriek stonk als vanouds nog harder dan de ander. Kneuterig, krap, gezellig en winderig.
Zaans huis, geen familie.
Zondagmiddag 90ste verjaardag van de aangetrouwde moeder/oma, van Marimon. Gezellig met de schoonzussen en de zwagers en hun nakomelingen. Langzamerhand voel ik mij de oude tante die veel kan verhalen. Heerlijk eten in restaurant Brasseria in Dronten.
Zeer goede service, aangename bediening.
Weer in avondlijk donker op pad. Ditmaal naar het stadje T., waar wij de nacht hebben doorgebracht om de volgende morgen vroeg te vertrekken naar Bergen op Zoom, om mijn paspoort te verlengen. Moet hem binnen drie maanden ophalen, anders mag ik weer 99 euro betalen. Dat wordt dus weer een reisje naar het Noorden.
Tijdens de terugreis hadden we de hand van de Heer boven ons hoofd om ons door diepe watergeulen langs spattende vrachtwagens te loodsen. Het leek wel of we in de car-wash zaten.
Maar het is gelukt. De poezen en de kippen waren blij. Vooral de kippen die, na drie dagen zelfbestuur in de ren, welhaast verwilderd waren. Ze zijn er nog niet aan toe, denk ik.
Toen wij nog in Nederland woonden, in een vorige eeuw, maakte ik deel uit van een organisatie die hulp aanbood aan Roemeense zigeuners. Ieder lid kreeg een gezin toegewezen dat door hem/haar geholpen werd. Een soort gezinsbuddy. Ik had gevraagd voor een klein gezin, dat leek me overzichtelijker. Daar kwam de foto, een moeder alleen met twee kleine kinderen.
Later bleek dat er ook een man aanvast zat en nog twee jongere kinderen in een weeshuis. De bedoeling was dat de buddy gedurende het jaar een doos vulde naar de behoefte van dit gezin.
Door correspondentie met de moeder, kreeg ik een idee van wat ze nodig had. Dat was zo'n beetje alles, want ze had niks.
Eens per jaar werden de gevulde dozen, waarvoor ieder een bedrag betaald had om het vervoer te bekostigen, naar Roemenië gereden, waar ze aan de gezinnen uitgedeeld werden. In 2001, toen we net in Frankrijk woonden, ben ik meegeweest naar de dozenuitdeel en heb ik mijn, inmiddels uitgebreide, gezin leren kennen.
Laten bij het begin beginnen.
Toen ik de eerste foto binnen kreeg, was de moeder (Vica), 29 jaar jong en had twee kinderen van 4 en 7 jaar oud. Al corresponderend (ik had inmiddels wat Roemeens geleerd), begreep ik dat Vica bij haar moeder inwoonde omdat ze zelf geen huis had, en dat haar moeder haar verbood haar man te zien omdat er dan nog meer kindertjes zouden komen. Waar zij geen ongelijk in had, naar later bleek. Vica was zeer ongelukkig in deze situatie, vooral ook omdat haar moeder een tang was en ze ook nog twee kindertjes in het weeshuis had, die haar moeder niet in huis wilde hebben.
Goed, na wat fundraising en praktische hulp van de Stichting ter plaatse, konden Vica en haar man met sloopmateriaal een huisje bouwen op een terrein waar andere zigeuners ook al hun hutje hadden geïmproviseerd. Zoals deze hieronder.
Toen het huisje klaar was, konden zij hun twee verloren schaapjes uit het weeshuis halen en was hun geluk compleet.
Niet lang daarna stond ik voor hun neus en hoe ze het zo snel geflikt hadden weet ik niet, maar er waren nog twee kinderen bij gekomen. Wat ik in die week allemaal beleefd heb is te veel om in een blogje te vertellen, alleen over Vali wil ik nog even wat kwijt. Het is het jongetje van de eerste foto die ik toegestuurd kreeg. Op de foto 4, toen ik op bezoek kwam 7. Voor alle kinderen zat er een winterjasje in de doos, behalve voor hem.
Hij liep daar in dat dunne flodderjasje terwijl de winter voor de deur stond en ik kon het niet aanzien. Ik ben toen met hem naar het enige grote warenhuis gegaan die de plaats rijk was en waar nog nooit een zigeuner een voet had gezet. Daar hebben we een gloednieuw jasje voor hem uitgezocht. Deze gebeurtenis moet voor hem een onuitwisbare indruk gemaakt hebben.
Na jaren in Frankrijk had ik het contact verloren, maar sinds we in het tijdperk van I-pads en facebook zijn beland, voilà wie er op mijn scherm verscheen. Vali, inmiddels 22, zwervend door Europa. Dan duikt hij op in Parijs, dan weer in Rome. Niet als studenttoerist met een tussenjaar. Nee, op zoek naar werk, bedelend , slapend op straat. Hij vraagt mijn hulp, ik de rijke dame die helemaal naar Roemenië kwam en een jasje voor hem kocht in het Warenhuis.
Of ik geen werk voor hem heb of werk voor hem weet.
Nee, dat heb ik niet. Ik ben maar een arme oude dame met een pensioentje. Blijf alsjeblieft waar je bent, straks heb ik heel Roemenië op m'n nek. Wat een afgang. Dat ik niks voor die jongen kan doen, zelfs als zijn vader kanker krijgt en sterft.
Akelig voor je jongen, gecondoleerd.
Maar, sans rancune. Hij duikt weer op, terug in Roemenië, inmiddels al weer twee jaar getrouwd, zijn vrouw is zwanger.
Hij werkt en verdient centjes waarmee hij de hele familie onderhoudt. Niet alleen zijn eigen vrouw en kindje, maar ook zijn moeder en inmiddels 11 kinderen. De kinderen gaan allemaal naar school, want dat hebben wij van de Stichting ze zo geleerd. Ga naar school en je zult werk krijgen, carrière maken.
Maar niet heus, niemand neemt een zigeuner aan. Zij zullen altijd in die armoespiraal blijven. 24 jaar en al vader van 12 kinderen.
Good luck,Vali. Houd je taai. De dame uit Holland zal jullie een Kerstkaart sturen.
Geen Sintere Sintere Maarten hier maar, 'Mort pour la France'.
De eerste keer dat wij in zo'n ceremonie vielen, was in de Lot, waar wij kampeerden (kamperen op 11 november?). Het zal 8 mei geweest zijn, herdenking van 'La Victoire' 1945. Wij vroegen ons toen af wat de menigte toch bij elke voorgelezen naam op het monument mompelde, maar daar zijn we inmiddels achter.
Vanmorgen waren wij net niet aanwezig bij de herdenkingsceremonie van de soldaten gesneuveld in 'La Grande Guerre'. We waren iets te laat uit bed en verdeden toen nog eens 5 minuten met het zoeken naar een geschikt hoofddeksel, want het motterde en een paraplu was i.v.m. de harde windvlagen geen optie. Maar we waren wel op tijd voor de koffie met cake in de Salle des Fêtes, waar de toet en blaasclub juist begon te spelen toen wij binnenwoeien. 'We hebben op jullie gewacht!', riep de dirigent blij, en gaf het startsein.
Na afloop hield de voorzitter van oudstrijders (van Algérie), een toespraak en vroeg, bad, smeekte om een nieuwe vaandeldrager, nu onze buurman Maurice zich pleegt voort te bewegen d.m.v. een rollater met zuurstoftank. Volgens mij kan daar best een vlag bij, maar hij vond kennelijk van niet. Toen heb ik Marimon maar voorgedragen, hij lijkt mij daar wegens zijn lengte en houding uiterst geschikt voor, dan wordt die vlag ook eens een keer gezien, want die Maurice is maar een heel klein mannetje.
Vanmiddag gaan we naar de bioscoop om daar een film te bekijken, die vertelt over het gesjoemel met oorlogsmonumenten na de oorlog en de herbegrafenissen van soldaten, die zo maar ergens op het slagveld waren ondergespit (lekker baantje). Deze soldaten zouden toen een eerlijk en eerbaar graf krijgen, met de juiste naam er op. Daar bleek dus ook enorm de hand mee gelicht, want het is natuurlijk een onmogelijke uitzoekerij welke hand bij welke arm hoort, dus hebben de gravers zomaar wat in de kuil gekwakt. En de familie maar wenen bij het graf met de verkeerde inhoud.
De film heet: Au revoir là haut, naar het boek met dezelfde titel, geschreven door : Pierre Lemaître.
Afijn, gister waren we op de reizende brocante die zo iedere drie, vier maanden een buurtdorp aandoet, met steeds nieuwe aanvoer. Waar ze het toch allemaal vandaan halen weet ik niet. En weer zo goedkoop! Jammer dat we vol zitten en geen geld hadden.
Maar toch nog iets bemachtigd,
Lampjes kunnen we altijd gebruiken en deze waren maar 5 euro. De vaas voor mijn Dahlia's, 2 euro. 's Middags ben ik nog teruggegaan voor de sjaaltes (nieuw), 2 euro per stuk. Ik liep toen tegen een schuimspaan aan, die wij in de super vergeefs hadden gezocht. Ook heb ik nog een toepasselijk wandbordje voor Marimon meegenomen. Iereen weer blij.
Het bordje met de schuimspaan kostten samen 60 centimes.
Vanmorgen deelde 'le ministère de l'intérieur' van la République Française, mij officieel mede dat: juffrouw Bakker Krentekakker, haar bij snelheidsovertredingen verloren punten weer terugverdiend had. Hoera, zij heeft er weer 12, zodat zij weer een tijdje aan kan krossen. Bovendien was het stralend weer, zodat we buiten hebben kunnen eten aan de pick-nicktafel en ik de Ouest France heb kunnen lezen in de zon. Zonder zonnebril, maar die moest even op, omdat ik anders mijn fotocamera niet kon bedienen. Het maken van een selfie vind ik nog steeds geen sinecure.
De bijtjes zijn ook nog steeds wakker en doen zich te goed aan de enige (en mooiste), herfstaster die nog bloeit. Happiness alom.
Natuurlijk niet overal op de wereld, want het nieuws gaf vanmorgen om 7 uur alweer een schietpartij door in een kerk in de Verenigde Staten. Waar anders? Daar kan ik niets aan doen, hadden de kerkganger maar een pistool mee moeten nemen in de kerk, hadden ze terug kunnen schieten. Buiten liepen toevallig wel twee bewapende mannen rond (hier ook altijd in het dorp rond kerktijd), die gingen prompt achter hem aan, maar niet nadat de ene al een klein vuurgevecht met de shooter had gehouden. Kijk, in Amerika beleef je nog eens wat op zondagmorgen. Dan is het hier maar een saaie boel.
Wat wij nu weer wel hebben, en dat heb je dààr nu weer niet, denk ik, is een overval op een trein op zondagavond. Dat was vorige week, in België. De Walibi midnightspecial kwam vlak voor station Brussel tot stilstand in een tunnel doordat er aan de noodrem werd getrokken door een 100tal jongeren, niet één keer, maar vele malen achter elkaar, zodat de trein daar een paar uur heeft stil moeten staan. Zij bedreigden de treinbestuurder, lieten hem niet bij de noodrem om die te ontgrendelen, duwden en trokken en lieten hem zelfs tekkelen. Ook toen de bestuurder 30 man politie had opgetrommeld, bleven ze gewoon doorgaan met klieren en aan de noodrem trekken. Zij raakten zelfs onderling slaags, omdat de ene groep door wilde en de andere er nog geen genoeg van had.
Ik vind dit een angstwekkend verhaal. Niet zo zeer voor mezelf,
want ik houd niet van Halloween en nog minder van Walibi, dus ik geloof niet dat ik ooit in Brussel of waar dan ook in een WalibiHalloween nachttrein terecht kom.
Maar het idee dat een groep jongeren, die elkaar niet eens kennen, zo opgefokt kunnen raken, misschien wel door die enge Halloween, dat ze met z'n allen een trein kunnen gijzelen en waar de politie dan ook nog machteloos tegenover staat. Er is er niet een opgepakt, ze hebben hun gratis lolletje gehad en gingen vrolijk slapen. De conducteur en zijn bijrijder zaten met de geestelijke brokken.
In de krant was er weinig over terug te vinden, alleen het uitgebreide en spannende verslag van de bestuurder.
Over die schietpartij in de States vind ik trouwens ook niks in de kranten. Het wordt zeker al te gewoon.
