De eerste keer dat wij in zo'n ceremonie vielen, was in de Lot, waar wij kampeerden (kamperen op 11 november?). Het zal 8 mei geweest zijn, herdenking van 'La Victoire' 1945. Wij vroegen ons toen af wat de menigte toch bij elke voorgelezen naam op het monument mompelde, maar daar zijn we inmiddels achter.
Vanmorgen waren wij net niet aanwezig bij de herdenkingsceremonie van de soldaten gesneuveld in 'La Grande Guerre'. We waren iets te laat uit bed en verdeden toen nog eens 5 minuten met het zoeken naar een geschikt hoofddeksel, want het motterde en een paraplu was i.v.m. de harde windvlagen geen optie. Maar we waren wel op tijd voor de koffie met cake in de Salle des Fêtes, waar de toet en blaasclub juist begon te spelen toen wij binnenwoeien. 'We hebben op jullie gewacht!', riep de dirigent blij, en gaf het startsein.
Na afloop hield de voorzitter van oudstrijders (van Algérie), een toespraak en vroeg, bad, smeekte om een nieuwe vaandeldrager, nu onze buurman Maurice zich pleegt voort te bewegen d.m.v. een rollater met zuurstoftank. Volgens mij kan daar best een vlag bij, maar hij vond kennelijk van niet. Toen heb ik Marimon maar voorgedragen, hij lijkt mij daar wegens zijn lengte en houding uiterst geschikt voor, dan wordt die vlag ook eens een keer gezien, want die Maurice is maar een heel klein mannetje.
Vanmiddag gaan we naar de bioscoop om daar een film te bekijken, die vertelt over het gesjoemel met oorlogsmonumenten na de oorlog en de herbegrafenissen van soldaten, die zo maar ergens op het slagveld waren ondergespit (lekker baantje). Deze soldaten zouden toen een eerlijk en eerbaar graf krijgen, met de juiste naam er op. Daar bleek dus ook enorm de hand mee gelicht, want het is natuurlijk een onmogelijke uitzoekerij welke hand bij welke arm hoort, dus hebben de gravers zomaar wat in de kuil gekwakt. En de familie maar wenen bij het graf met de verkeerde inhoud.
De film heet: Au revoir là haut, naar het boek met dezelfde titel, geschreven door : Pierre Lemaître.
Afijn, gister waren we op de reizende brocante die zo iedere drie, vier maanden een buurtdorp aandoet, met steeds nieuwe aanvoer. Waar ze het toch allemaal vandaan halen weet ik niet. En weer zo goedkoop! Jammer dat we vol zitten en geen geld hadden.
Maar toch nog iets bemachtigd,
Lampjes kunnen we altijd gebruiken en deze waren maar 5 euro. De vaas voor mijn Dahlia's, 2 euro. 's Middags ben ik nog teruggegaan voor de sjaaltes (nieuw), 2 euro per stuk. Ik liep toen tegen een schuimspaan aan, die wij in de super vergeefs hadden gezocht. Ook heb ik nog een toepasselijk wandbordje voor Marimon meegenomen. Iereen weer blij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten