Het is zondag en we houden rust. Dat is nodig, want we hebben een drukke week achter de rug, maar het is wel een beetje saai. Dat komt  ten dele door het weer: een beetje half zacht, wisselend bewolkt, 20 graden, beetje wind, zou kunnen gaan regenen maar doet het niet. Om de moed er in te houden heb ik mijzelve maar een wodkaatje ingeschonken, dat verzet de gedachten. Afgelopen week was voor beiden constructief. Dit houdt in dat ik de hele week niet van het padje af geweest ben, met uitzondering van dinsdag, toen ik de débroussailleuse, de bosmaaier, voor een onderhoudsbeurt, une revision, naar de dealer heb gebracht 8km. verder. En zo ook deze de volgende dag weer opgehaald heb aldaar en oh ja, ook nog naar Jonzac, naar de Brico om weer gaas te halen voor de kippenbox. 
Ik kan met vreugde melden dat die inmiddels klaar is, de chickies zijn veilig opgeborgen, hoewel ik de indruk heb dat ze het zelf niet zo appreciëren. Terwille van de bereikbaarheid van het nachthok, waarin  voederbakken altijd gevuld en drinkbakken altijd schoon moeten zijn, heb ik ook overtollige vegetatie weggehaald die vrije en snelle doorgang belemmeren,  zoals om de nek wikkelende bramenslierten en omhoogspruitende acacia aanwas.

Van het poortje naar het speelgoedhuisje staat een heg, als je goed kijkt. Er is een en ander weggeknipt, maar achter het gaas is nog ravage. Dat komt komende week, deo volente.

Kijkt eens welk een schone en ruime doorgang. De kipjes vonden deze sluis enig, maar sinds het gefatsoeneerd is naar menselijke normen vinden zij het minder interressant.

Je kunt nog zo je best doen, maar zij bivakkeren het liefst in deze troosteloze gevangenis. 

De plastic tuinstoelen met ingebouwde klapdeurtjes zijn weg en er staat een heuse, bijna onzichtbare gaasafscheiding. Minder pittoresk, maar wel meer afdoend tegen ontsnapping en insluipers zoals Balthazar, de killerkat van de buren.


Klaar. En nu wil ik geen woord meer over die kippen horen.

Omdat onze entree op het erf bijna dichtgegroeid was met de prachtige bignoniastruik, die altijd begint te bloeien op het moment dat hij de uitgang verspert, of andersom, doordat hij bloeit worden die stelen zo lang dat ze de uit en ingang op het erf versperren en we gasten zouden krijgen zaterdag, inmiddels hebben gekregen dus, moest ik een noodsnoei uitvoeren, waardoor je weer op de weg kon kijken en de verkeerssituatie kon overzien. Maar zonde van die prachtige bloemen! Dus heb ik er de hal mee vol gezet, wetend dat ze geen lang leven beschoren zijn in afgeknipte staat, dus weer veel werk voor een dagje lol.


Verder heb ik weer niet opgelet bij het WC doortrekken in de buiten badkamer, waardoor het defecte mechaniekje het water onbelemmerd liet doorstromen en wij dit weer 2 dagen later ontdekten doordat we liepen te soppen in het overlopende septictankwater. We(ik) heb weer een zwembad through the drain laten lopen, waar ik weer 2 dagen chagrijnig van rondloop.


Ook heel veel in de tuin gedaan en het regent nog steeds nauwelijks en het huisje goed schoongemaakt voor de verhuur.


Marimon was de meeste tijd bij buren een dorp verder aan het klussen, wat ik ervaar als een ongekende luxe, iets wat niet zo vaak voorkomt als je geretraiteerd bent. Maar het moet niettemin niet te lang duren mijn alleenzijn, want dan kan het gebeuren dat ik last krijg van weemoedigheid. Het soort weemoedigheid dat Elschot ervan weerhield zijn vrouw dood te slaan.




Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
 tot bij een ander lief in enig ander land


Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad  
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.