Een Nederlandse au-pair

Vandaag maakte ik een suddervleesgerecht, 'daube provençale' in de Cocotte-Minute. Dit was voor mij een gewaagde onderneming, want ik wantrouw die dingen als de pest sinds mijn eerste en laatste ervaring er mee als au-pair meisje in Frankrijk, toen madame mij alleen liet met de tweeling van 9 maanden en een onhandelbare Cocotte-Minute. Zij kookte zelf, maar gaf mij opdrachtjes ter voorbereiding van het repas. Wat groenten schoonmaken, aardappelen schillen, en toen dan artisjokken koken in dat voor mij totaal onbekende apparaat en ik vond artisjokken toch al zo vies.
In de pan, wat water erbij, deksel er op draaien en op het vuur zetten. Tot zo ver geen probleem. Maar na een minuut  of 10 begint dat ding toch te stomen, te piepen en te fluiten, dat ik serieus dacht dat het zou gaan ontploffen. Dus ter voorkoming van een ravage in madame's keuken, zet ik dat blazende, fluitende ding in het raamkozijn. Ik weet niet hoe het kwam, maar ineens zie ik dat dopje door de lucht vliegen en ergens in een tuin twee verdiepingen lager landen. Nooit meer teruggevonden natuurlijk. Sindsdien heb ik een pressure-cooker syndroom. 

Madame had het vertrouwen in mij echter niet verloren en inderdaad beter een dopje laten vallen dan de tweeling. Wat ze niet niet wist, is dat ik dat ook al eens voor elkaar had gekregen.

Ik was er nog maar een paar dagen, toen we op reis gingen in de 'snoek'. We gingen het weekend doorbrengen in Mer-les-Bains, waar zij een familie vakantievilla aan de boulevard in deeltijd bezaten. Ik moest bij de tweeling op de kamer slapen, waardoor ik geen oog dicht had gedaan, want alert op ieder zuchtje of kreuntje van de overigens rustig slapende baby's. De volgende dag werd van mij verwacht dat ik ze mee uit wandelen zou nemen over genoemde boulevard. Stralend weer, druk met flanerende zondagmorgen badgasten, kijk ik toevallig in de bak van die tweelingkoets en zie dat de ene kant vol ligt met bakstenen. Wat doen die vieze stenen bij mijn schone tweeling? Voortvarend (en onnadenkend) als ik was (ben), smijt ik ze er uit en plof, tot mijn grote schrik en die van de omstanders liggen mijn baby's tussen kussens en beddegoed op straat. Als de wiedeweerlicht zo vlug heb ik het hele zootje, stenen, kussens, lakens, baby's er weer in gekieperd en ben fluitend doorgereden alsof het hele geval een act was van een straatheater. In een rustige zijstraat heb ik de statige kinderwagen weer keurig ingericht. De baby's hadden geen schrammetje en zij hebben geen kik gegeven, alsof er niets gebeurd was.
Met een Nederlandse au pair beleef je nog eens wat.