De wereld gaat langzaam open, bezoek aan de kapper.

Wat heb ik toch een pesthekel aan zo'n mondkapje. Ik stik er in en raak in de knoop met mijn hulpstukken als ik hem aan of af wil doen. Vanmorgen mij in de verboden wereld gewaagd wegens zeer noodzakelijk kapperbezoek (10 dagen wachttijd). Alle voorzorgmaatregelen waren genomen. Bij binnenkomst handen ontsmetten met handgel. Mondkapje op natuurlijk. De kapsters hadden een dubbel harnas, een mondneuskapje plus nog une visière, welbekend bij schermers, maar dan van plastic. Tussen de wasbakken en knipstoelen, plastic schotten. De kapster en ik verstonden elkaar nauwelijks door al die barrières en dan ook nog mijn slechte gehoor, want je kan nu eenmaal geen apparaatjes in je oren houden tijdens haarwas of knip. Vandaar dat de pony, waar ik zelf al in een vlaag van woeste irritatie in had zitten hakken, totaal verkeerd is uitgepakt. Ik lijk Mireille Matthieu wel. Een aantal keren riep ik vertwijfeld: korter! dunner! Neeee, langer! Maar het kwam niet over. Ik gaf het maar op, want het meisje werd steeds zenuwachtiger en ach, het arme kind moet daar ook de hele dag staan in die warme salon met een kapje op, plus een visier. Zeven dagen in de week misschien wel, om verloren dagen, weken, in te halen. Nu loop ik voor spot, maar ik zie toch geen mens, behalve de dame van het postkantoor en die moet eerst maar eens naar der eigen kijken, zoals wij in het dorpje A. vroeger zeiden. 

Verder gaat het goed op la Chapelle plage. Hier geen mondkapjes. We verwilderen langzaam aan. Als er gebeld wordt schrikken we paniekerig op. 'Wie kan dààr nu wezen'. De buurman, gewoon de buurman met de verkeerd bezorgde post. Hè, hè, was dat schrikken.

We slaan paaltjes, Marimon grote langs het gemeentepad en ik kleintjes rond de moestuin. D.w.z. ik sla er 3 per dag met de grote voorhamer en heb 3 dagen pijn in mijn schouder (maar ben wel trots) en Marimon slaat er 20 in een paar uur tijd, haalt het prikkeldraad uit de knoop en heeft nergens last van. Grrr... dat is niet eerlijk. Waarom ben ik als een meisje geboren terwijl ik de spirit van een bouwvakker heb? En Marimon die eigenlijk liever de krant leest dan dat hij palen slaat, als een jongetje? 

Maar, de teugels worden gevierd. We zijn naar La Fosse Arthour geweest (15 km.), waar het overigens stervensdruk was. Geen mondkapje te zien, uitgelaten boel, niemand hield afstand. Fietsen naar de Varenne (10 km.)heb ik nog niet gedaan, maar ik heb er wel gelopen. En gister naar het strand. Je tenen in het zand, pizzabroodje eten, schelpjes zoeken, door de vloedlijn lopen. Geen kip te zien. In Granville waar alles eenrichtingverkeer is in de smalle op en neer straatjes was het heerlijk rijden in ons eentje. 

Ja, de wereld lokt weer maar we verloochenen ons paradijsje daarom niet!

15 Dahlia's gezet in en rond de moestuin.

En we hebben aardbeien. Ad libidum.