Later bleek dat er ook een man aanvast zat en nog twee jongere kinderen in een weeshuis. De bedoeling was dat de buddy gedurende het jaar een doos vulde naar de behoefte van dit gezin.
Door correspondentie met de moeder, kreeg ik een idee van wat ze nodig had. Dat was zo'n beetje alles, want ze had niks.
Eens per jaar werden de gevulde dozen, waarvoor ieder een bedrag betaald had om het vervoer te bekostigen, naar Roemenië gereden, waar ze aan de gezinnen uitgedeeld werden. In 2001, toen we net in Frankrijk woonden, ben ik meegeweest naar de dozenuitdeel en heb ik mijn, inmiddels uitgebreide, gezin leren kennen.
Laten bij het begin beginnen.
Toen ik de eerste foto binnen kreeg, was de moeder (Vica), 29 jaar jong en had twee kinderen van 4 en 7 jaar oud. Al corresponderend (ik had inmiddels wat Roemeens geleerd), begreep ik dat Vica bij haar moeder inwoonde omdat ze zelf geen huis had, en dat haar moeder haar verbood haar man te zien omdat er dan nog meer kindertjes zouden komen. Waar zij geen ongelijk in had, naar later bleek. Vica was zeer ongelukkig in deze situatie, vooral ook omdat haar moeder een tang was en ze ook nog twee kindertjes in het weeshuis had, die haar moeder niet in huis wilde hebben.
Goed, na wat fundraising en praktische hulp van de Stichting ter plaatse, konden Vica en haar man met sloopmateriaal een huisje bouwen op een terrein waar andere zigeuners ook al hun hutje hadden geïmproviseerd. Zoals deze hieronder.
Toen het huisje klaar was, konden zij hun twee verloren schaapjes uit het weeshuis halen en was hun geluk compleet.
Niet lang daarna stond ik voor hun neus en hoe ze het zo snel geflikt hadden weet ik niet, maar er waren nog twee kinderen bij gekomen. Wat ik in die week allemaal beleefd heb is te veel om in een blogje te vertellen, alleen over Vali wil ik nog even wat kwijt. Het is het jongetje van de eerste foto die ik toegestuurd kreeg. Op de foto 4, toen ik op bezoek kwam 7. Voor alle kinderen zat er een winterjasje in de doos, behalve voor hem.
Hij liep daar in dat dunne flodderjasje terwijl de winter voor de deur stond en ik kon het niet aanzien. Ik ben toen met hem naar het enige grote warenhuis gegaan die de plaats rijk was en waar nog nooit een zigeuner een voet had gezet. Daar hebben we een gloednieuw jasje voor hem uitgezocht. Deze gebeurtenis moet voor hem een onuitwisbare indruk gemaakt hebben.
Na jaren in Frankrijk had ik het contact verloren, maar sinds we in het tijdperk van I-pads en facebook zijn beland, voilà wie er op mijn scherm verscheen. Vali, inmiddels 22, zwervend door Europa. Dan duikt hij op in Parijs, dan weer in Rome. Niet als studenttoerist met een tussenjaar. Nee, op zoek naar werk, bedelend , slapend op straat. Hij vraagt mijn hulp, ik de rijke dame die helemaal naar Roemenië kwam en een jasje voor hem kocht in het Warenhuis.
Of ik geen werk voor hem heb of werk voor hem weet.
Nee, dat heb ik niet. Ik ben maar een arme oude dame met een pensioentje. Blijf alsjeblieft waar je bent, straks heb ik heel Roemenië op m'n nek. Wat een afgang. Dat ik niks voor die jongen kan doen, zelfs als zijn vader kanker krijgt en sterft.
Akelig voor je jongen, gecondoleerd.
Maar, sans rancune. Hij duikt weer op, terug in Roemenië, inmiddels al weer twee jaar getrouwd, zijn vrouw is zwanger.
Hij werkt en verdient centjes waarmee hij de hele familie onderhoudt. Niet alleen zijn eigen vrouw en kindje, maar ook zijn moeder en inmiddels 11 kinderen. De kinderen gaan allemaal naar school, want dat hebben wij van de Stichting ze zo geleerd. Ga naar school en je zult werk krijgen, carrière maken.
Maar niet heus, niemand neemt een zigeuner aan. Zij zullen altijd in die armoespiraal blijven. 24 jaar en al vader van 12 kinderen.
Good luck,Vali. Houd je taai. De dame uit Holland zal jullie een Kerstkaart sturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten