Terug van een herfstig weekend Nederland. Zaterdag heen, Maandag terug. Onze bezoeken worden steeds compacter.
Zaterdag vroeg heen. Eerste stop boekhandel 'Het Paard van Troje', in Goes. Gekocht: Murat Isik-Wees onzichtbaar, Wim Sonneveld & Friso Wiegersma- Niemand dan wij. Joseph Roth- In het land van de eeuwige zomer. Jos Palm- De gewone man. Freek de Jonge- Ben ik een Zeeuw?Govert Schilling- Deining in de ruimtetijd. Franca Treur- Hoor nu mijn stem. En dan als toegift: De Affaire Noortman van Ron Couwenhoven, over de bekende kunsthandelaar en ereburger van Maastricht en hoe hij de boel belazerd had.
Dit laatste boek gaat straks door naar mijn zus in Canada, want de hoofdpersoon was een dorpsgenoot van ons en van mij ook nog een schoolgenoot. Wij lezen graag over andermans ondergang, vandaar.
Van Goes, waar het snerpend koud was, snel door naar Haarlem waar het niet warmer was, maar een binnenstad met kerstverlichting en veel kroegen en roodverlichte ramen geeft je toch een warmer gevoel. Wij moesten zijn in de Toneelschuur, om er een voorstelling van Pinter te bekijken om half 9 's avonds en waren door onze vlucht uit Goes, uren te vroeg. Dat was niet erg, want we konden kiezen uit wel 100 eet-en drinkgelegenheden, naar het leek. We kozen een tapastentje, waar we het ene na het andere bordje lekkers naar binnen werkten, steeds vergezeld van een jonge klare, zodat we op de duur maar opkrasten naar de schuur voor we snurkend in slaap zouden vallen. Daar konden we alcoholloos vast aan onze voorraad boeken beginnen.
De voorstelling die we gingen zien heette: 'De Huisbewaarder'.
Tekst van Harold Pinter, regie Paul Knieriem.
Gespeeld door Jan Paul Buijs, René van het Hof en Lowie van Oers.
We hebben genoten. Het is toch anders als je een stuk in je eigen taal hoort, want in een andere taal, ook al ken je die goed, mis je toch soms een belangrijk detail. En het was fantastisch goed gespeeld en geregisseerd. Het stuk gaat nog de rest van de maand november en de hele maand december door het land. Zeer de moeite waard om te gaan zien.
En toen naar Wormer in het holst van de natte en winderige avond. Maar eerst, hoe komen we ooit weg uit deze nauwe, doodlopende, door betonnen paaltjes afgezette rimboe? Vooruit, achteruit, stop, omkeren, steken, draaien, verboden, eenrichting alleen voor fietsers, die overigens wel allemaal een behoorlijk voor-en achterlicht bezitten, wat nog niet wil zeggen dat je ze ook ziet aan de zijkant van je auto in de stromende regen. En zij jou helemaal niet vanonder hun ijsmutsen en flapperende regencapes.
Het is goed gegaan, wij vonden zonder mankeren de Zonnedauw aan een grote plas, waar we de volgende morgen wakker werden met het gekrijs van meeuwen en konden ontbijten met een bonte specht en een bruine fazant. Niet op ons bord, maar voor ons bord.
Zondagmorgen een ritje door mijn verleden. Tot mijn verbazing stond het er allemaal nog. Het huis van mijn tante aan Plein13, het huis van mijn oma aan de Rembrandtkade, ze stonden er nog steeds. Alleen de kano was weg. De Zaanse bocht was nauwelijks veranderd, de ene fabriek stonk als vanouds nog harder dan de ander. Kneuterig, krap, gezellig en winderig.
Zaans huis, geen familie.
Zondagmiddag 90ste verjaardag van de aangetrouwde moeder/oma, van Marimon. Gezellig met de schoonzussen en de zwagers en hun nakomelingen. Langzamerhand voel ik mij de oude tante die veel kan verhalen. Heerlijk eten in restaurant Brasseria in Dronten.
Zeer goede service, aangename bediening.
Weer in avondlijk donker op pad. Ditmaal naar het stadje T., waar wij de nacht hebben doorgebracht om de volgende morgen vroeg te vertrekken naar Bergen op Zoom, om mijn paspoort te verlengen. Moet hem binnen drie maanden ophalen, anders mag ik weer 99 euro betalen. Dat wordt dus weer een reisje naar het Noorden.
Tijdens de terugreis hadden we de hand van de Heer boven ons hoofd om ons door diepe watergeulen langs spattende vrachtwagens te loodsen. Het leek wel of we in de car-wash zaten.
Maar het is gelukt. De poezen en de kippen waren blij. Vooral de kippen die, na drie dagen zelfbestuur in de ren, welhaast verwilderd waren. Ze zijn er nog niet aan toe, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten