Vorige week hadden wij tijdens het optreden van Marimon's zeemanskoor, kennis gemaakt met een ornithologue, een vogelkenner, die op deze pinkstermorgen om 9 uur een vogelexcursie zou leiden, die vanuit de haven van Mortagne zou vertekken.
Wij waren daar op de afgesproken tijd aanwezig, maar de haven bleek groter dan we in herinnering hadden en nergens zagen wij een groep mensen samenscholen. Als kippen zonder kop begonnen we de haven op en neer te rennen, zoals we alijd doen als we ons weer eens niet goed hebben geinformeerd naar tijd en plaats. Tot we een VVVman tegenkwamen die het verlossende woord sprak. Rechtdoor de laatste haven in. Hebben jullie je ingeschreven? Nee, dat ook al niet. Het werd allengs later en de vertektijd was al over de datum inmiddels. Bovendien werd onze weg naar de haven geblokkeerd door een brocante, een rommelmarkt, waar we weer een kennis tegenkwamen die ons aan de praat hield, of wij hem. Op de afgesproken verzamelplaats was geen hond te bekennen, dus wij dan maar op eigen houtje het moeras in. Het was eigenlijk geen moeras, maar een soort schorren of slikken, ondergelopen land, met veel aangespoelde rotzooi uit de zee. Nogal sombertjes en geen vogel te kijk. Bovendien zag je niets door al die hoge rietkragen. Wel hoorde je her en der wat gefluit en ook geknor. Misschien wel van de rietgors en de knorhaan. We begonnen ons wat verloren te voelen en unheimlich, en besloten al snel de onderneming op te geven en terug te keren naar de gezellige rommelmarkt.
Als wij nou een relatieadvertentie zouden zetten, zouden wij ons dan aanprijzen als natuurtypen of bartypes, vroeg ik Marimon. Bartypes antwoordde hij stellig. Ik was het met hem eens, hoewel we toch meer tijd doorbrengen in de natuur dan in de bar. Maar dat komt omdat we buiten wonen denk ik, dan ben je sowieso altijd in de natuur. Maar om dan ook nog in je vrije tijd, behangen met fototoestellen en verrekijkers, het riet in te drussen op zoek naar een verdwaalde vogel, gaat ons eigenlijk te ver. Op de terugweg hadden we trouwens nog een aardige ontmoeting. Er liep een mannetje met 2 volle emmers maïs te sjouwen. Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik hem wat hij met die maïs van plan was. Nou, dat was om de sangliers, de wilde varkens te voeren die zich in met drommen in de rietkragen ophielden. Door ze daar te voeren hoopte hij dat ze niet naar het dorp zouden oprukken om daar de cultures van de boeren kapot te vreten. En zo ook de jagers ervan af te houden ze af te schieten. Aha! Vandaar dat geknor in het riet. Was het toch niet zo saai als het leek.
Brocante was gezellig met aardige waar ook en met normale prijzen. Heb nog een bloes gekocht voor 3 euro met een inktvlek en Marimon een kaart van de kust gemaakt in de 17de eeuw door een Nederlander in opdracht van het engelse leger met de bedoeling om de Frankrijk aan te vallen via de kust. Goedzo! Ze hebben ons genoeg dwars gezeten, die Fransen.
Tot slot een heerlijk en zeer aangenaam déjeuner, met Fransen en een Zuid-Afrikaanse als ultieme attractie. Wij vinden Zuid-Afrikaans namelijk een prachtige taal, maar hebben helaas niet de gelegenheid die vaak te horen, of eigenlijk nooit. Was een streling voor het oor. En de zon ging ook nog schijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten