We zijn deze morgen gehuld in sissende stoom. Niet zo gek na de stortbui van gister op de warme aarde. Zulke neveldampen hebben we al maanden niet meer gezien, zo een stortbui trouwens ook niet. 

We hadden het nodig, en er is nog meer beloofd, te ontvangen in de komende dagen. De bakken zijn weer vol, maar de vijver nog lang niet. Ik heb ook de helft van de moestuin opgegeven, want hoe ik ook gieter, het groeit niet. Dan maar geen courgettes en potirons. Vorig jaar was de oogst ook al mager. De tuinbonenoogst ligt echter al in de vriezer, dat kan niemand ons meer afnemen, behalve als we een stroomcrisis krijgen, wat ook nog mogelijk is met kernenergie waar heel Frankrijk op beweegt, en die lage waterstand. 


De waterstand van de vijver. Nog niet helemaal leeg, maar toch.

Vanmorgen even een strijkje gedaan, (de was, geen vioolpartij in een strijkorkest) en snel de ochtendkoffie achterover gegoten, die wij nooit overslaan, omdat er een heel assortiment koekjes bij wordt gepresenteerd, dat zich blijft uitbreiden: spritsen, lange vingers, LU biscuit, speculoos( nu ook spéculoos à l'épautre, waarvan we geen idee hebben wat dat te betekenen heeft, nieuw van Leclerc), sablé de Retz van St Michel en KLETSKOPPEN van de Hollandse week in de Lidl. Ik heb besloten dat ik het koekjes gamma wat ga inbinden i.v.m. ons cholesterolgehalte, gemeten bij het laatste bloedonderzoek, dat ons een bestraffende vinger heeft opgeleverd van onze huisarts docteur Chaillou.


Na de koffie met koekjesorgie moesten we ras naar een minidorpje ergens tussen Pons en Jonzac, goed dat we een G.P.S. hebben, omdat Marimon daar met zijn chorale marin, een optreden moest ten beste geven, op een of ander dorpsfeest. We kregen daar na afloop ook een soort maaltijd aangeboden, iets in plastic verpakt, dat je in vliegtuigen krijgt. Gruwelijk niks aan. Meestal krijgen ze toch wel iets behoorlijks, in grote tonnen en bakken door de dorpskok bereid. Maar daar moet je ook mee oppassen, meestal is het iets met zuurkool of witte bonen met varkenskledder en vetslierten. Dan ben je veiliger af met zo'n plastic bakkie met compartimenten, zodat de vieze kip niet door de vieze sla rolt, tenminste. Maar we hebben wel plezier gehad, want je mag je plastic bekertje zo vaak als je wilt onder de cognac met Fanta tap zetten. 

Laatste etappe van de dag was, het fijne, stinkend dure gaas tegen het kippenhok spannen. Marimon deed zijn uiterste best om het aan alle kanten opbollende 11meter lange, onhandelbare spul te temmen. Ik gaf het al heel snel op en heb mij verder slechts bezig gehouden met hand en spandiensten zoals het zorgen voor verse thee met véééél chocola. 

Het uitzicht van de kipjes als ze naar links kijken, van het erf af.