Buren

Een kennis zei me dat een glossy Nederlands week(maand?)blad dat verhaalt over Frankrijk, binnenkort contact met ons zou opnemen over het onderwerp 'buren' en onze relatie daarmee. Dan kan ik kort zijn. Geen. Of nauwelijks. Met de buren aan de overkant, hebben we een goed contact, vanaf het begin. Maar dat kwam omdat we al geintroduceerd werden door de persoon(Claude), van wie we ons huisje kochten. Hijzelf had trouwens ook 4 jaar werk gehad voor hij zijn eerste gesprek met ze had. Hij heeft hier 5 jaar gewoond, dus heeft hij slechts één jaar profijt gehad van deze nabuurschap. Verder heeft hij met niemand in het dorp kennis gemaakt. Voor een man alleen is dat moeilijk, ze vinden je toch al gauw een rare. Voor een echtpaar liggen de kansen ietsje hoger om wat mensen te leren kennen en dan meestal nog alleen van groeten en zwaaien. Mensen met schoolgaande kinderen hebben de meeste kans op integratie, maar dat is in Nederland ook zo. Met de overburen hebben we een praatje aan de poort, of wisselen we hand-en spandiensten uit, waarbij hij meer doet voor ons, dan wij voor hem, want hij is volledig autonoom. Het gehuchtje( hameau, lieu-dit, patelin, bled) waar wij wonen, telt 10 huizen, waarvan 8 bewoond en 2 huurhuizen met jonge mensen, die zich met niemand bemoeien en die niemand kent. Zes huizen dus, wij incluis, waar mensen wonen, 2 per huis, die wij kennen van een praatje en een wuifje. Verder zullen we niet komen. Toen we hier een jaar woonden, hebben we deur aan deur aangebeld en de bewoners persoonlijk uitgenodigd voor een apéro ( een drankje voor het eten met eventueel een knabbeltje en een knaagje erbij). Aan de deur werd ons al verteld wie er ruzie had met wie. Nou, dat was bijna iedereen met iedereen. Maar verzekerden ze allemaal, dat zij zouden komen, ruzie of geen ruzie. Na deze informatie, waren wij zeer benieuwd hoe de avond zou verlopen. Een vechtende kluwen die de voordeur uitrolt? De bewuste avond, zette ik ze random neer, want ik wist nog niet hoe de verhoudingen lagen. Ik had er wel een vaag ongerust gevoel over, maar al na 5 minuten hoorde ik, drank inschenkend in de keuken, luide zeer geanimeerde gesprekken en weldra ook klaterend gelach. Ze zijn wel 3 uur gebleven, wat nogal lang is voor een apéro en ze hebben het er nog over. Maar als je nu denkt dat iemand ons terug gevraagd heeft. Vergeet het maar. Alleen met de buren naast ons hebben we een intensief contact gekregen en dat was om te beginnen omdat we elkaar gewoon aardig vonden en vervolgens omdat de man met een hersenbloeding in de sloot reed en wij de vrouw toen een aantal keren hebben vervoerd naar bezoekuren in zieken en verpleeghuizen. Toen hij overleden was, bleek la voisine niet goed alleen te kunnen blijven. Wij zijn nog een jaar opgetreden als wijkverplegers, toen is zij helaas ook gestorven. Kun je nagaan hoe de verhoudingen hier liggen. Dat mens is hier geboren nota bene, dat is te zeggen, een dorp verderop, ze kwam hier op haar 17de, en ze heeft ons buitenlanders nodig om haar naar haar graf te begeleiden. Ik vind het jammer dat zij er niet meer is, het was een sprankelend mens. Nu heeft haar dochter de tent overgenomen, ook een heel leuk mens, maar ze woont in Bordeaux en komt maar af en toe in het weekend. Misschien over 2 jaar, als ze gepensioneerd is, dat ze vaker gaat komen. Maar er is hoop op vers bloed. Aan het eind van het jaar zal het huis naast ons aan Gironde kant klaar zijn en worden betrokken door de gescheiden dochter van de overburen met haar dochtertje van 4.
We denken er wel eens over om de mensen van het eerste huis aan onze kant nog eens uit te nodigen, want zij is uit de 65plus club gesmeten omdat ze iets scheen te hebben, of zelfs betrapt was met een mede clubgenoot. De overleden buurvrouw zei, dat ze zoiets heeft al meer had gedaan. Ja, zei ze, het is een chaud lapin. Zo noemen wij haar sindsdien. Laat ze het maar niet horen. Maar we willen wel eens de proef op de som nemen.




Tot slot een plaatje van de dagelijkse rood fruit oogst.