hittegolfje

De 2de dag van een hittegolfje. 36 graden. Gister had ik er niet zo'n erg in, want de hele dag theaterdoorloop, onderbroken door een langdurige pick-nick, die je moet uitzitten en erger, uiteten, met op het eind een schier eindeloze reeks zelfgebakken baksels, die je wel moet proeven wil je geen vijanden voor het leven maken.


Zaterdag: Behalve onze wekelijkse boodschappenrit naar Blaye, ja we hebben oudemensengewoontes gekregen, op zaterdag boodschappen doen, meestal ook nog in dezelfde supermarkt, want daar weten we blind de weg, heb ik niet al te veel uitgevoerd, slechts een heerlijke spaghetti alle vongele op tafel getoverd, alleen, vongele hadden ze natuurlijk niet en ook de vervangende coques waren al uitverkocht, dus dan maar met mosselen. Na de middag werd ik bevangen door warm weer luiheid en die duurt nog altijd voort.

Vrijdag: Dit is buurman Tourtelot met zijn kleindochter, ons toekomstig buurmeisje, want zij komt binnen afzienbare tijd te wonen in het beroemde huis in aanbouw voor onze neus.
Daar het blad En France een verhaaltje met foto's wilde over buurcontacten, heb ik ze een geschiedenis bezorgd waar deze buurman een rol in speelt. Hij was zo vriendelijk een paar schapen voor ons te scheren voor de foto. Nu moest dat toch gebeuren en het is maar goed dat ze kaal zijn met deze hittegolf, hoewel ik het een hele enge bedoening vind dat gescheer zo vlak bij dat piemeltje. Ik had er pijn in mijn maag van, watje als ik ben. Helaas kan ik geen foto's aanbieden van het scheren, want toen moest ik zelf op de foto. Wel van de wol en de kale diertjes, die nog minstens een uur in de brandende zon hebben gestaan in hun kistje, omdat wij zaten te drinken op de goede afloop. Geen meelij, zei de buurman, anders staan ze ook in de volle zon en daar heeft hij gelijk in natuurlijk.

Buurman maakt zijn tondeuze scherp en schoon.

Toen de fotograaf nog een paar plaatjes wilde maken van ons voor het huis, troffen we onze heldin pipeline in gevecht met een heuse slang. Het arme beestje bloedde aan alle kanten, maar wist op gegeven moment toch weg te komen toen Piep afgeleid door het klikken van onze fototoestellen, haar prooi even losliet.

Is Pipeline een heldin of niet?

Bed verschoon

Omdat ons huisje maar klein is en ik een slechte huisvrouw ben, doe ik maar eens in de week in krap 2 uurtjes tijd, het hele huis. Stofzuigen, sanitaires en het bed verschonen. Hoe vaak verschoont de gemiddelde mens nu eigenlijk zijn bed? Daar hoor je nooit iemand over. Het is een soort binnenhuiselijk geheim, denk ik. Ik verschoon ons bed één keer per week, d.w.z. het onderlaken, ook wel hoeslaken genaamd en de kussenslopen. De bovenkant mag ietsje langer mee, want die heeft minder te lijden. Mijn moeder deed het net zo, maar ingewikkelder. Eens in de week een schoon bovenlaken, het  vuile bovenlaken ging dan nog een weekje onder. Dit ritueel kan ook om de 14 dagen plaatsgehad hebben, in aanmerking nemend wat een gedoe het was om lakens te wassen. Toen ze later in aparte bedden gingen slapen, werd het nog anders, daar mijn vader, Midas Wolf, holbewoner, zoals mijn moeder hem wel noemde toen hij wat ouder werd en ze wel durfde, hield niet van schone lakens( ook niet van schoon ondergoed), dus kreeg hij nog een weekje( of onbepaalde tijd) de beslapen lakens van mijn moeder. Is dit ware liefde? Of huiver voor alles wat schoon is. Ik denk het laatste. Wat dat, en ook wel andere dingen betrof, leek hij veel op zijn kat, waar hij dan ook van hield als van geen ander wezen op deze aardbol. Onze kat( die geen kat genoemd wil worden maar Pipeline of à la limite poes, houdt er ook niet van als het schoonmaakdag is en ik de heerlijke vuile lakens onder haar vandaan trek terwijl ze juist wilde uitslapen. Ze treft het niet vandaag, want het is verschoondag én het regent.

Het is zondag en we houden rust. Dat is nodig, want we hebben een drukke week achter de rug, maar het is wel een beetje saai. Dat komt  ten dele door het weer: een beetje half zacht, wisselend bewolkt, 20 graden, beetje wind, zou kunnen gaan regenen maar doet het niet. Om de moed er in te houden heb ik mijzelve maar een wodkaatje ingeschonken, dat verzet de gedachten. Afgelopen week was voor beiden constructief. Dit houdt in dat ik de hele week niet van het padje af geweest ben, met uitzondering van dinsdag, toen ik de débroussailleuse, de bosmaaier, voor een onderhoudsbeurt, une revision, naar de dealer heb gebracht 8km. verder. En zo ook deze de volgende dag weer opgehaald heb aldaar en oh ja, ook nog naar Jonzac, naar de Brico om weer gaas te halen voor de kippenbox. 
Ik kan met vreugde melden dat die inmiddels klaar is, de chickies zijn veilig opgeborgen, hoewel ik de indruk heb dat ze het zelf niet zo appreciëren. Terwille van de bereikbaarheid van het nachthok, waarin  voederbakken altijd gevuld en drinkbakken altijd schoon moeten zijn, heb ik ook overtollige vegetatie weggehaald die vrije en snelle doorgang belemmeren,  zoals om de nek wikkelende bramenslierten en omhoogspruitende acacia aanwas.

Van het poortje naar het speelgoedhuisje staat een heg, als je goed kijkt. Er is een en ander weggeknipt, maar achter het gaas is nog ravage. Dat komt komende week, deo volente.

Kijkt eens welk een schone en ruime doorgang. De kipjes vonden deze sluis enig, maar sinds het gefatsoeneerd is naar menselijke normen vinden zij het minder interressant.

Je kunt nog zo je best doen, maar zij bivakkeren het liefst in deze troosteloze gevangenis. 

De plastic tuinstoelen met ingebouwde klapdeurtjes zijn weg en er staat een heuse, bijna onzichtbare gaasafscheiding. Minder pittoresk, maar wel meer afdoend tegen ontsnapping en insluipers zoals Balthazar, de killerkat van de buren.


Klaar. En nu wil ik geen woord meer over die kippen horen.

Omdat onze entree op het erf bijna dichtgegroeid was met de prachtige bignoniastruik, die altijd begint te bloeien op het moment dat hij de uitgang verspert, of andersom, doordat hij bloeit worden die stelen zo lang dat ze de uit en ingang op het erf versperren en we gasten zouden krijgen zaterdag, inmiddels hebben gekregen dus, moest ik een noodsnoei uitvoeren, waardoor je weer op de weg kon kijken en de verkeerssituatie kon overzien. Maar zonde van die prachtige bloemen! Dus heb ik er de hal mee vol gezet, wetend dat ze geen lang leven beschoren zijn in afgeknipte staat, dus weer veel werk voor een dagje lol.


Verder heb ik weer niet opgelet bij het WC doortrekken in de buiten badkamer, waardoor het defecte mechaniekje het water onbelemmerd liet doorstromen en wij dit weer 2 dagen later ontdekten doordat we liepen te soppen in het overlopende septictankwater. We(ik) heb weer een zwembad through the drain laten lopen, waar ik weer 2 dagen chagrijnig van rondloop.


Ook heel veel in de tuin gedaan en het regent nog steeds nauwelijks en het huisje goed schoongemaakt voor de verhuur.


Marimon was de meeste tijd bij buren een dorp verder aan het klussen, wat ik ervaar als een ongekende luxe, iets wat niet zo vaak voorkomt als je geretraiteerd bent. Maar het moet niettemin niet te lang duren mijn alleenzijn, want dan kan het gebeuren dat ik last krijg van weemoedigheid. Het soort weemoedigheid dat Elschot ervan weerhield zijn vrouw dood te slaan.




Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
 tot bij een ander lief in enig ander land


Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad  
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Kippenbox

Gistermorgen waren de chickies opgerukt tot aan de keukendeur. Dat is niet de bedoeling, want de vers geplante slaatjes zijn dan schier onder snavelbereik. 'Qui bisogna prendere provedimenti', zei mijn ex-schoonvader altijd als calamiteiten het huishouden dreigden te overspoelen, terwijl zijn wijsvinger in de lucht een cirkeltje beschreef. Hier moeten maatregelen genomen worden. Ik besefte dat  ik het dit keer alleen moest oplossen, want mijn rechter( én linkerhand) had het druk met klussen bij een kennis een dorp verder en moest bovendien de douchecabine in het huisje verwisselen. Mijn idee was, een box voor ze af te zetten, of zoals ze dat in Vlaanderen noemen: een parc. Klinkt vriendelijker dan een box. Een met gaas afgezette ruimte rondom hun ren, een vergrote ren dus, maar niet zo goed beschermd als hun ren met nachtaccomodatie, want die moet echt wezelbestand zijn, wat hij nog steeds niet is, want Marimon klust bij de buren. Ik begon met een parcours uit te zetten: tot hier en niet verder. Dat liet ik van boom tot boom lopen, want makkelijk om gaas tegen vast te zetten. Vervolgens rondom de stammen de uitlopers weg knippen en dan een speurtocht over het terrein, in lege bouwsels, in de garage die vol staat met troep zodat de auto's buiten moeten overnachten, achter houtstapels en stapels hout, in de wijnkelder waar nauwelijks wijn staat, maar wel overgeschoten  bouwmaterialen de weg naar de uitgang versperren, daar oh wonder, miracolo, achter een stapel hout, ik wist het, vond ik een rol geplastificeerd gaas! Precies wat ik nodig had. Niet veel later had ik een heuse kippenbox( of is het kippebox, het is geloof ik wel kippesoep, maar die maak je gewoonlijk van één kip, terwijl..kortom, ik weet het niet). Want spijkers inslaan kan ik als de beste, dat zag en hoorde ik( hij vloekte er vreselijk bij) altijd bij mijn vader, die beweerde  timmerman te zijn van beroep. Kijk maar.

Het gaas zit gespijkerd aan de deurpost van het huisje en gaat dan rond de bomen en is weer in de laatste boom gespijkerd. Ik kwam een stukje te kort, maar daar heb ik zolang 2 plastic tuinstoelen in de lengte op hun kant gezet en het mooie is dat het per ongeluk een prachtig deurtje vormt.

Deurtje dicht.

Aan het eind van de middag heb ik de meiden er in gedreven. Aanvankelijk vonden ze het maar een vreemde bedoening. Ik ben daarom maar even bij ze gaan zitten, wat geen straf is, want het is daar onder de eikebomen met uitzicht op de chickies en het veld van de buren met de laatste zonnestralen eroverheen, een waar paradijs. 


 Bij het laatste zweempje daglicht ben ik nog even gaan kijken. Ze lagen al lief in hun doosje, in de nachtstand. So far so good.


Maar de volgende morgen, toen we zaten koffie te drinken op het achterterras( met zicht op de nieuwe slakropjes), wie zagen we daar verschijnen? De dames Pierrette, Bernadette en Amarette.

Toch een lek in de kippebox???

Door deze onwaarschijnlijke wildernis zijn ze eruit gekomen.
Vandaag weer voor 25 euro gaas gekocht. Nog een maand eieren leggen. En morgen maar weer aan de slag. 

Vogels, brocante en genoeglijk déjeuner.

                                                                                                   

Vorige week hadden wij tijdens het optreden van Marimon's zeemanskoor, kennis gemaakt met een ornithologue, een vogelkenner, die op deze pinkstermorgen om 9 uur een vogelexcursie zou leiden, die vanuit de haven van Mortagne zou vertekken.
Wij waren daar op de afgesproken tijd aanwezig, maar de haven bleek groter dan we in herinnering hadden en nergens zagen wij een groep mensen samenscholen. Als kippen zonder kop begonnen we de haven op en neer te rennen, zoals we alijd doen als we ons weer eens niet goed hebben geinformeerd naar tijd en plaats. Tot we een VVVman tegenkwamen die het verlossende woord sprak. Rechtdoor de laatste haven in. Hebben jullie je ingeschreven? Nee, dat ook al niet. Het werd allengs later en de vertektijd was al over de datum inmiddels. Bovendien werd onze weg naar de haven geblokkeerd door een brocante, een rommelmarkt, waar we weer een kennis tegenkwamen die ons aan de praat hield, of wij hem. Op de afgesproken verzamelplaats was geen hond te bekennen, dus wij dan maar op eigen houtje het moeras in. Het was eigenlijk geen moeras, maar een soort schorren of slikken, ondergelopen land, met veel aangespoelde rotzooi uit de zee. Nogal sombertjes en geen vogel te kijk. Bovendien zag je niets door al die hoge rietkragen. Wel hoorde je her en der wat gefluit en ook geknor. Misschien wel van de rietgors en de knorhaan. We begonnen ons wat verloren te voelen en unheimlich, en besloten al snel de onderneming op te geven en terug te keren naar de gezellige rommelmarkt.
Als wij nou een relatieadvertentie zouden zetten, zouden wij ons dan aanprijzen als natuurtypen of bartypes, vroeg ik Marimon. Bartypes antwoordde hij stellig. Ik was het met hem eens, hoewel we toch meer tijd doorbrengen in de natuur dan in de bar. Maar dat komt omdat we buiten wonen denk ik, dan ben je sowieso altijd in de natuur. Maar om dan ook nog in je vrije tijd, behangen met fototoestellen en verrekijkers, het riet in te drussen op zoek naar een verdwaalde vogel, gaat ons eigenlijk te ver. Op de terugweg hadden we trouwens nog een aardige ontmoeting. Er liep een mannetje met 2 volle emmers maïs te sjouwen. Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik hem wat hij met die maïs van plan was. Nou, dat was om de sangliers, de wilde varkens te voeren die zich in met drommen in de rietkragen ophielden. Door ze daar te voeren hoopte hij dat ze niet naar het dorp zouden oprukken om daar de cultures van de boeren kapot te vreten. En zo ook de jagers ervan af te houden ze af te schieten. Aha! Vandaar dat geknor in het riet. Was het toch niet zo saai als het leek.

Brocante was gezellig met aardige waar ook en met normale prijzen. Heb nog een bloes gekocht voor 3 euro met een inktvlek en Marimon een kaart van de kust gemaakt in de 17de eeuw door een Nederlander in opdracht van het engelse leger met de bedoeling om de Frankrijk aan te vallen via de kust. Goedzo! Ze hebben ons genoeg dwars gezeten, die Fransen.

Tot slot een heerlijk en zeer aangenaam déjeuner, met Fransen en een Zuid-Afrikaanse als ultieme attractie. Wij vinden Zuid-Afrikaans namelijk een prachtige taal, maar hebben helaas niet de gelegenheid die vaak te horen, of eigenlijk nooit. Was een streling voor het oor. En de zon ging ook nog schijnen.

Buren

Een kennis zei me dat een glossy Nederlands week(maand?)blad dat verhaalt over Frankrijk, binnenkort contact met ons zou opnemen over het onderwerp 'buren' en onze relatie daarmee. Dan kan ik kort zijn. Geen. Of nauwelijks. Met de buren aan de overkant, hebben we een goed contact, vanaf het begin. Maar dat kwam omdat we al geintroduceerd werden door de persoon(Claude), van wie we ons huisje kochten. Hijzelf had trouwens ook 4 jaar werk gehad voor hij zijn eerste gesprek met ze had. Hij heeft hier 5 jaar gewoond, dus heeft hij slechts één jaar profijt gehad van deze nabuurschap. Verder heeft hij met niemand in het dorp kennis gemaakt. Voor een man alleen is dat moeilijk, ze vinden je toch al gauw een rare. Voor een echtpaar liggen de kansen ietsje hoger om wat mensen te leren kennen en dan meestal nog alleen van groeten en zwaaien. Mensen met schoolgaande kinderen hebben de meeste kans op integratie, maar dat is in Nederland ook zo. Met de overburen hebben we een praatje aan de poort, of wisselen we hand-en spandiensten uit, waarbij hij meer doet voor ons, dan wij voor hem, want hij is volledig autonoom. Het gehuchtje( hameau, lieu-dit, patelin, bled) waar wij wonen, telt 10 huizen, waarvan 8 bewoond en 2 huurhuizen met jonge mensen, die zich met niemand bemoeien en die niemand kent. Zes huizen dus, wij incluis, waar mensen wonen, 2 per huis, die wij kennen van een praatje en een wuifje. Verder zullen we niet komen. Toen we hier een jaar woonden, hebben we deur aan deur aangebeld en de bewoners persoonlijk uitgenodigd voor een apéro ( een drankje voor het eten met eventueel een knabbeltje en een knaagje erbij). Aan de deur werd ons al verteld wie er ruzie had met wie. Nou, dat was bijna iedereen met iedereen. Maar verzekerden ze allemaal, dat zij zouden komen, ruzie of geen ruzie. Na deze informatie, waren wij zeer benieuwd hoe de avond zou verlopen. Een vechtende kluwen die de voordeur uitrolt? De bewuste avond, zette ik ze random neer, want ik wist nog niet hoe de verhoudingen lagen. Ik had er wel een vaag ongerust gevoel over, maar al na 5 minuten hoorde ik, drank inschenkend in de keuken, luide zeer geanimeerde gesprekken en weldra ook klaterend gelach. Ze zijn wel 3 uur gebleven, wat nogal lang is voor een apéro en ze hebben het er nog over. Maar als je nu denkt dat iemand ons terug gevraagd heeft. Vergeet het maar. Alleen met de buren naast ons hebben we een intensief contact gekregen en dat was om te beginnen omdat we elkaar gewoon aardig vonden en vervolgens omdat de man met een hersenbloeding in de sloot reed en wij de vrouw toen een aantal keren hebben vervoerd naar bezoekuren in zieken en verpleeghuizen. Toen hij overleden was, bleek la voisine niet goed alleen te kunnen blijven. Wij zijn nog een jaar opgetreden als wijkverplegers, toen is zij helaas ook gestorven. Kun je nagaan hoe de verhoudingen hier liggen. Dat mens is hier geboren nota bene, dat is te zeggen, een dorp verderop, ze kwam hier op haar 17de, en ze heeft ons buitenlanders nodig om haar naar haar graf te begeleiden. Ik vind het jammer dat zij er niet meer is, het was een sprankelend mens. Nu heeft haar dochter de tent overgenomen, ook een heel leuk mens, maar ze woont in Bordeaux en komt maar af en toe in het weekend. Misschien over 2 jaar, als ze gepensioneerd is, dat ze vaker gaat komen. Maar er is hoop op vers bloed. Aan het eind van het jaar zal het huis naast ons aan Gironde kant klaar zijn en worden betrokken door de gescheiden dochter van de overburen met haar dochtertje van 4.
We denken er wel eens over om de mensen van het eerste huis aan onze kant nog eens uit te nodigen, want zij is uit de 65plus club gesmeten omdat ze iets scheen te hebben, of zelfs betrapt was met een mede clubgenoot. De overleden buurvrouw zei, dat ze zoiets heeft al meer had gedaan. Ja, zei ze, het is een chaud lapin. Zo noemen wij haar sindsdien. Laat ze het maar niet horen. Maar we willen wel eens de proef op de som nemen.




Tot slot een plaatje van de dagelijkse rood fruit oogst.

New found brothers, een geschiedenis.

Een paar dagen geleden kreeg ik een vriend, die hier in de buurt een tweede woning heeft,op de koffie. Hij werd vergezeld door zijn twee nieuw gevonden halfbroers uit Amerika, die hij aan mij wilde voorstellen. Het is natuurlijk al een klein wonder als je op je 63ste ineens een broer vindt, waar je het bestaan niet van afwist, maar in zijn geval waren  het er 5! Dat kwam zo: Op een gegeven moment in zijn leven realiseerde hij zich dat de vereerde familievader, omgekomen in of iets na de oorlog, wel de vader van de vier oudste kinderen was , maar niet de vader van hem en zijn jongere broer. Dat had hij allang kunnen weten, want zij droegen een andere achternaam en bovendien denk ik, de familie kennende, dat dit niet geheim gehouden werd. Maar tot een bepaalde leeftijd sta je nergens bij stil, je denkt er niet bij na, de dingen zijn zoals ze zijn. Toen de werkelijkheid tot hem doordrong, begon hij zich een vreemde eend in de bijt te voelen en op gegeven moment was hij zo ver dat hij wilde weten wie zijn vader dan wel was. Na wat gesprekken en speurwerk kwam hij er achter dat zijn vader naar Amerika was gegaan. Via internet is hij daar verder gaan zoeken en waarachtig, hij vond daar 4 nog in leven zijnde broers, de vader en de oudste broer waren helaas al gestorven. Vorig jaar is hij naar Amerika gegaan met vrouw en zoon en heeft er kennis gemaakt met zijn nieuwe familie, die hem met open armen heeft ontvangen. 
Hoe zit deze geschiedenis dan in elkaar? Vriend's moeder bleef na de oorlog achter als weduwe met 4 jonge kinderen. Zij ontmoette een man en zoals de dingen gaan, werd verliefd. Maar, deze man bleek getrouwd, en niet alleen getrouwd, maar ook nog 4 kinderen te hebben, net als zij. De man, die een paar dorpen verder woonde, pendelde heen en weer tussen de twee gezinnen, zonder een keuze te kunnen of willen maken. Op gegeven moment compliceerde de zaak zich, want de weduwe raakte zwanger. Hij koos tijdelijk voor haar. Maar ondertussen bezwangerde hij ook zijn wettige vrouw. Nu werd de situatie wel heel penibel. De beide vrouwen schijnen van elkaar af geweten te hebben, maar beiden gaven ze niet op, ze wilden hem hebben, ze stonden op hun recht. De getrouwde vader zag geen andere uitweg dan vluchten naar Amerika.
Maar de oudste broer had nog een andere versie: volgens hem, was het zijn moeder geweest die het initiatief om te vertekken had genomen. Ze kondigde aan dat ze naar haar zus in amerika ging. Want, zo zei de broer in zijn gebroken Nederlands: Mijn vader had te veel vriendinnetjes. Zo komt de aap uit de mouw, wellicht had hij nog veel meer vrouwen rondlopen en misschien allemaal nog wel zwanger ook, dan heeft mijn vriend nog wat te doen. Tegen de weduwe had hij trouwens ook gejokt over de reden dat hij voor zijn vrouw koos. Na 4 jongens wilde hij nu wel eens een meisje en zijn vrouw had een meisje gebaard. Blijkt nu, dat dat niet waar was, de 5de was ook een jongen, geboren 4 maanden na onze vriend. Deze zat op mijn terras en grinnikte. Was de keuze om te vertrekken de juiste? Misschien wel, maar in ieder geval niet de makkelijkste. Want in Nederland was de vader leraar op een technische school, in het buitenland golden zijn diploma's niet en mocht hij werken bij Caterpillar. Maar niet eens om de machines te monteren, maar om de vloer te vegen, zeker de eerste tijd. Hij heeft nog een poging gedaan om de diploma's daar te halen, maar als je een vrouw en 5 kinderen te onderhouden hebt en helemaal opnieuw moet beginnen met behuizing en de rest, kom je niet meer zo aan studie toe. En in Nederland, hoe is het de verlaten weduwe vergaan? Zij kreeg een paar jaar later weer een verhouding en raakte weer zwanger. Deze man heeft de beide kinderen ge-echt, zodat ze dezelfde achternaam hebben. Maar het was weer geen blijvertje. Hij deugde niet, hij dronk, ik weet niet meer. Toen heeft ze het verder alleen gedaan, geen mannen meer, geen kinderen meer. De vriend is blij met zijn hervonden familie. Hij ziet overeenkomsten, denkt dat hij beter bij ze past. Terwijl zijn eerste familie meer kunst en cultuur in het vaandel draagt, is hij eerder een techneut en handwerksman, net als de hervonden broers. Nou ja, wat je ver haalt is lekker...    

franse les en granaatappels

Marimon zou vanmorgen, terwijl ik naar de gym was, even terug naar bed gaan, want hij was veel te vroeg opgestaan en bovendien laat naar bed gegaan. Terug  van de gym, liep hij weer gapend rond.
-Ik kan niet slapen overdag-

 

Dan moet je even op de canapé gaan liggen met een Frans lesboekje, val je zo in slaap-

Het is wel een grappig verhaaltje, zo val ik niet in slaap..

 Wacht maar tot de grammatica begint...

En hij slaapt  nog steeds.

En het regent ook nog steeds. Gelukkig wel, misschien valt er nog wat te redden in de moestuin en elders op het terrein. Het stemt droevig als ik naar foto's van mijn vrienden moestuinhouders in Nederland en België op FB kijk, te zien hoe het daar in het Noorden, ondanks berichten over extreme droogte, de topinambour b.v. en de koriander( of dat moest net uit een vers gekocht bakje uit de super komen), en andere eetwaar zo fors uit de kluiten gewassen staat te stralen, terwijl het hier ondanks het veel te warme lenteweer er maar pierig bij hangt. Wat moeten wij van de winter eten?? De granaatappels, getuige bovenstaande foto, doen het bijzonder goed, maar ja, zijn die nu wel zo lekker? Wel gezond en prachtig om te zien, maar in de winter heb ik toch liever ingemaakte sperziebonen. Daarvan is er niet één opgekomen. Wel een zeer rijke oogst aan kersen en ander rood fruit. Morgen hiervan een foto ter getuigenis. A demain.

We zijn deze morgen gehuld in sissende stoom. Niet zo gek na de stortbui van gister op de warme aarde. Zulke neveldampen hebben we al maanden niet meer gezien, zo een stortbui trouwens ook niet. 

We hadden het nodig, en er is nog meer beloofd, te ontvangen in de komende dagen. De bakken zijn weer vol, maar de vijver nog lang niet. Ik heb ook de helft van de moestuin opgegeven, want hoe ik ook gieter, het groeit niet. Dan maar geen courgettes en potirons. Vorig jaar was de oogst ook al mager. De tuinbonenoogst ligt echter al in de vriezer, dat kan niemand ons meer afnemen, behalve als we een stroomcrisis krijgen, wat ook nog mogelijk is met kernenergie waar heel Frankrijk op beweegt, en die lage waterstand. 


De waterstand van de vijver. Nog niet helemaal leeg, maar toch.

Vanmorgen even een strijkje gedaan, (de was, geen vioolpartij in een strijkorkest) en snel de ochtendkoffie achterover gegoten, die wij nooit overslaan, omdat er een heel assortiment koekjes bij wordt gepresenteerd, dat zich blijft uitbreiden: spritsen, lange vingers, LU biscuit, speculoos( nu ook spéculoos à l'épautre, waarvan we geen idee hebben wat dat te betekenen heeft, nieuw van Leclerc), sablé de Retz van St Michel en KLETSKOPPEN van de Hollandse week in de Lidl. Ik heb besloten dat ik het koekjes gamma wat ga inbinden i.v.m. ons cholesterolgehalte, gemeten bij het laatste bloedonderzoek, dat ons een bestraffende vinger heeft opgeleverd van onze huisarts docteur Chaillou.


Na de koffie met koekjesorgie moesten we ras naar een minidorpje ergens tussen Pons en Jonzac, goed dat we een G.P.S. hebben, omdat Marimon daar met zijn chorale marin, een optreden moest ten beste geven, op een of ander dorpsfeest. We kregen daar na afloop ook een soort maaltijd aangeboden, iets in plastic verpakt, dat je in vliegtuigen krijgt. Gruwelijk niks aan. Meestal krijgen ze toch wel iets behoorlijks, in grote tonnen en bakken door de dorpskok bereid. Maar daar moet je ook mee oppassen, meestal is het iets met zuurkool of witte bonen met varkenskledder en vetslierten. Dan ben je veiliger af met zo'n plastic bakkie met compartimenten, zodat de vieze kip niet door de vieze sla rolt, tenminste. Maar we hebben wel plezier gehad, want je mag je plastic bekertje zo vaak als je wilt onder de cognac met Fanta tap zetten. 

Laatste etappe van de dag was, het fijne, stinkend dure gaas tegen het kippenhok spannen. Marimon deed zijn uiterste best om het aan alle kanten opbollende 11meter lange, onhandelbare spul te temmen. Ik gaf het al heel snel op en heb mij verder slechts bezig gehouden met hand en spandiensten zoals het zorgen voor verse thee met véééél chocola. 

Het uitzicht van de kipjes als ze naar links kijken, van het erf af.

Wie lief heeft telt niet. Qui aime ne compte pas.

De chickies hebben mij niet teleurgesteld. Zij hebben de vol au vent helemaal opgegeten, maar de dinde( kalkoen), laten liggen. 

Toch geen vleestypes welbeschouwd. Maar er struint hier ook ander slag in de buurt rond, getuige de slachting in het kippenhok enkele deuren verder. Gealarmeerd hebben Marimon en ik het kippenverblijf op veiligheid gescreend. Dat bleek zo lek als een mandje. Het is nog een wonder de ze al een maand de dans zijn ontsprongen. Weliswaar is over de hele bovenkant stevig geplastificeerd gaas aangebracht tegen roofvogels, maar de mazen zijn groot genoeg om er kleine moordenaars door te laten, zoals: de mustela nivalis( belette/wezel).

De chickies lopen direct gevaar en hoewel Marimon geen hart voor ze heeft, wil hij toch ook niet dat mijn kippe-avontuur eindigt in een bloedbad. Hij zou ook kunnen zeggen: zorg zelf maar dat het hok dicht komt, maar hij weet ook wel dat mijn handen verkeerd om staan en dat ik mij in de wereld van bouwmarkten en timmerschuren geheel niet thuis voel. Niet dat het mij niet interresseert, maar ik voel mij er nogal verloren. Maar ik ga wel helpen. Marimon heeft weliswaar niets aan mijn hulp , maar het is het gebaar en bovendien steek ik er weer wat van op en score ik enkele punten voor mijn weduwencursus. We begonnen een paar uur geleden aldus, met een bezoek aan een soort Boerenbond, om gaas te kopen. Natuurlijk niet nadat Marimon de maat genomen had, want zo moet je altijd beginnen. Als je de maat niet goed neemt is alles van te voren al verloren en daar hebben we gelijk de kern van mijn probleem: ik kan geen maat nemen. Goed, Boerenbond, Emeraude in het onderhavige geval. Wij meenden te lezen, dat een rolletje fijnmazig gaas van 25 m., 1m. hoog, 35 euro kostte. Ik vond dat al een behoorlijke prijs voor zo'n rolletje snertgaas. Bij de kassa bleek echter, dat het 87 euro kostte. Belachelijk! We dachten dat de caissière zich vergist had en gingen in de auto de kassabon nog eens na. We gingen zelfs terug naar de schap, maar nee, ze had gelijk. Dure kippies. Dat wil zeggen dat ze, als je een ei per dag, per kip rekent, maal 3 kippen, en een ei, een bio-ei wel te  verstaan, kost 35 cent, dan verdienen ze samen 1 euro per dag, dat kost ze 87 dagen om hun veiligheidshekwerk terug te verdienen. Dan moeten ze nog een maand leggen voor hun voer en ik had al 30 euro geïnvesteerd voor hun aanschaf( 4,50 per kuiken)+ drinkbak +opfokvoer, dat is nog een maand en voor ze aan de leg gaan is het oktober. Tel uit je winst. Maar goed, ik heb er zo mijn vermaak aan en wie lief heeft, telt niet. De grote verliezer in dit verhaal is Marimon...Maar des te liever omdat hij zonder liefde noch vermaak geheel belangeloos zich inzet voor een kippeleven( nee, geen kippelever). En...er is zojuist een regenbui gevallen, het onweer rommelt.  Dus nog even uitstellen de reddingsoperatie. Nog één nachtje op de bonnefooi.

Marimon, mijn held, de redder van mijn kipjes.

Hemelvaartprakje

Vandaag is het Hemelsvaartdag, maar daar hebben mijn kippen geen boodschap aan, hun fabriekje moet draaien, feestdag of niet. Dus kregen ze Hemelvaart-eten: Een vol au vent met kalkoen en kerrie, gister door Marimon liefdevol klaargemaakt. Ik vond het eigenlijk niet passen dat mijn chickies kalkoen aten, want dat riekt wel enigszins naar kannibalisme vanuit het standpunt van een kip, maar nou ja, met kerriesmaak en verrijkt met vers geplukte besjes, zouden ze het misschien niet door hebben wat het basisingrediënt was. 

Dit was hun Hemelvaartprakje, wat er zonder morren in ging.
Bernadette, het bruintje, is altijd het nieuwsgierigst en waarschijnlijk door honger gedreven, de moedigste. Zij kwam dan ook als eerste proeven.

Pierrette en Amarette waren er na het voorproeven als de kippen bij.

Zijn ze niet prachtig, mijn chickies? Marimon kan er nog niet van houden, hoe hij ook zijn best doet. Wacht maar tot hij hun eerste ei gepresenteerd krijgt. Gaat de liefde van de man niet door de maag?